RUNNING WILD - Resilient (2013)

Nowy album „Resilient” w końcu się pojawił i pora odpowiedzieć sobie na pytanie „Czy jest to najlepszy album od czasów „The Rivarly”?

Ponad 30 lat istnieje już Running Wild i bez wątpienia jest to jeden z tych zespołów, który zrobił sporo dla sceny metalowej i przez wiele lat nagrywał znakomite albumy, które zajmowały wysokie miejsce w statystykach. Jak się sięgnie pamięcią wstecz to na pewno wiele osób powie, że „The Rivarly” czy też „Victory” były ostatnimi albumami godnymi uwagi. No tak w końcu tam jeszcze Running Wild działał bardziej jeszcze jako zespół. Jednak już słuchając tych płyt można było usłyszeć pewne patenty nawiązujące do hard'n heavy czy hard rocka. Runninng Wild przeistoczył się ostatecznie bardziej w projekt solowy Rock'n Rolfa. Pojawił się „The Brotherhood”, który miał pełno hard rockowych kompozycji, które potrafi momentami drażnić. Jednak to nie było to na co fani czekali i tak pojawił się w roku 2005 „Rogues En Vogue”, który nawiązywał do pirackiego okresu zespołu i więcej miał wspólnego z metalem niż poprzedni album. Jego wadą było kiepskie brzmienie, które zaniżyło jakość całkiem dobrego albumu. Rock'n rolf potem zakończył działalność Running Wild, ale nie długo bowiem w roku 2012 powrócił z nowym albumem zatytułowanym „Shadowmaker” i tutaj aż wrzało od krytyki. Nie odpowiednia okładka, kompozycje dalekie od tego do czego nas przyzwyczaił Rolf i stylistyka nieco inna niż ta którą fani oczekiwali. Brak zespołu z krwi i kości, brak perkusisty i wiele innych powodów. Choć album sam w sobie jest miły w słuchaniu to jednak wciąż wierzyli, że Rolfa stać na coś więcej, że stać go nagranie albumy równego jak „Rogues En Vogue”, z soczystym brzmieniem „The brotherhood” i urozmaiceniem w stylu „The Rivarly”. Mówi się że nowy album zatytułowany „Resilient” to najlepszy album od czasu „The Rivarly”, że tutaj jest nawiązanie do dawnych lat Running Wild o czym ma świadczyć okładka w starym stylu, z maskotką zespołu a mianowicie Adrianem. Czy rzeczywiście to wszystko prawda? Czy naprawdę Rock'n Rolf nagrał album który jest przebojowy, równy, bardzo heavy metalowy? Czy „Resilient” jest powrotem do czasów pirackich?

