ANGEL SWORD - Neon City (2019)

Z każdym miesiącem przybywa nam płyt w klasycznym heavy metalu. Kolejną ciekawą płytą w tej kategorii jest "Neon City" fińskiej kapeli Angel Sword.  Kapela ta jest młoda i głodna sukcesu. Działają od 2010 r i już dorobili się dwóch krążków, ale dopiero za sprawą nowego dzieła mogą sporo namieszać na rynku muzycznym.  Ta płyta to taka mieszanka stylów wypracowanych przez Accept, Iron Maiden, Tank czy Motorhead.  Wtórność w tym przypadku to nie wada, a zaleta.

Styl kapeli jest prosty i opiera się na chwytliwych i zadziornych riffach, a także na prostych melodiach. Panowie stawiają na klasyczne rozwiązania i klimat lat 80. Znajdziemy elementy heavy metalu, Nwobhm, a nawet hard rocka. Co kapele wyróżnia to na pewno charyzmatyczny wokalista Jerry Razors. Należy go pochwalić za technikę i ciekawą barwę.  Trzeba przyznać, że odgrywa w tej kapeli kluczową rolę. Kawał dobrej roboty odwalają tutaj bez wątpienia gitarzyści Mike i Jerry. Panowie stawiają na klimat i przebojowość, a tego jest pod dostatkiem.

Dużym plusem jest bez wątpienia klimatyczna i taka oldschoolowa okładka, która współgra z zawartości. Nawet i brzmienie zostało tak dostrojone, aby można było poczuć klimat lat 80.

Płytę otwiera dynamiczny "Stralight Shadow", który zabiera nas w rejony Nwobhm. Niby kawałek wtórny, ale bardzo przyjazny w odsłuchu.  Jeszcze ciekawszy jest nieco szybszy "Neon City", który oddaje to co najlepsze w heavy metalu lat 80. Ta praca gitar jest po prostu bardzo udana i słucha się tego jednym tchem. Prawdziwy hit, a to dopiero początek.  Hard rockowy feeling mamy w zadziornym "Evil Eye". Stonowany i rockowy "Eletric man" jest uroczy w swoim stylu. Tutaj ca całość zamyka przebojowy "Hardliner" i to jest bardzo dobre podsumowanie "neon city".

"Neon city" to bardzo klimatyczny album i to jest naprawdę udana wycieczka do lat 80. Album może jest i wtórny, ale jest bardzo uroczy. Znajdziemy tutaj klasyczne patenty i dużą dawką melodyjności. Płyta jest godna uwagi!

Ocena: 7.5/10

TERMINUS - A single point of light (2019)

Pamięta ktoś "The reaper spiral" brytyjskiego Terminus? Pewnie mało kto nawet kojarzy ten band. Warto wiedzieć, że ich debiut to kawał solidnego heavy/power metalu w takim nieco epickiej oprawie. Najnowsze dzieło zatytułowane "A single point of light" to  bez wątpienie o wiele ciekawsze dzieło niż "The reaper spiral". To album bardziej dojrzały i może zabrać nas w klimaty Visigoth czy Eternal Champion.

Znakomicie wypada frontowa okładka , która przypomina okładki kapeli Nostradamus. Okładka ma swój klimat i to jest spory plus. Terminus to dwie osobistości, które napędzają ten band. Mowa tu o Davidzie Gillepsie, który jest multiinstrumentalistą oraz wokaliście Jamesie Beattie. Panowie znają swoje możliwości i wykorzystują to w znakomity sposób. Aranżacje są dopracowane i potrafią zaskoczyć słuchacza, tak więc nie ma tu miejsca na nudę i w sumie każdy znajdzie coś dla siebie.

Jest power metal i to taki agresywny z dużą dawką melodyjności w przebojowym "To ash, to dust". Natomiast w "Harvest" znajdziemy patenty mrocznego heavy metalu.  Tutaj dają się we znaki zagrywki Visigoth.  Dużo pozytywnej energii i power metalowego zacięcia znajdziemy w dynamicznym "Flesh fall from steel".  Na płycie jest jeszcze rycerski "Cry havoc" i epicki, rozbudowany i nastrojowy "Spinning Webs, Catching dreams".

