PYRAMAZE - Disciples of the Sun (2015)

Wielu osobom Pyramaze kojarzy się z osobą Matta Barlowa czy też Lance’a Kinga. Teraz ta duńska formacja ma nową twarz,  a jest nią Terje Haroy, który dołączył do zespołu w 2015r.  Od dłuższego czasu Pyramaze przeżywał kryzys, ale w końcu udało się wyjść i wydać nowy album w postaci „Disciples of The Sun”.  Z jednej strony typowy album tego zespołu, który zabiera nas do świata progresywnego Power metalu. Jednak można odnieść wrażenie, że zespół szukał nieco innych smaczków, różnych nowych, świeżych pomysłów. Dzięki czemu dostaliśmy ciekawe dzieło, które przypomina choćby dokonania Symphony X czy Kamelot. Brakuje może agresji, tego ognia, tej pewności co na poprzednich albumach. W zamian mamy nowoczesny metal podany w dość ciekawej formie, które ma przekonać tych którzy szukają czegoś bardziej oryginalnego. Tutaj Pyramaze wykazał się i nagrał materiał dość wymagający. To jest proste i chwytliwe granie, które od razu przemawia do słuchacza. Sporo tutaj połamanych dźwięków i  kontrowersyjnych aranżacji. Przez co płyta może nie trafić do każdego słuchacza.  Nowy wokalista z pewnością jest dobry technicznie, ale nie do końca mi pasuje do tego zespołu. Teraz jakoś za mało w tym wszystkim Pyramaze. Album wyróżnia się soczystym i solidnym brzmieniem. To jednak dzisiaj jest standard. Skupmy się zatem na samej muzyce.  Nieco symfoniczny „The Battle of paridas” to jeden z pierwszych mocnych uderzeń zespołu. Utwór ostry, progresywny , ale słucha się go naprawdę przyjemnie. Przypomina mi się nieco tegoroczny album Angry.  Tytułowy „Disciples of the Sun” to ukłon w stronę Masterplan, ale o dziwo jest to kompozycja melodyjna i łatwo zapadająca w pamięci.  Riff rodem z neoklasycznego Power metalu to atut „Back for More”, który pokazuje, że Pyramaze jest stać na dobre hity. „Fearless” to kompozycja również utrzymana w szybszym tempie i tutaj mamy taki nowoczesny Power metal. Nie potrzebne są kombinacje i udziwnienia jak w „Unveil”  czy zamykającym „Photgraph”.  Płyta jest dojrzała, jest świeże podejście do tematu progresywnego Power metalu. Sporo pomysłowych zagrywek gitarowych i innych smaczków, które sprawiają że płyta ma sporo atutów.  Może nie jest to najlepsze dzieło tej duńskiej formacji, ale  z pewnością pokazuje, że powrócili i wciąż wiedzą jak nagrać solidny materiał z kręgu progresywnego Power metalu. Płyta godna polecenia.

Ocena: 7/10