WOLFPAKK - Cry Wolf (2013)

Tobias Sammet zaimponował mi gromadząc tyle imponujących gwiazd pod szyldem Avantasia, ale to nic w porównaniu z tym co zrobił Wolfpakk. Niemiecki projekt muzyczny, którego założycielem są Mark Sweeney (ex Crystal Ball) i Micheal Voss ( Mad Max). Pomysł na stworzenia własnego projektu muzycznego zrodził się w ich głowach w 2010 i tak o to w 2011 roku ukazał się debiutancki album „Wolfpakk”. Tamten album to była ciekawa mieszanka hard rocka, heavy i power metalu. Jednak czegoś brakowało temu krążkowi. Lepszych gości? Ciekawszych kompozycji? Lepszych melodii? Cokolwiek brakowało debiutowi, to „Cry Wolf”ma. Drugi album to prawdziwa uczta dla maniaków gatunku hard rock, heavy i power metalu.

Nie trzeba zbytnio zachęcać tych co wątpią w moc tego albumu. Zrobi to za mnie lista gości, która jest tutaj po prostu imponująca. Mamy Amande Sommerville, która znakomicie ubarwia klimatyczną balladę „Cold Winter”. Jest i Ralf Scheepers, który nadaje dynamiki i dzikości otwieraczowi „Moonlight”, który brzmi jak miks Primal Fear i Gamma Ray. Znany z Axel Rudi Pell Johny Gioeli nadaje „A matter Of Time” iście hard rockowego pazura. Również przebojowość i lekkość z występów u Axela została jakby przeniesiona. Jest lekki mrok i progresywność w „Palace Of Gold”, w którym Tony Mills stara się nam nieco przypomnieć twórczość Conerstone czy Dio. Kto lubi szybki power metal ten po lubi energetyczny „The Beast in Me” z Goranem Edmanem w roli głównej. Dla fanów metalowych hymnów, twórczości Accept i Hammerfall mamy stonowany, nieco toporny „Wakken”. Kolejną gwiazdą na płycie jest Doggie White, który świetnie odnajduje się w hard rockowym „Pleasure Down”. Pojawili się tutaj też dwaj znakomici klawiszowce znany z Rainbow czy Deep Purple, a mianowicie Don Airey i Tony Carey. Potwierdzeniem ducha Rainbow na płycie niech będzie udany cover tego zespołu w postaci „Run With The Wolf”. Jeszcze mało? Piet Sielck, Mandy Meyer, czy Roland Grapow to tez osobistości, które występują tutaj i które tylko pokazują ile tutaj wielkich osobistości sceny metalowej. Atutem tej płyty jest nie tylko bogata lista gości, ale i świetne pomysły na kompozycje, nie banalne aranżacje. Utwory stworzone z pasji do muzyki, z dużym luzem i zapasem ciekawych melodii. Nie brakuje ani chwytliwych refrenów, ani rozbudowanych solówek i gitarowych popisów. Choć nie ma tutaj niczego odkrywczego to płyta wciąga i porywa do swojego magicznego świata. Płyta nie pozwala się nudzić i dostajemy tutaj różnego rodzaju urozmaicenia i rozrywki. Prócz szybkich i bardziej stonowanych kawałków mamy też bardziej hard rockowy „Kid Raw” i rozbudowany „Cry Wolf”, który jest pełen niespodzianek.

Zapomnijcie o nudnych heavy metalu, o słabych kompozycjach, nie trafionych melodiach, topornych gitarach, o wokaliście który nie wie jak budować emocji. Zapomnijcie o metalowych operach, innych dziwnych projektach. Możecie przestać szukać albumu w kategorii heavy metal/hard rock, który was uchwyci formą i treścią, a przede wszystkim szczerym i pomysłowym przekazem. Wolfpakk choć to tylko projekt, to jednak śmiało można pochwalić za nagranie jednego z mocniejszych albumów w tym roku. A czy ty już słyszałeś płacz wilka?

Ocena: 9/10