Terminus nagrał ciekawy album z pogranicza epickiego heavy metalu i power metalu. To płyta z pomysłowymi riffami i dobrze dopasowanymi aranżacjami. Cały czas się coś dzieje i nie ma miejsca tu na nudę. Nie ma słabych punktów, a każdy utwór to prawdziwa frajda dla fana takiego grania. Drugi album Terminus bije bez wątpienia debiut!

Ocena : 8.5/10

MAGIC KINGDOM - Metalmighty (2019)

Było tylko kwestią czasu kiedy Dushan Petrossi wróci z nowym albumem sygnowanym marką Magic Kingdom. Ostatni albumy z Iron Mask czy właśnie Iron Kingdom  były wysokiej klasy.  Na "Diabolica" Iron Mask Duschan pokazał, że wciąż jest w znakomitej formie i gra neoklasyczny power metal na najwyższym poziomie. To jest prawdziwa  jazda bez trzymanki. Oczekiwania względem nowego dzieła Dushana były ogromne. Czy "Metalmighty" wydany pod szyldem magic Kingdom sprostał moim wymaganiom?

Dushan przyzwyczaił nas do tego, że często lubi zmieniać wokalistów. Tym razem posadę wokalisty dostał Micheal Vescera, który śpiewał również u Yngwiego Malmsteena, tak więc pasuje do takiego grania. Wszystko pięknie, tylko że tym razem materiał jest niestety troszkę słabszy. Przede wszystkim materiał na nowej płycie bywa nie równy.  Pojawiają się perełki i mocne utwory, ale też nie brakuje słabszych momentów.  Co od razu do mnie przemówiło to klimatyczna okładka, a także mocne, zadziorne brzmienie, który podkreśla talent Duschana. Jego partie brzmią po prostu wybornie i słucha się ich z dużą przyjemnością.

Płytę otwiera pomysłowy i energiczny "Unleash the Dragon", który oddaje to co najlepsze w neoklasycznym power metalu. Kawałek idealnie pasuje do wokalu Micheala. Jeszcze lepiej wypada melodyjny i nieco agresywniejszy "Wizards and witches".  Pierwszy słaby punkt na płycie to rockowy i bardziej komercyjny "In the den of mountain trolls". Dushan Petrossi błyszczy w szybszych kawałkach i taka petarda  jak "Fear my fury" po prostu porywa słuchacza. Solówki tutaj są zagrane z polotem i niezwykłą lekkością. Słucha się tego jednym tchem. To jest Magic Kingdom na jaki czekałem. Bardziej heavy metalowy z nutką drapieżności "Metalmighty" też jest solidny, choć tutaj za dużo chaosu, a za mało konkretów. Warto zwrócić uwagę  na rozbudowany i przebojowy "Temple of no gods". Wszystko tak naprawdę nijak ma się do takiej perełki jaką jest "Dark Night, Dark Thouths". Co za moc, co za polot i finezja. Początkowe partie gitarowe przyprawiają o dreszcze. Tutaj Dushan pokazuje swój prawdziwy kunszt. Świetna kompozycja i jak dla mnie najlepsza na płycie.

"Metalmighty" to  solidna porcja neoklasycznego power metalu w wykonaniu Dushana Petrossi. Jest kilka perełek i kilka naprawdę ciekawych utworów, ale całościowo jest nierówno i brakuje kilka dopracowań. W porównaniu z innymi płytami Magic Kingdom czuje zawód, bo stać tego uzdolnionego gitarzystę na znacznie więcej.

Ocena: 7/10

CRYSTAL VIPER - Tales of fire and ice (2019)

Crystal Viper szybko stał się jednym z najlepszych naszych polskich zespołów heavy metalowych i pokazał, że w naszym kraju też mogą się rodzić gwiazdy.  Marta Gabriel jak prawdziwy lider napędza ten zespół i jest jego motorem napędowym. Skład się zmieniał i na dzień dzisiejszy tylko Marta i Andy został ze starego składu. W tym roku do zespołu dołączył Ced z Blazon Stone, co jest zmianą na plus. Jest też drugi gitarzysta Eric Juris, który zasilił band w 2018r. Marta skupiła się na śpiewaniu i komponowaniu.  Crystal Viper wciąż ma rzesze fanów i wciąż są na topie. Czy nowy album "Tales of Fire and Ice" coś zmieni w tej kwestii?  Po 16 latach od założenia zespołu raczej ciężko zepsuć swoją renomę. Nowy krążek jest skierowany na nowych słuchaczy i ma przyciągnąć nowych fanów.

