HELLOWEEN - Chameleon (1993)

Jedna z najbardziej kontrowersyjnych płyt metalowych? Jak nazywa się album, który podzielił fanów pionierów power metalu? Album, który zawiódł metalowych słuchaczy, a zapadł w pamięci tym, którzy lubią progresywny rock, takiego pełnego cech jazzu, bluesa, popu, z wyraźnymi wpływami LED ZEPPELIN, PINK FLYOD, DEEP PURPLE? Tak mowa o niemieckim HELLOWEEN i ich albumie zatytułowanym „Chameleon”, który ukazał się w 1993 roku. Ten album jest dla HELLOWEEN tym czym dla IRON MAIDEN jest „No prayer...”, czym dla JUDAS PRIEST „Point Of ...” i jest to może i najsłabsza płyta w dorobku tego zespołu, ale czy najsłabsza musi oznaczać, że mamy do czynienia z gniotem? O tóż nie. Album jest po prostu inny niż wszystkie inne płyty tego zespołu. Mniej metalowa, bardziej hard rockowa. To jest jeden z tych powodów, dzięki któremu ciężko oswoić się z tą płytą. Nie jest to do czego nas przyzwyczaił ten zespół za sprawą swoich albumów. Nie ma ognia, ostrości z „Walls Of Jerycho”, nie ma lekkości, przebojowości, czy szybkości co na „Keeper Of The seven Keys”, zaś „Pink Bubles Go Ape” ustępuje pod względem dynamiczności i rytmiczności. Zespół postanowił postawić na eksperyment i zgrać bardziej hard rockowo, bardziej popowo, komercyjnie, odchodząc od metalu i choć mamy tutaj niemal stary skład, bo jest na wokalu Kiske, a na perkusji Ingo to jednak jest to album daleki od wcześniejszych dokonań i żadne późniejsze dzieła HELLOWEEN tak już nie brzmiały. „Chameleon” traktuje jako eksperyment zespołu i postanowiłem w końcu nie kontrastować go na tle innych dzieł tego zespołu bo to nie ma większego sensu, a skupić się na niej jako płycie rockowej. Jest to dość udany eksperyment, który pokazał że zespół potrafi grać nie tylko ciężko, szybko, ale też bardziej klimatycznie, bardziej rockowo. Co znajdziemy na albumie? Co jest jego atutem? W czym przejawiają się słabe punkty?

„Chameleon” w przeciwieństwie do innych dzieł tego zespołu odstaje pod względem szaty graficznej, bo tym razem postawiono na prostotę i tandetę, tylko 4 kolorowe paski, ale też brzmienie płyty znacznie lżejsze, cieplejsze, po prostu bardziej rockowe. Czy lepsze czy gorsze, to już kwestia słuchacza, aczkolwiek uważam, że bywały lepsze brzmienia płyt w przypadku HELLOWEEN. Inna wadą jest to, że album jest zbyt długi, no bo 71 minut to trochę za dużo jak na album rockowy i gdzieś tam na dłuższą metę może nieco męczyć, biorąc pod uwagę, że album jest lekki i bardzo ciepły jeśli chodzi o muzykę. Od strony kompozycyjnej, konstrukcji, formy muzyków, to trzeba przyznać, że jest ambicja, chęć zagrania czegoś bardziej finezyjnego, czegoś bardziej dojrzałego, czegoś co jest bardziej skierowana do dojrzałych słuchaczy, którzy cenią sobie finezje, melancholię, wzruszenie, duży ładunek emocji, rockowy feeling i nie banalne aranżacje, w których pojawia się miejsce dla instrumentów smyczkowych czy saksofonów. Jest to atut tego wydawnictwa, bo można posłuchać bardzo zgrabnego, ambitnego rocka, przesiąkniętego latami 70, ale HELLOWEEN wykreował w tym przypadku własny rockowy styl, który opiera się na sprawdzonych chwytliwych refrenach, które wciąż są na miarę HELLOWEEN.

