GAMMA RAY - Empire of The Undead (2014)

Kiedy Power metal się rodził nie było w nim miejsca na komercję, na słodkie melodie. Gatunek ten rządził się agresją, bardziej złożoną formułą, a utwory było czymś w rodzaju przebojów na całe życie. Zbiegiem czasu, doszło do jego złagodzenie, gdzieś co niektórzy zatracili wenę i ogień. Kai Hansen to ojciec power metalu i można odnieść wrażenie, że za każdym razem kiedy ten gatunek przeżywa kryzys bądź stoi jakby w miejscu to wtedy wkracza Kai i pokazuje, że nic się nie zmieniło. Udowodnia, że wciąż można tworzyć prawdziwy power metal, energiczny, pomysłowy, pełen werwy i świeżości. Choć formuła się wyczerpała, to jednak zawsze można coś podrasować, coś wtrącić nowego i nie raz Kai Hansen pokazał, że można. Kai i Gamma Ray są jakby nauczycielami power metalu. Pokazują wszystkim jak to robić, gdy innym brakuje już pomysłów i mają wątpliwości czy jest jeszcze sens, czy może nie zmienić gatunku. „Empire of The undead” to kolejna lekcja dla wszystkich tych co grają power metal, albo przynajmniej tak uważają.

Co ciekawe Kai też ostatnio miał swój gorszy okres. Zarzuty o kopiowanie Iron Maiden, zatracenie swoich priorytetów, do tego odejście Dana Zimmermanna, opóźnienie wydania nowego albumu czy w końcu pożar studia w którym zespół nagrywał. Mogłoby się wydawać, że to gwóźdź do trumny i że zespół już nigdy nie nagra tak znakomitego albumu jak „Majestic”, „No world Order” czy „Land Of The Free”. Zapowiadany już od dłuższego czasu „Empire Of The Undead” wzbudzał wątpliwości. W końcu „To The Metal” nie należał do najlepszych wydawnictw niemieckiej formacji. Jasne, był agresywniejszy niż taki „Land of The Free II”, ale problem w tym, że to był cień stylu zaprezentowanego na „Majestic”. Czegoś brakowało. Ciekawych pomysłów? Power metalowego ognia? Geniuszu Kaia Hansena? Wszystko było jakby przeciw zespołowi i nic dziwnego, że po raz kolejny przyszło czekać nam 4 lata na nowy album, ale to było najlepsze rozwiązanie. Dzięki temu „Empire Of The Undead” jest dojrzałym i dopracowanym albumem i wszystko zostało dopieszczone. Tym razem Kai zażegnał kryzys i zrobił to w najlepszy sposób. Zapomnijcie o kopiowaniu innych kapel, zapomnijcie o kiepskiej formie wokalnej Kaia, zapomnijcie o kiepskim brzmieniu perkusji, czy o tym, że za mało power metalu. Tym razem Kai postanowił spełnić jedno z moich marzeń i nawiązać do swoich korzeni, czyli „Walls of Jericho”. Może nie mówimy o kopii, ale „empire Of The Undead” też ma agresywniejszy wydźwięk, też nie brakuje patentów wyjętych z thrash metalu no i wokalnie też można dostrzec podobieństwa. Tematyka co nie których utworów też jest bardziej ponura, pesymistyczna i nie ukrywam że takie klimaty mi najbardziej odpowiadają. Kai zapowiadał, że album będzie szybki i agresywny, zawierający znamiona thrash metalu, ale nie brałem tego na poważnie, bo przecież trzeba jakoś przyciągnąć uwagę przed premierę. Jednak teraz już wiem, że to nie było przechwalanie się, ani słowa rzucane na wiatr, co często się dzisiaj zdarza w muzyczny półświatku, jeśli chodzi o promowanie swojego nowego wydawnictwa. Co ciekawe tym razem Kai postanowił zarejestrować album w starym stylu czyli z marszu, bez bawienia się w dema. Ponury klimat, mroczne brzmienie gitar i ostry wokal Kai to wszystko przypomina również album „Majestic”. Tak „Empire of the Undead” to drugi w historii Gamma Ray taki ostry, brutalny wręcz i energiczny album. To również drugi taki mroczny i ponury album. Wystarczy wsłuchać się w wydźwięk „Pale Rider”. Ciężki utwór, w którym można wychwycić coś z Judas Priest czy U.D.O, ale tutaj właśnie Kai zaszpanował swoim geniuszem. Jednak można nagrać w dzisiejszych czasach, ciężki, agresywny kawałek power metalowy. Zostańmy na chwilę przy tym utworze. Tutaj Kai rozwiewa wątpliwości co do jego formy wokalnej. Dla mnie to jest majstersztyk i może potwierdzenie, że z wiekiem wokal Kaia jest bardziej wyrafinowany i techniczny. Gamma Ray to przede wszystkim od zawsze był zespół, który zaskakiwał znakomitymi rozbudowanymi i epickimi utworami. Wystarczy przypomnieć sobie „Rebelion in Dreamland” czy „Insurection”. Również i tutaj Kai dostarczył nam coś na miarę tych utworów. Mowa tutaj o otwieraczu w postaci „Avalon”. Power metal i epickość nabiera tutaj zupełnie innego