Niby nowy album utrzymuje to do czego nas band przyzwyczaił, choć ten album jest inny od poprzednich. "Queen of The Witches" to był klasyczny Crystal Viper taki jaki lubię i tam pokazali że potrafią grać agresywnie i z pazurem. To był wielki powrót i liczyłem, że dostanę powtórkę z rozrywki, jednak tak się nie stało.

Odnoszę wrażenie, że Crystal Viper postawił na łagodniejszy wydźwięk. Nowy album jest bardziej komercyjnym krążkiem i tutaj band stara się wykorzystać patenty bardziej hard rockowe. Nie jest to może i złe rozwiązanie, bowiem jest kilka naprawdę ciekawych momentów. Jednak jak w słuchuję się w całość to odnoszę wrażenie, że to nie jest Crystal Viper jaki lubię. Wystarczy odpalić klasyki jak "Metal Nation" czy " Legends", gdzie band stawiał na proste, klasyczne rozwiązania. Marta śpiewała agresywnie i pokazywała swoją miłość do kultowych kapel heavy metalowych. "Tales of fire and ice" pokazuje zupełnie inne oblicze zespołu. Mamy łagodniejsze riffy, mamy dużo stonowanego tempa,  słodkich melodii, a sam wokal Marty też jest pozbawiony mocy i pazura.

O klęsce nie ma mowy, bo to dalej heavy metalowy album doświadczonej grupy , choć dominują patenty hard rockowe. Brzmienie nie jest tak agresywne jak na "Queen of the Witches" i to kolejna zmiana, która nie do końca mi pasuje. Zamieszanie z okładką też pokazuje że band chyba nie wiedział jak do końca ten album ma wyglądać. Pierwsza wersja miała fajny klimat, ale źle zostało to pokazane. Nowa okładka ma potencjał, ale też nie wygląda na okładkę Crystal Viper.

Śmieszne jest to,  że płyta trwa 40 minut, z czego mamy dwa przerywniki i cover Dokken. Płytę otwiera klimatyczny "Interlude" i szczerze nie brzmi to jak wstęp do płyty Crystal Viper. Dalej mamy dobrze znany "Still Alive". Niby słychać echa starego Crystal Viper, to jednak lekki i hard rockowy feeling i przebojowy refren sprawiają, że to już nieco inne oblicze tego zespołu. Czy gorszy czy lepszy, to już kwestia gustu. Sam utwór jest naprawdę wysokich lotów. Szybki "Crystal Sphere" ma potencjał, ale jakoś mam wrażenie że wokal jakoś nie współgra z tym co wygrywa Andy i Eric. Jakoś to wszystko się rozmywa i zamiast mieć killer to mamy tylko dobry utwór. Początek przebojowego "Bright Lights" przypomina kultowy hit Sweet.  Mimo że jest dużo tutaj patentów z wcześniejszych płyt Crystal Viper to i tutaj daje się we znaki komercyjny wydźwięk. Co by nie powiedzieć jest to najlepszy utwór na nowym krążku. Stonowany "Neverending Fire"  potrafi oczarować swoim klimatem i romantycznym refren. No brzmi to znakomicie, ale i tutaj czegoś mi brakuje. Gdzie jest zadziorność i ten heavy metalowy pazur z wcześniejszych płyt? Tego nie ma. "Under Ice" to kolejny kawałek o hard rockowym zabarwieniu i też może nie jest to jakiś słaby kawałek, ale za mało w tym wszystkim Crystal Viper. Dobrze prezentuje się nieco szybszy i agresywniejszy "One Question" i to również jest mocny punkt tej płyty. Czuć ducha starych płyt. Całkiem udany cover Dokken w postaci "Dream Warriors" to idealnie podsumowanie to w jakim kierunku poszedł Crystal Viper na "Tales of fire and ice".

