SKELETOON- They never say die (2019)

Włoski Skeletoon to kapela, która idzie w ślady Helloween, Freedom Call, Trick or Treat czy Freedom call. Ich styl muzyczny określa się mianem "nerd metalu" czy właśnie radosnego power metalu. Działają od 2011 r i postanowili oddać hołd latom 80 i mówi tutaj o całej popkulturze z tamtego okresu. "They never say die" to trzeci album w dyskografii tej formacji i to też trzecia część "nerd sagi", która ma stanowić 5 części. Band stara się zabrać swoich słuchaczy w podróż po kultowych grach, filmach i komiksom, którą w pełni oddają świat zespołu i owej sagi.Na debiucie nie brakowało ciekawych gości z kręgu power metalu, tak samo na nowym krążku nie zabrakło znanych muzyków. Jest Micheal Luppi, Giacomi Voli, Morby czy Alessandro Conti, którzy jeszcze bardziej podkreślają ten radosny power metal i ta słodkość jest tutaj naprawdę urocza. Przypominają się kultowe albumu Edguy, Helloween czy Avantasia.

Płytę otwiera klimatyczny "Hell-o", który jest hołdem dla "keeper of the seven keys". Jest lekkość, jest szybkość i niezwykła melodyjność. Słychać też od razu ten radosny power metal. Mimo wtórności brzmi to znakomicie i chce się większej dawki power metalu na takim poziomie.  Produkcja jest soczysta i dobrze wyważona, co idealnie współgra z stylem kapeli i z tym co mamy na płycie. Znakomici goście to nie tylko przynęta dla nas, ale też miły dodatek do całości.  Co nie przeszkadza też wyróżnić Tomiego Foolera, który jest wokalistą Skeletoon. Na płycie dzieje się dużo, zwłaszcza jak skupimy się na partiach gitarowych Piletto i Cappellariego. Stawiają na dobrą zabawę, na chwytliwe melodie i radosny power metal. "The truffle shuffle army: bizardly bizzare", który znów nas zabiera do czasów Helloween z okresu "Keeper of the seven keys". Bije z tego niezwykła radość i moc.  Niby nic nowego, niby brzmi to jak kopia pomysłów Helloween, ale słucha się tego bardzo dobrze. Band zwalnia w spokojniejszym "To leave a land", który znakomicie nastraja. Tytułowy "They never say die" to taka mieszanka Freedom Call, Gamma ray, Edguy i Helloween. Jednym słowem klasyczny europejski power metal na wysokim poziomie. Szybkie tempo i znakomite melodie to atuty tej petardy. Band potrafi też zaskoczyć w stonowanym "Last chance", który uderza w stronę melodyjnego metalu. Płytę promuje "I have the key", który znakomicie oddaje to co słychać na "They never say die". Z kolei "The chainmaster" to taki ukłon w stronę pierwszego dzieła Avantasia. Taka mieszanka radosnego metalu z power metalem i hard rockiem. Brzmi to wyjątkowo dobrze. Skeletoon dobrze wypada w 8 minutowym "When legends turn real", gdzie przeplata się wiele ciekawych motywów i o nudzie tutaj nie ma mowy. Pozwolę sobie jeszcze wyróżnić "Farewell" czyli cover Avantasia, który tak samo świetnie czaruje jak oryginał. Znakomicie ten kawałek wpasował się do całości.

To już 8 lat na scenie Skeletoon i swoich zagorzałych fanów mają i ja do nich też się dopisuje. Zgrany band, który idzie przetartymi szlakami i chcą porwać słuchaczy za sprawą sentymentu do klasycznych płyt radosnego power metalu. Ta szczerość i miłość do tego stylu jest tak mocna, tak urocza że ja to kupuje. "They never say die" to płyta ciekawsza niż dwa poprzednie i kto wie może namieszać w tym roku.

Ocena: 9/10