znaczenia. Ten powiew świeżości, ta pomysłowość jest tutaj wręcz szokująca. Jasne stonowane tempo i podniosłość może przypominać nam otwieracz z „Land of The Free”, ale to jest na korzyść utworu. Mówiąc o podobieństwach, czy tylko ja mam wrażenie, że refren brzmi jak co niektóre refreny Sabaton? W tym utworze jest też coś z „Empathy”. Płyta jest dynamiczna, energiczna i bardzo agresywna, a wszystko dzięki takim kompozycjom jak „Hellbent”. Jeden z najostrzejszych utworów w historii Gamma Ray i znakomicie przypomina nam erę „Walls Of Jericho”, choć słychać też coś z „Painkillera” Judas Priest. W tym utworze sporo się dzieje. Są przejścia, zmiany melodii i jest ten ogień, ten pazur jak za dawnych lat. Refren z kolei bardzo chwytliwy i sprawdza się podczas koncertów, co zespół już potwierdził podczas rozpoczętej trasy. Fani power metalu chcieliby zapewne usłyszeć coś bardziej klasycznego, coś w stylu „Tribute to The Past” czy „Valley of The Kings”. O to Gamma Ray też zadbało bowiem poza takimi mrocznymi i brutalnymi kawałkami, mamy też trochę radosnego Gamma Ray z lat 90. Wystarczy wsłuchać się w melodyjny „Born To Fly”, który brzmi nieco jak „Rain”. Riffy może i też są tutaj ciężkie, ale konstrukcja, forma podania nasuwa na myśl stare kompozycje. W tej kategorii jest też „Seven”, który pomimo podobnego riffu do „Master of Confusion”, ale nie dajcie się zwieść. Toż to kompozycja, która nie tylko przypomni nam erę „Powerplant” czy też „Insanity and Genius” ale śmiało mogłaby wypełnić któryś z „Keeper of The Seven Keys”. Do tego wspaniałego okresu swojej twórczości Kai Hansen wraca z kilka razy. Przede wszystkim za sprawą przebojowego i pogodnego „Master of Confusion”, który brzmi jak kolejny już klon „I want”. Był bowiem „Heaven or Hell”, „Send me Sign” czy „Rich & Famous”, ale to jest właśnie styl Kaia, to jest właśnie Gamma Ray. Drugim utworem, który również przywołuje nam czasy klucznika jest bez wątpienia „ I will Return”. Początkowe otwarcie jest podobne do tego z „March of Time”. Pamiętajmy jednak, że dalej jest to szybkie, dynamiczne i power metalowe granie na wysokich obrotach. Dawno nam Gamma Ray nie dostarczył tyle szybkich utworów na jednym albumie, co jest bardzo miły zaskoczeniem i nie miałbym nic przeciwko, żeby taki układ kompozycji był zachowany na kolejnym krążku. Oczywiście jest moment na relaks i odpoczynek od tej szarży. Kolejna próba stworzenia dobrej ballady tym razem zakończona sukcesem. Wiem, wyrwę się z tłumu, ale śmiem twierdzić, że „Time For deliverance” to jedna z najpiękniejszych ballad Gamma Ray. Jest w niej coś z „Silence”, jest również też coś z „We are the champions” Queen. Ciekawa mieszanka, zwłaszcza że „Heading for Tommorow” też miał sporo odesłań do Queen. Warto też zaznaczyć, że wokal Kaia też tutaj jakiś taki bardziej emocjonalny, bardziej wzruszający. O potędze tej płyty świadczyć może również znakomity tytułowy utwór. „Empire of the undead” to przede wszystkim dowód, na to że Gamma Ray wtrąca trochę thrash metalowego charakteru i że Kai nawiązuje do „Walls Of Jericho”. Sam utwór brzmi jak taka szybsza wersja „Murder”. Zresztą sam Kai powiedział, że pomysł na ten utwór pochodzi właśnie z tamtego okresu. Na koniec zostawiłem sobie coś co potwierdza, że Gamma Ray stawia na świeżość, że stara się ożywić konwencję power metalu. „Demonseed” to nowa jakość power metalu i Gamma Ray. Utwór w swojej rytmicznej i pomysłowej konstrukcji przypomina poniekąd „Blood Religion”. Pomysłowy riff, motyw i sam klimat utworu. Jednak nie tylko to imponuje tutaj. Czy gdyby wam puścił tylko początkowe otwarcie, z mroczną wstawką jakby z horroru to byście powiedzieli że to Gamma Ray? Zapewniam, że nie. Na tym polega geniusz Kaia Hansena. Po prostu wow.

Na samym końcu warto wspomnieć o ostrym jak brzytwa brzmieniu. Trochę brudu nie zaszkodziło. Były wątpliwości, był strach i obawy, a gdy pierwszy raz zobaczyłem okładkę to już w ogóle przeraziłem się. Myślałem, że Gamma Ray jest spisane na straty. Zespół podniósł się, zwalczył kryzys i w dodatku nagrał jeden z najlepszych albumów. „Empire of the Undead” to album na miarę „Majestic”, „No world Order” czy „Land of The Free”. Kai Hansen to geniusz i pokazał, że power metal może brzmieć świeżo i pomysłowo. Odrodzenie power metalu w najlepszym wydaniu.

Ocena: 9.5/10