Gdyby album był cały taki jak otwieracz „First Time” to z pewnością nie wahałbym się wystawić wyższą ocenę, bo jest to utwór hard rockowy, ale zarazem dynamiczny, z pewnymi cechami starego power metalowego HELLOWEEN. Fajnie byłoby usłyszeć więcej takich utworów, ale niestety płytę dominują raczej wolniejsze utwory i jedynie wesoły, rytmiczny „Crazy cat” z sekcją dętą jest kompozycją dynamiczną, przebojową i przesiąknięty jazzem i bluesem. Płytę promował 6 minutowy „When The Sinner” autorstwa Micheala Kiske, który miał ogromny wpływ na ten album, w końcu to on skomponował większość utworów. Utwór inny niż dotychczasowe dzieła i tutaj metalu nie uświadczymy, ale lekkość, rockowy feeling, sekcję dęta, co jest zaskoczeniem czy też przyjemny, chwytliwy refren, który porywa i zapada w pamięci, ale to od zawsze była mocna strona HELLOWEEN. Kiske na tym albumie wokalnie niszczy i choć pasuje do power metalowej formuły, to jednak hard rockowy feeling też nie jest mu obcy. Świetnie ten aspekt ukazuje choćby w nieco cięższym „Giants”, który jest jedną z tych najdłuższych kompozycji na płycie, z dużą ilości solówek i trzeba przyznać, ze dzieje się tutaj całkiem sporo. Nie tylko Kiske odnalazł w sobie rockową duszę, bo gitarzyści Weikath/Grapow odsyłają nas do płyt rockowych lat 70 nagranych przez DEEP PURPLE, PINK FLOYD, LED ZEPPELIN czy innych weteranów rockowej muzyki, jednocześnie trzymając się swojego stylu, nie popadając w plagiat muzyczny. Grapow poza „Crazy cat” stworzył 7 minutową balladą „Music” który ma w sobie to coś, ale jego mocną stroną jest złożony popis umiejętności Rolanda, który wygrywa sporo fajnych solówek, w których nie brakuje finezji i innych smaczków. Jego autorstwa jest również nieco mocniejszy, energiczniejszy „Step Out Of Hell” który w pełni oddaje to co najlepsze w muzyce rockowej i jest to obok otwieracza, „When the Sinner” Czy „Giants” kolejna perła i mocny punkt albumu. Nie brakuje ballad na tym albumie, nie brakuje emocjonalnych kawałków, które wzruszają i łapią za serce i jedną z najlepszych na płycie jest tutaj zagrana w stylu akustycznym „I don't Wanna Cry No More” i Grapow pokazał, ze poza tym że jest znakomitym gitarzystą to również jest dobrym kompozytorem. Inną piękną balladą na płycie jest „Windmill”, który zdobył dość sporą sławę i przez wielu jest uważany za drugą po „A Tale...” najpiękniejszą balladę zespołu i coś na rzeczy musi być. Kolejnym kolosem na płycie jest „Revolution Now”, który ma sporo elementów, które można by przypisać twórczości Ritchiego Blackmore'a i nawet brzmienie gitar nasuwa jego zespoły. Pomysłowym rozwiązaniem było wstawienie tutaj fragmentu „San Francisco” Scotta Mckenziego. Słabszym momentem na płycie jest mało wyrazisty „In The Night” i do grona ciekawych i wyróżniających kompozycji należy zaliczyć spokojny, melancholijny, komercyjny „Music” czy najdłuższy na płycie „I believe” zajeżdżającym pod twórczość Richiego Blackmore'a, zwłaszcza DEEP PURPLE z lat 80. Całość zamyka piękna, smutna, wzruszająca ballada „Longing” autorstwa Kiske.

Jest to najmniej metalowy album tego zespołu, najmniej helloweenowy, najbardziej kontrowersyjny. Jest to album, który nie tak łatwo polubić, bo jest bardziej rockowy, ale czy to oznacza, że sam album jest słaby? Patrząc pod kątem czysto muzycznym, rockowym, jest to naprawdę ciekawy i emocjonujący album, który należy znać. Dlatego uważam, że pod tym względem trzeba spojrzeć na to wydawnictwo, nie patrząc na twórczość HELLOWEEN, bo nie znajdziemy tutaj ducha, ognia, tamtego zespołu, który nagrał „Keeper Of the seven Keys”, ale pod względem muzycznym jest to ciekawa, rockowa płyta, która potrafi złapać za serce. Bardzo dojrzała płyta skierowana do smakoszy ambitnego rockowego, klimatycznego grania. Po prostu trzeba się otworzyć przed tą płytą, która mimo swojego innego charakteru kryje sporo pięknych dźwięków. A ja zaczynam ją odkrywać na nowo, przekonując się za każdym razem bardziej, a wszystko dzięki temu, że dostałem ją w prezencie od swojej dziewczyny i wiecie co? Ucieszyłem się i ta radość z każdym słuchaniem jednak się tam gdzieś pojawia. Płyta inna, ale warto podjąć wyzwanie i zapoznać się z nią.

Ocena: 7/10