Na każdy album tej formacji czekam z utęsknieniem i każdy album jest dla mnie prawdziwą frajdą. Marta to wyjątkowa wokalistka, która potrafi wyróżnić się na tle innych wokalistek metalowych. W przypadku nowego albumu, gdyby nie jej charakterystyczny wokal to nie powiedziałbym że to nowe dzieło Crystal Viper. Band poszedł w bardziej komercyjnym kierunku, stawiając na bardziej hard rockowy feeling. Nie jest to złe, ale gdzieś band troszkę zatracił swój pazur, swój charakter. No troszkę szkoda, bo czuje rozczarowanie, choć sam album jest solidny.

Ocena: 7/10

SCARLETH - Vortex (2019)

"Vortex" to trzeci album ukraińskiej formacji Scarleth. Sam zespół działa od 2005r.  i skupia się na graniu symfonicznego power metalu z domieszką nowoczesnego metalu. Mimo licznych zmian personalnych band na nowo został przetasowany w roku 2015 i tak funkcjonuje po dzień dzisiejszy. "Vortex" to płyta z kilkoma ciekawymi przebłyskami i czasami przypomina twórczość Epica, czy Symphony X, ale jako całość pozostawia sporo do życzenia. Okładka taka przyjazna dla oka, czy mocne, wyraziste brzmienie to trochę za mało. Przede wszystkim zawodzi tutaj materiał.  Dobrze połączono tutaj partie gitarowe z partiami klawiszowymi. Jest dużo nowoczesnych rozwiązań, ale nie jest to wadą. Problem tkwi w tym, że utwory są niskich lotów. Nie pomaga nawet ciekawy wokal Ekateriny.

Ciekawie zaczyna się otwierający "Feel the heat". Ostry riff, nieco futurystyczne klawisze robią wrażenie, ale brakuje ciekawej melodii i jakieś nutki szaleństwa. Jest też nowoczesny i nieco agresywniejszy "No return", choć i tutaj daleko do ideału. W sumie najciekawiej wypada rozpędzony "Guardian Angel" i melodyjny "Pain is my name". Całość zamyka pokręcony i nieco progresywny  "Break the chains".

Band ma potencjał. Słychać ciekawy styl, słychać jakiś pomysł na to wszystko, ale brakuje precyzji i materiału, który porwie. Jak dopracują solówki i dadzą ciekawsze melodie to jest dla nich jeszcze nadzieja, że błysną kiedyś. Póki co jestem na nie.

Ocena: 4/10

AXE CRAZY - Hexbreaker (2019)

Każdy ma swoje ulubione sceny muzyczne jeśli chodzi o heavy metal i często się wymienia Niemcy, Szwecję czy Finlandię. Nasz kraj często gdzieś tam jest pomijany jeśli chodzi o klasyczny heavy metal. No może nie mamy aż tak bogatego zaplecza jeśli chodzi o ten rodzaj metalu, ale ta sytuacja w przeciągu ostatnich lat zmienia się na lepsze.  W końcu mamy na swoim podwórku gwiazdy wielkiego formatu, które mogą iść w ramię z takimi zespołami jak Enforcer, Skull Fist czy Striker. Zachwalałem nasz rodzimy Roadhog i Axe Crazy będę również zachwalał. Od czasów mini albumu "Angry machines" ten band  rozwinął się i to pod każdym względem.  Skład ostatnio się troszkę zmienił. Pojawił się Tomasz Świdrak na wokalu i to z nim nagrano nowy album zatytułowany "Hexbreaker", a zaraz po nim band zasilił nowy perkusista, a mianowicie Tymoteusz Ciach. Axe Crazy jest teraz silny, a ich nowy album to tylko potwierdza.

Band działa sukcesywnie od 2010r i od samego początku stawia na klasyczny heavy metal z domieszką hard rocka. W ich muzyce mamy Iron Maiden, Judas Priest, Satan, czy Accept. Klasyka rządzi to wiadomo. Axe Crazy może nie jest oryginalny, ale nadrabia pomysłowością, techniką i ciekawymi aranżacjami. Pod tym względem panowie wymiatają. Cenię sobie, kiedy muzycy grają z pasją i z miłości do metalu, a nie tylko dlatego że taką mają "pracę". Tutaj to wybrzmiewa od pierwszych minut. Muzyka zagrana dla fanów metalu z lat 80 przez fanów tej odmiany metalu.

