ANGUS MCSIX - Angus Mcsix and sword of power (2023)

 Kiedy w roku 2021 pojawił się news, że rozchodzą się drogi Gloryhammer i wokalisty Thomasa Winklera to fani byli w szoku. Powód w sumie do końca nie jest w pełni znany, aczkolwiek teraz fani Gloryhammer będą mogli czerpać z tego korzyść. Gloryhammer dalej jest i ma się dobrze,  a w tym roku pod skrzydłami wytwórni Napalm Records wyda swój nowy album. Thomas Winkler w 2022 r powołał do życia Angus Mcsix i to z podobną muzyką co Gloryhammer. Dla fanów to prawdziwa uczta. Warto dodać, że sporą rolę w nowym zespole Winklera odgrywa jeden z najważniejszych muzyków power metalowego światka, czyli  Sebastian Levermann z Orden Ogan. Tak o to w tym roku też postanowili pokazać światu swój debiutancki album, zatytułowany "And the sword of power".

Stylistyka mocno nawiązuje do gloryhammer, więc jest melodyjnie, momentami kiczowato. Tylko, że odnoszę wrażenie że Angus Mcsix troszkę przegina. Ociera się o jakiś pop rock, kicz czy jakieś melodie rodem z gier komputerowych. Cała ta fantasy otoczka i teksty potrafią też zajść za skórę słuchaczowi. Niby przypomina to co ostatnio zrobił Victorius, tylko Angus jakoś tak przegina to i to w złą stronę. Thomas Winkler to wiadomo, znakomity wokalista, który oddaje piękno power metalu. Sebastian to wiadomo, że muzyczny geniusz i potrafi czarować. Warto pochwalić również gitarzystkę Thalię, która mimo że nie jest znana szerszej publiczności, to jednak ma talent. Co z resztą na kanale youtube pokazała nie raz. Niby wszystko składa się w znakomitą i spójną całość i powinny być zachwyty i przezywanie, jaki to nie jest znakomity album.

Jednak tak nie jest. Płyta jest lekka, melodyjna, ale czasami ten kicz, to ocieranie się o pop czy rock. Nie do końca trafia mnie forma, a także aranżacje. Otwierający "Masters of the universe" niby czaruje i ten rycerski charakter daje o sobie znać. Gdzieś tam coś z Orden Ogan można wychwycić. Dobrze wypada melodyjny "Sixcalibur", choć też ocieramy tutaj mocno o kicz i tandetę. Gdyby brzmiało to może bardziej poważnie, może w nieco innej aranżacji to może byłoby lepsze? Teksty i sam styl w "Laser shooting dinosaur" odstrasza i choć to skoczny i taki radosny kawałek, to jakoś specjalnie nie trafia do mnie. "Ride To Hell" też jakiś taki dyskotekowy i przesłodzony. Aranżacje nie działają na korzyść. Mamy też przebojowy "The key to eternity", który broni się prostym i łatwo wpadającym refrenem, który ma coś z Bloodbound. Też dobrze wypada "In a Past Reality", ale też band jakby bardziej ogranicza te przesłodzone, komputerowe dźwięki.

Power metal to jest coś czym żyję i czym się zachwycam. Nie mam nic przeciwko słodkim, radosnym, czy dziecinnym dźwiękom. Oczywiście są też pewne granice i czasami brakuje pewnego ładunku wyrozumiałości. Niby jest to lekkie, przebojowe i niektóre momenty zapadają w pamięci. Tym razem dominowało uczucie irytacji i jakiegoś zniechęcenia. Tym razem nie wyciągnę miecza i nie wybiorę się w w świat fantasy razem z Agnusem Mcsix. Na pewno znajdzie godnych fanów i sprzymierzeńców.  Nasze drogi się rozchodzą. Oczywiście życzę powodzenia!

Ocena: 6/10