ANVIL - Impact Is imminent (2022)

 Najlepsze lata kanadyjski anvil ma już dawno za sobą i choć nie wiele mają do zaoferowania fanom heavy metalu to nie zniechęcają się i nagrywają kolejne albumy. Z czegoś trzeba żyć, a poza tym odnoszę wrażenie, że Anvil troszkę idzie w ilość wydanych płyt, aniżeli jakość. "Impact is imminent" to 19 album tej formacji i nic też nowego nie  wnosi do twórczości tej grupy. Szanować, szanuje, ale jakoś od kilkunastu lat band nie nagrał niczego godnego uwagi i taka jest prawda. Niestety, ale najnowsze dzieło, które ukaże się 20 maja nakładem AFM records to też średniej klasy heavy metal.

Typowy album Anvil i nic ponadto, tak można by opisać owy album. Instrumentalnie może nie jest najgorzej, bo tam wpadnie jakiś solidny riff czy chwytliwa melodia. Niestety wszystko jest oklepane i jakieś takie bez emocji i pomysłu. Ta muzyka nie rusza w żaden sposób. Co mnie zaczyna nieco irytować to wokal Steve'a, który nie sieje zniszczenia, ani też nie sprawia że płyta łatwo wchodzi.  Brzmienie może i jest dobre, tylko jakość zostaje przytłoczona przez średniej jakości pomysły. Sporym minusem jest zbyt duża liczba utworów. Otwieracz "Take A lesson" od strony instrumentalnej wypada nie najgorzej, ale się skupi na refrenie czy samym wokalu, to odechciewa się wysłuchania pozostałej zawartości. Płytę promował energiczny "Ghost Shadow" i znów ten sam problem. Instrumentalnie jest naprawdę bardzo dobrze. Ostry riff, odpowiednia energia sprawiają że to jeden z najlepszych utworów na płycie. Niestety popisy wokalne Steve'a i nijaki refren nieco psują ostatecznie efekt.  Miks heavy metalu i hard rocka mamy w zadziornym "Fire Rain". Proste motywy i jakoś od razu lepiej wszystko brzmi. Dużo tutaj średnich utworów "Dont look back", w których nic się nie dzieje. Nudy i jeszcze raz nudy. Heavy metal ma dawać kopa, a tutaj to można usnąć przy takich dźwiękach. Na plus zaliczę energiczny i przemyślany "someone to hate". Szkoda że album nie jest w takich klimatach.  Nie wiele dzieje się w hard rockowym "lockdown" który jest do bólu przewidywalny.  Na wyróżnienie zasługuje dynamiczny i pełen ikry "the rabit hole".  Kiedy usłyszałem instrumenty dęte w "Gomez" to miałem dość i granicą kiczu została tu przekroczona. 

To było do przewidzenia, że nowy Anvil to będzie średniej klasy album. Instrumentalnie nie jest źle, ale same pomysły i wykonanie już tak. Zbyt długi meterial, zbyt duża ilość wypelniaczy i za dużo nudy. Fani Anvil zapoznają się z tym wydawnictwem, bo jakże inaczej. Pozostała część społeczeństwa może sobie odpuścić. Szkoda nerwów i czasu. 

Ocena 5/10