Każdy z muzyków zasługuje na owacje na stojąco.  Adrian i Robson Bigos to taki klasyczny duet, który ma się wspierać i razem dawać czadu. Przypominają się największe duety wielkich zespołów. Panowie się uzupełniają i potrafią oczarować swoją grą. Jasne nie ma tutaj niczego nadzwyczajnego, bo to wszystko już gdzieś tam wcześniej było. Jedna technika i precyzja sprawiają, że słucha się tego jednym tchem.  Na order zasługuje również wokalista Tomasz Świdrak, który znakomicie odnalazł się w zespole. Brzmi niczym młody Halford, a to nie lada wyróżnienie. Ma w sobie to coś, że od razu przenosimy się do lat 80.

Znakomita okładka i soczyste brzmienie to również hołd dla lat 80, a to wszystko jest takie szczere, autentyczne, a nie tylko pod publiczkę.

Na płycie mamy 10 utworów i każdy z nich potrafi oczarować słuchacza. Taki rozpędzony "Under Your Command" przemyca patenty speed metalowe, ale też i elementy żelaznej dziewicy. Niby nic nowego, a szczęka i tak opada. "Witches Treasure" to ukłon w stronę NWOBHM i to  brzmi bardzo dobrze. Znów ostry riff robi furorę i napędza cały kawałek. Duży plus dla zespołu za klimat w tym kawałku. To była pierwsza część  Walpurgis tales, a drugą częścią jest "The legend of stormwitch" i te dwie kompozycje sporo czerpią oczywiście z Stormwitch. Bardzo dobra robota! Stonowany "Never look back" to taka mieszanka Dokken, Motley Crue czy Judas Priest. Zanim album się ukazał to fani mogli jarać się rozpędzonym "Evilbreaker", który oddaje to co najlepsze w latach 80. Ta przebojowość, ta energia no i ten klimat. No brzmi to fenomenalnie. Przebój goni przebój i nawet taki hard rockowy "Fast and loud" potrafi oczarować chwytliwością. Znakomita mieszanka Stormwitch i Iron Maiden.  Te popisy gitarowe w szybszym "On the Run" czy klimatycznym "Out of the darkness" są po prostu znakomite i tego aż miło się słucha. Całość zamyka kolejna petarda, czyli "Heavy metal power force"

"Hexbreaker" to uczta dla fanów klasycznego heavy metalu. Klimat lat 80 można wyczuć na kilometr, ale najlepsze że to wszystko jest autentyczne. Całości słucha się jednym tchem i na długo zostaje w pamięci. To największe osiągniecie tej formacji i miło że coraz więcej jest takich płyt "made in poland". Kawał dobrej roboty i czekam na kolejne albumy Axe crazy i popatrzę na ich rywalizację z Roadhog.

Ocena: 9/10

PRETTY MAIDS - Undress Your Madness (2019)

Niektóre kapele z lat 80 nie odcinają kuponów od swoich najlepszych albumów i starają się iść na przód i żyć chwilą która jest, a nie tylko przeszłością. Czasami takie kapele jak choćby Saxon, czy właśnie Pretty Maids potrafią nagrywać regularnie nowe albumy i przy tym tworzyć coś równie dobrego co kultowe albumy, a przy tym wnieść trochę świeżości. Saxon i Pretty Maids od kilku lat przeżywają swoją drugą młodość, a ich wokaliści brzmią jeszcze lepiej jak w latach 80 i to jest dopiero fenomen. Kiedy Pretty Maids wydał "Pandemonium" to poczułem jakby band wrócił na właściwe tory. Duża dawka ostrych riffów, chwytliwych melodii i klimatycznych partii klawiszowych, a wszystko z nutką hard rocka. Kolejny albumy utrzymały ten trend i wszystkie mają coś z lat 80, a przy tym są bardzo świeże i takie na topie. Choć ze starego składu został Atkins i Hammer to kapela wciąż błyszczy. "Undress your madness" to 15 album tej duńskiej formacji i może nie jest to ich najlepszy krążek jak wskazują niektórzy recenzenci, ale jest to wysoka pozycja w ich dyskografii.

Płyta ma mocne, zadziorne brzmienie, który podkreśla że kapela żyje obecnymi czasami, a nie na siłę próbuje odtworzyć lata 80. To brzmienie znakomicie współgra z znakomitym wokalem Atkinsa, który nie dawno ujawnił, że walczy z rakiem. Imponujące co on wyprawia na albumie, co za moc i power. No brawa, pomimo swojego wieku wciąż potrafi porwać słuchacza.

