UNISONIC - Ignition Ep (2012)

 Dla mnie największym wydarzeniem muzycznym roku 2012 będzie album nowo powstałej grupy o nazwie UNISONIC. Fakt, grupa nie należy traktować jako swoistych żółtodziobów którzy dopiero rozpoczynają swoją karierę muzyczną i właściwe nazwiska muzyków zrobiły w tym przypadku swoje i to nazwiska zrobiły taki szum wokół tego zespołu. W oczekiwaniu na miesiąc marzec, który będzie dniem sądu ostatecznego i wtedy będzie można zmierzyć czy ostateczny efekt jest zbliżony do wielkich oczekiwań jakie wiąże z tym zespołem. Póki co w ramach oczekiwania chciałbym się skupić na świeżo wydanym mini albumem UNISONIC , a mianowicie „Iginition”. Za nim opiszę swoje długotrwałe wrażenia z nałogowego kilkukrotnego odsłuchu chciałbym przybliżyć nieco sylwetkę zespołu. Wszystko właściwie wiąże się z osobą Micheala Kiske, byłego wokalistę HELLOWEEN, który przez zbyt długi okres swojego życia zerwał z muzyką metalową, poświecając się ciepłym, łagodnym klimatom rockowym. Jasne przypominał cały czas o sobie za sprawą różnych projektów, różnych gościnnych udziałów, ale to wciąż były tylko projekty. Tutaj był potrzebny, wręcz wymagany od fanów zespół z prawdziwego zdarzenia, który będzie grał koncerty, który będzie identyfikował się z słuchaczami. I tak po dwóch udanych płytach PLACE VENDOME, za namową basisty i producenta Dennisa Warda zrodził się pełnokrwisty zespół, w którym od razu widziany był nie kto inny jak sam Kiske. Dobrano do zespoły Mandiego Meyera który grał choćby w kapeli KROKUS, do tego Kosta Zafiriou znany choćby z występów w barwach PINK CREAM i  w takim składzie zespół zaczął pracę nad debiutanckim albumem. I właściwie rok od powstania miał się pojawić album, gdy nagle stało się coś niemożliwego. Po występach Kiske i Hansena podczas koncertów w ramach AVANTASIA panowie znów psotanowili stworzyć, grać razem i z wielu opcji najtrafniejsza była ta gdzie Hansen dołącza do UNISONIC i tak też się stało w roku 2011 i zespół na nowo rozpoczął pracę nad nowym albumem. Przedsmakiem jak będzie wyglądał pełny album niechaj będzie mini album, który zawiera 3 kompozycję które pojawią się na pełnym albumie w marcu oraz stary klasyk HELLOWEEN zagrany podczas występu w Japonii. Pierwszy utwór znany również z koncertu w  Japonii, ale nie tylko. „Unisonic” to utwór do którego nakręcono przesympatyczny klip. Sam utwór energiczny, ma sporo patentów power metalowych i da się wyczuć rękę Hansena w tym wszystkim. Słychać co ważne stary HELLOWEEN, słyszę coś z „Save us” i coś z „Kids of century” i ogólnie jest to pozytywne wrażenie. Bo więcej tutaj HELLOWEEN niż w samym HELLOWEEN. Ciekawie wpleciony został tutaj hard rockowy feeling. Forma muzyków jest nie tylko w tym utworze ale i na całym Ep na najwyższym poziomie. Wszyscy są wyluzowani, jest radość z grania i chemia. Sekcja rytmiczna bardzo żywa, dynamiczna i urozmaicona, wokal Kiske sto razy lepszy niż na ostatnich płytach AVANTASIA, czy też innych gościnnych wyczynach. Fakt, może nie wyciąga tak jak kiedyś, ale technicznie dalej bez zarzutów, no i w końcu jest moc. Duet  Meyer i Hansen to zgrany duet i się zastanawiam kto gra lepiej. Hansen to przede wszystkim spec od szybkich, melodyjnych partii, ale te bardziej finezyjne jakby w stylu Blackmore'a wygrywa Myer. Inną kompozycją jest „My Sanctuary”, mniej power metalową i właściwie tutaj już mamy taki melodic metal wymieszany z hard rockiem. Jest coś z PLACE VENDOME zwłaszcza w chwytliwym, ciepłym refrenie. Utwór ma konstrukcję bardziej złożoną, jest bardziej stonowane tempo, bardziej wyrachowane partie gitarowe, tak jak choćby główny motyw gitarowy, czy też solówka zagrana wspólnie.  Bardzo podoba mi się zwolnienie i wyciszenie w połowie, gdzie jest bas i słychać „Sanctuary...” i taki motyw był choćby w „I want Out”.  Trzecia kompozycja to pierwszy utwór jaki zespół udostępnił drogą internetową, czyli „Souls Alive”. Utwór skomponowany zanim dołączył Hansen i co ciekawe, niby go nie ma a jednak gdzieś tam wpływ zespołów Hansena jest słyszalny. Gdzieś też słychać REVOLUTION RENNAISANCE w którym występował Kiske. Tutaj jest melodic metal z domieszką hard rocka i znów wszystko jest oparte na łatwo wpadającym refrenie i chwytliwej melodii. Znów aranżacja i wykonanie bardzo atrakcyjnie i nie ma się zbytnio do czego przyczepić jeśli chodzi o technikę. Co można zaś napisać o „I want Out” o którym już napisano praktycznie wszystko? Niby tak, ale można odnieść się do formy Kiske w kawałkach HELLOWEEN, gdzie przecież wyciągał niezłe górki. Są momenty że Kiske już nie ma takiej mocy, słychać to w refrenie. Oczywiście technika i barwa bez zarzutu, a przed jakiś zgrzytem ratuje kilka miłych fragmentów gdzie Kiske wyciąga, a przynajmniej stara się zbliżyć do swoich wyczynów sprzed 20 lat. Natomiast pozostali muzycy zagrali to wybornie, zwłaszcza rzucił mi się na ucho basista, który gra bardzo wyraziście niczym Markus. To byłoby na tyle, jeśli chodzi o mini album. Przynęta została rzucona, została połknięta i miejmy nadzieję, że to co wypuścili nie będzie najlepszymi kompozycjami albumami i miejmy nadzieję że dostaniemy więcej muzyki w tym stylu i na takim poziomie. Ale czy duet Kiske- Hansen może zawieść? Ocena: 9.5/10