DARK MOOR - Ars Musica (2013)

Jedne kapele starają się trzymać swojego wypracowanego stylu, dostarczać fanom płyt utrzymanych w konwencji do jakiej przyzwyczaiły swoich słuchaczy. Bywają też kapele, które chcą zaskakiwać, spróbować też innych patentów, które nie boją się eksperymentów i do tej grupy należy zaliczyć właśnie hiszpański Dark Moor. Kapela ta przeszła sporą ewolucję i dzisiaj to już jest inna formacja. Założona w 1993 roku Dark Moor był postrzegany jako przedstawiciel power metalu, potem pojawiło się w ich muzyce elementy neoklasycznego grania. „The gates Of Oblivion” czy „Dark Moor” to najlepszy tego przykłady. Potem zrezygnowano z kobiecego wokalu na rzecz męskiego i świetnie się odnalazł Alfred Romero, który swoim ciepłym i delikatnym głosem potrafi wzbudzić emocje wśród słuchacza. Potem zespół starał się wnieść więcej ciężaru do swojej muzyki i słychać to już na następnych albumach, zwłaszcza na „Tarot”. Potem zespół nieco eksperymentuje i powstaje bardziej symfoniczny „Automnal”. „Ancestral Romance” był delikatny, pełen emocji, piękna muzycznego i romantycznego klimatu. Zespół postanowił nawiązać do swojej kultury, do swojego kraju. Album inny, ale na miarę tej kapeli. Czas na kolejny krok w karierze zespołu, a mianowicie „Ars Musica”.

Stylistycznie nowy album ma bliżej do „Ancestral Romance” z tym, że jest to też inny album. Nie brakuje tutaj epickich patentów, klimatu, czy też elementów symfonicznych, a nawet z muzyki poważnej. Znalazło się w tym wszystkim na rocka, a także na neoklasyczne granie. Tak więc wszystko to co wcześniej pojawiało się na albumach Dark Moor usłyszymy na nowym krążku. „Ancestral Romance” nawiązywał do kultury hiszpańskiej i „Ars Musica” też w dalszym ciągu nawiązuje. Najlepszym tego przykładem jest „First Lance Of Spain”, balladowy, wręcz popowy „Gara and Jonay”, czy chaotyczny „El Ultimo Rey”. Epicki wydźwięk i przesyt symfonicznych ozdobników uświadczyć można w intrze „Ars Musica” czy znakomitym „Living In A Nightmare”, gdzie jest power metal i neoklasycyzm. Ten kawałek przywołuje wspomnienie starego Dark Moor. Piękna muzyka, pełna emocji i romantycznego feelingu znana z „Ancestral Romance” również pojawia się na nowym wydawnictwie. Słychać to w „It is My Way”, melodyjnym „The Road Again” czy w „Together As Ever”. Płyta jest jednak nie równa, niezbyt zapadająca w pamięci i poziom muzyczny też niższy. Dobre momenty można policzyć na palcach jednej ręki. Może rozwiązaniem i pomysłem na ciekawsze granie byłoby zagranie u boku prawdziwej orkiestry jak to zespół zaprezentował na bonusowych kawałkach?

Dark Moor ewoluuje i to słychać. Ta hiszpańska formacja ma wyrobioną markę i może pozwolić sobie na eksperymenty i bawienie się z różnymi dźwiękami. Słychać, że jest to Dark Moor, ale czy taki jaki znamy? Taki jaki zapadł w pamięci lata temu? Nie ma już power metalowego Dark Moor, teraz czas na Dark Moor stawiający na ambitne melodie i wyszukany klimat, podkreślając przywiązanie do swojego kraju. Niestety, ale rozczarował mnie ten zespół, który nagrywał takie bardzo dobre albumy w przeszłości. Wypatruje w przyszłość, że może stary Dark Moor kiedyś powróci.

Ocena: 4/10