Trzeba przyznać, że również gitarzysta Ken Hammer stara się zaskoczyć nas mocniejszymi riffami i dużą dawką melodyjności. Pod tym względem nowy album nie jest zły, wręcz bardzo dobry. W zestawieniu z takim "Pandemonium" troszkę przeboje są gorsze jakości. Jednak to chyba już kwestia gustu. Sam album broni się i pokazuje to co najlepsze w tej kapeli

"Serpentine" znaliśmy jeszcze przed premierą albumu i to rasowy killer w wykonaniu Pretty Maids. Mocny riff i znakomita współpraca klawiszowca i Hammera. Przyzwyczaili nas do takich ostrych i zarazem przebojowych kawałków. Czuć ducha lat 80, ale Pretty Maids brzmi przy tym świeżo i troszkę nowocześniej. Hard rockowy "Firesoul Fly" o nieco cieplejszym klimacie przypomina czasy "Future World" czy "Jump the Gun". Bardzo solidny kawałek, który pokazuje jak band znakomicie potrafi urozmaicić swój materiał. Co za agresja i nowoczesny wydźwięk bije z niezwykle mocnego "Undress Your Madness". Ten kawałek to taki miks tego co band prezentował po latach 90, aż po dzień dzisiejszy. Znów znakomity refren, który potrafi na długo zapaść w pamięci. Do promocji band wybrał również "Will you still kiss me". Jest to już bardziej komercyjny kawałek o rockowym zabarwieniu. Kolejny solidny kawałek, choć tutaj czegoś mi brakuje. "Runaway world" to może nie drugi "Future World", ale utwór daje radę. Znów znakomity refren napędza cały kawałek. Kiedy wkracza "If you want peace" to mam wrażenie jakby słuchał jakiegoś miksa Primal Fear i Avantasia. Niezwykle ciężki i mroczny utwór, ale ile w sobie ma energii i pazura. Mocna rzecz. Ken Hammer zaskakuje nas również ciekawym riffem w marszowym "Slavedriver" i znów mamy bardzo klimatyczny kawałek o nowoczesnym wydźwięku. Jestem oczywiście na tak. Końcówka płyty to energiczny "shadowlands" i spokojny "Strenght of a rose".

Pretty Maids działa od 1982 i choć lata lecą i trendy nie raz się zmieniały to oni są wciąż z nami i mam wrażenie, że są teraz o wiele silniejszym zespołem niż kiedyś. Atkins brzmi fenomenalnie i im starszy tym jeszcze lepszy. Hammer też tworzy pomysłowe i mocne riffy. Band idzie na przód i tworzy kolejne albumy, które są na wysokim poziomie. Nie jest to może tak fenomenalne jak "Red hot and heavy", ale to wciąż krążek wysokiej klasy. "Undress Your madness" kontynuuje styl i dobrą passę z poprzednich płyt. Gorąco polecam !

Ocena: 8.5/10

STORMWARRIOR - Norseman (2019)

Kai Hansen nie raz potrafił pomóc młodej kapeli wypłynąć na szerokie wody i tak było z Stormwarrior. Kapela chciała kontynuować styl wypracowany przez Helloween na "Walls of Jericho".  Kai pomógł zabłysnąć Stormwarrior i pierwsze dwa albumy to prawdziwa klasyka speed/power metalu i prawdziwa uczta dla fanów starego Helloween. Potem kapela znalazła wsparcie w Pietu Sielcku, który pomógł przy kolejnej płycie zatytułowanej "Heading Northe" i choć ta płyta miała inny feeling i zbliża zespół do twórczości Gamma Ray czy późniejszego Helloween. Band trzymał wysoką formę i znów porażał swoją pomysłowością i ciekawym podejściem do tematu. Wysoka forma wróciła wraz z "Thunder and Steele". Niezwykle energiczny, szybki i zadziorny album, aczkolwiek brakowało mi trochę ducha pierwszych dwóch płyt. To był rok 2014.

