BURNING WITCHES - Dance with the devil (2020)

Wiele osób wypatrywało premiery nowego dzieła szwajcarskiego bandu o nazwie Burning Witches. Przyznam się, że i ja pod wpływem poprzedniego wydawnictwa liczyłem na coś ciekawego ze strony tej kapeli. "Haxenhammer" był agresywny i potrafił powalić na kolana swoimi aranżacjami i feelingiem. "Dance with the devil" to udany album w podobnej konwencji, jednak jest mniej urokliwy. Czegoś zabrakło. Jakby zabrakło równie ciekawych pomysłów i troszkę mocy. Nie zmienia to faktu, że to wciąż płyta godna uwagi.

Płyta została dopieszczona pod względem brzmieniowym, gdzie każdy dźwięk jest wyselekcjonowany i dopracowany. Klimatyczna okładka też robi robotę. Sonia Nusselder została drugą gitarzystką i szczerze nie ma tutaj efektu "wow". Gra bardzo ostrożnie i nie ma elementu zaskoczenia.  Podobnie wygląda pojawienie się nowej wokalistki, czyli Laury Goldemond. Ma bardzo dobry wokal i panuje dobrą techniką. Jednak jakoś za mało daje od siebie i brakuje tutaj mocnego uderzenia. Czuję spory niedosyt w tej sferze.

12 utworów i ponad 50 minut to dużo, zwłaszcza kiedy materiał jest nieco monotonny i jakby na jedno kopyto. Na wstępie mamy nastrojowe intro w postaci "The incantation".  Dobrze prezentuje się rozpędzony "Lucid Nightmare". Dobra mieszanka heavy i power metalu. W tym utworze można usłyszeć mocny i zadziorny riff, a także chwytliwy refren.  Stonowany i przebojowy "Dance with the devil" to kolejny bardzo dobry kawałek, który w pełni oddaje styl Burning witches. Najbardziej przypadł mi do gustu rozpędzony, power metalowy "Wings of Steel".  Niezwykle dynamiczny kawałek z pomysłowymi solówkami. Utwór petarda. Ballada "Black Magic" niczym specjalnym się nie wyróżnia i nic nie wnosi do tej płyty. Niby klasycznie brzmi "Sisters of Fate", gdzie mamy echa Dio czy Judas Priest. Sam utwór niczym specjalnym się nie wyróżnia i to średniej klasy kawałek. Mroczny i stonowany "Necronomicon"  to kolejny przykład solidnego grania, z którego nic więcej nie wynika. W takiej stylistyce są na rynku ciekawsze niż to co tutaj słychać. Więcej dzieje się w melodyjnym i nieco lżejszym "The Final Fight" i może dobrze jest przemyśleć w jakim kierunku band chce pójść na kolejnych płytach. To chyba źle kiedy najlepiej z całej płyty wypada cover. No i jest kultowy hit Manowar, czyli "Battle Hymn". Jest Lepond i Ross the Boss, co przedkłada się na wykonanie tego covera.

Były oczekiwania i liczyłem na wysoki poziom materiału, a niestety dostałem co najwyżej dobry album. Mamy kilka mocniejszych utworów, jest sporo udanych aranżacji. Uleciała ta przebojowość i świeżość z poprzedniego albumu. Szkoda, może jeszcze kiedyś dostane materiał, który powali mnie na kolana.

Ocena: 7/10