Przede wszystkim warto zaznaczyć, że nowy album został lepiej wykonany niż „Shadowmaker” i to właściwie na każdej płaszczyźnie. Lepsze brzmienie, które nawiązuje do czasów „Victory” czy też „The brotherhood”, choć brakuje nieco brudu i jakby większej mocy. Szata graficzna też bardziej klasyczna z zachowaniem właściwego loga i adriana jako głównego motywu okładki. Nie ma prawdziwego perkusisty, ale brzmi ten automat lepiej niż na poprzednim albumie. Nie wiem czemu, ale Angelo Sasso jako automat brzmiał znacznie realistycznie i bardziej przekonująco. Inną rzeczą jest że tutaj słychać w niektórych partie basu, który tez brzmi o wiele lepiej. Wokal Rolfa na poprzednim albumie był jakby bez formy, bez zadziorności i to też uległo poprawie. Gdzie się nie spojrzy to „Resilient” jest lepszym albumem i tak bardziej przypominający wcześniejsze dokonania zespołu. Tak Rolfowi udało się nawiązać do takich płyt jak „The Rivarly”, ba nawet „Pile Of Skulls” w genialnym „Bloody Island” jednak płyta przede wszystkim nawiązuje do ostatniej dekady działalności Rolfa. Zapomnijcie o takim graniu jak np. Blazon Stone, bo Running Wild nie jest już ten sam, ale nie oznacza to że nie mają już niczego do zaoferowania. Nowy Running Wild nie boi się nawiązać do heavy metalu takiego rasowego w którym mamy wyraźne wpływy Judas Priest czy W.A.S.P albo Saxon i takie cechy pokazał właśnie „Shadowmaker”. Dobrym przykładem takiego charakteru grania jest tytułowy utwór „Resilient” czy „Down The Wire”. O ile ten pierwszy utwór może się podobać za sprawą mocnego refrenu i ostrego riffu o tyle drugi jest słabym i nieco nudnawym utworem. Na płycie słychać oczywiście echa poprzedniego albumu, a nawet projektu Rolfa i Pj zwanego Giant X, w którym ukazywali bardziej rockowe oblicze. Tutaj ducha tego oddaje „Desert Rose”, który został okrzyknięty najbardziej komercyjnym kawałkiem w historii zespołu. Z pewnością nie jest to typowy utwór Running Wild, ale wiecie co? To jest z najlepszych utwór jakie Rolf stworzył ostatnim czasy. Lekki, przyjemny hard rockowy utwór z nawiązaniem do Thin Lizzy czy W A S P. Bardzo dobry element zaskoczenia i dowód że można się oddalić od klasycznego Running Wild na rzecz czegoś pomysłowego i równie znakomitego. Choć nie pierwszy raz mamy do czynienia z takim rockerem wystarczy spojrzeć na „When Time Runs Out” czy „Soulstrippers”. Otwieracze zawsze były mocną stroną Running Wild i tutaj otrzymaliśmy prawdziwą petardę w postaci „Soldier Of Fortune”. Utwór może brzmi jak mieszanka 3 ostatnich albumów Running Wild, ale ten pomysłowy i chwytliwy riff po prostu zapada w pamięci. Ten utwór na wstępie też pokazuje że słychać powiew starych pomysłów, słychać coś z pirackiego okresu Running Wild. Otwieracz też pokazuje jak rozwinęła się współpraca Rolfa i Pj. Ich partie gitarowe są bardziej energiczne, bardziej przemyślane i nie brakuje godnych uwagi solówek. Pod tym względem jest to z pewnością najlepszy album od czasów „The Rivarly cz Victory”. Brakowało takich popisów i takich miłych dla ucha solówek czy riffów. Moim największym zarzutem ostatnich płyt Running Wild było przede wszystkim mały procent szybkich utworów i tutaj statystyki wyglądają lepiej, bowiem mamy więcej dynamicznych utworów. Pierwszym z nich jest energiczny „Adventure Highway” który brzmi nieco jak „I am who I am” czy „Fistful of Dynamite”. Nie brakuje tutaj też wpływów Judas Priest z okresu „Turbo” czy „Screaming For Veangence”. Drugim takim szybszym utworem jest „The Drift” który jest jednym z tych utworów który przypomina pod względem riffów i przebojowości takie albumy jak „Black Hand Inn”, „The Rivarly” a nawet „Pile Of Skulls”. Takich pirackich przebojów brakowało ostatnio i słychać że tematyka jeszcze nie została w pełni wyczerpana. Znów słychać pomysłowe popisy w solówkach i to bardzo ucieszy chyba każdego fana Running Wild. Trzecim i zarazem najszybszym utworem jest tutaj „Fireheart”. Znów kłania się „Fistful Of Dynamite” i to akurat skojarzenie jak najbardziej na plus. Ten utwór wyróżnia się na tle innych wokalem Rolfa, który tutaj naprawdę śpiewa jak za dawnych lat. Solówka też tutaj jest pierwszej klasy i z tego słynął Running Wild w dawnych latach. Na płycie nie brakuje też troszkę patentów hard rockowych które słychać w takim „Run Riot”. Choć utwór brzmi jak mieszanka „The brotherhood” i „Rogues En Vogue” to jednak bije większość utworów hard rockowych z tamtych płyt. Prosty, zadziorny riff i chwytliwy refren czynią tutaj cuda. Płytę tak miło się słucha że szybko docieramy do jej końca czyli do „Crystal Gold” i „Bloody Island”. Ten pierwszy utwór to kolejny znakomity przebój, którego riff przypomina mi „Man In Black”, a refren najlepsze albumy Running Wild. Ten ostatni utwór zasługuje na szczególną uwagę i to nie tylko z tego względu że to najdłuższy utwór na płycie. Powodem jest to, że to jeden z tych utworów który pokazuje że można nawiązać do przeszłości, że można nagrać coś w stylu „Treasure Island” czy „The Battle Of Waterloo”. W tym utworze jest epickość, jest piracki charakter, wstęp akustyczny z pirackim chórkiem i tego właśnie brakowało. Jeden z najlepszych utwór Running Wild ostatnich lat. Czy można było lepiej zakończyć ten album? Raczej nie. Dwa bonusowe utwory są mniej wartościowe i dobrze że nie znalazły miejsca na normalnej ścieżce.

Running Wild nie jest już ten sam co kiedyś i to słychać. Troszkę inna stylistyka, wykonanie, do tego brak zespołu z krwi i kości, brak tego magicznego klimatu znanego z „Port Royal” czy „Pile Of Skulls”, ale wiecie co? To nowe wcielenie Running Wild nie jest takie złe. Są tu echa przede wszystkim ostatnich albumów z naciskiem na „Rogues En Vogue” i „The brotherhood”, ale wszystko jakby bardziej okazale przedstawione. Przede wszystkim „Resilient” jest bardziej dojrzały i bardziej przebojowy niż ostatnie dzieła Rolfa i tutaj jak najbardziej potwierdza się że jest to najlepszy album od czasów „The Rivarly” czy „Victory”. Ciekawsze partie gitarowe Rolfa i Pj, więcej nawiązań do klasyków Running Wild, kilka świeżych pomysłów i troszkę tematyki pirackiej i otrzymaliśmy naprawdę znakomity album. „Resillent” nie brzmi tak klasycznie jak to co zaprezentował Blazon Stone, ale na pewno nie jest to zły album. Nowa formuła Running Wild wypada póki co dobrze i jedynie co może drażnić to „Down The Wire” i perkusja. Udało się utrzymać Running Wild przy życiu i co ciekawe na wysokim poziomie, a to nie każdej kapeli tej rangi się udaje. „Resilient” to z pewnością najbardziej udany album od czasów „The Rivarly” czy „Victory”. Zadanie zostało wykonane i oczekiwania spełnione.

Ocena: 9/10