W roku 2019 band zasiliło dwóch synów marnotrawnych czyli basista Yenz Leonhardt i perkusista Falko Reshoft.  To już dawało nadzieje, że dzieje się coś dobrego w Stormowarrior. Pojawiła się nadzieja, że wróci Stormwarrior z pierwszych 3 płyt. Kiedy band ujawnił okładkę nadchodzącego albumu " Norsemen" to wiedziałem, że szykuje się mocny krążek. Andre Marschall podziałał na zmysły fanów Stormwarrior i stworzył rysunek, który jest wariacją okładek pierwszych 3 albumów i to jest piękne. Te kolory, to logo, no jest magia.

Tym razem brzmienie jest bardziej naturalne, bardziej podrasowane i zaczerpnięte z pierwszych płyt. Jest pazur i troszkę brudu. No i to jest dobry znak. Plus za kawał dobrej roboty sekcji rytmicznej i tutaj Yenz i Falko robią niezłe show.

Lars Ramcke to dalej lider grupy i jego forma wokalna jest bardzo dobra i tutaj nie ma niespodzianki Znakomicie radzi sobie z śpiewaniem w stylu Kaia Hansena. No mam słabość do tego wokalu.

5 lat przyszło czekać fanom na następce "Thunder and steele" i "Norsemen" to znakomita kontynuacja tamtej płyty. Tym razem jest to jednak coś więcej. To próba zmierzenia się ze swoją przeszłością i stworzenia albumu bliższego tym 3 klasycznym krążka. Ta sztuka udała się. Jasne nie jest to może jakaś kopia, ale ten duch z tamtych płyt jest wyczuwalna.

Band też robi sporo by ta płyta przypominała nam te klasyczne i to pod każdym względem. Okładka i brzmienie to dobry start.  Łezka się kreci w oku kiedy płytę otwiera intro. "To the shores where i belong" i tutaj Stormwarrior buduje klimat i napięcie jak za dawnych lat. To jest Stormwarrior jaki kochamy i na jaki czekaliśmy. Tytułowy kawałek powstał w okresie między "Nothern Rage" a "Heading Northe".  Wtedy to co stworzył Lard i Falko nie do końca ich przekonało. Teraz udało im się wrócić do tego pomysłu i go dokończyć. Tak narodził się "Norsemen (We Are)". Słychać, że kawałek ma ducha wcześniejszych płyt. Jest ostry riff, szybkie tempo i znakomita zabawa solówkami i melodiami. Brzmi jak stary dobry Stormwarrior, który kontynuuje to co zaczął Helloween na "Walls of Jericho". Prawdziwa petarda.  Mamy też rozpędzony i bardziej urozmaicony "Storm of the north", w którym nie brakuje zwolnień i ciekawych rozwiązań. Sam utwór pod względem zadziorności i przebojowości przypomina nieco "Iron Prayers" czy "Iron Gods". Płytę promował melodyjny "Freeborn", który nasuwa na myśl twórczość Iron Savior czy Gamma Ray. Sam utwór śmiało mógłby się znaleźć na "Heading Northe" i trzeba zaznaczyć, że Lars nie skomponował go. Drugi utwór, który poznaliśmy wcześniej był "Odins Fire". Jest to 6 minutowa kompozycja, która pokazuje jak band znakomicie potrafi urozmaicać utwór. Pojawiają się wolniejsze momenty i takie bardziej epicki. Sam utwór powstał też między "Nothern Rage" a "Heading Northe" i to oczywiście słychać. Pamiętacie "Warrior" Helloween? Podobny klimat jest w "Sword Dane", który również nie został skomponowany przez Larsa. Kawałek początkowo brzmi jak "The axewielder" i to jest pochwała dla tej kompozycji. Dalej mamy rozpędzony i przebojowy "Blade on Blade" i tutaj słychać ile do zespołu wnosi Yenz. Zrobił tutaj kawał dobrej roboty. Gitary na tym albumie też przypominają pierwsze płyty. Nie ma tu miejsca na ballady i dalej atakuje nas szybki i energiczny "Shield Wall", który również powstał w okresie "Heading Northe". No jest klimat, jest sporo popisowych riffów, solówek. Cały czas się coś dzieje i to jest to co lubię w tej kapeli. Punktem kulminacyjnym tej płyty jest kolos w postaci "Sword of Valhalla". Klimat i wykonanie to taki nieco hołd dla starego Running Wild. To najdłuższy utwór w historii zespołu i równie genialny co "Lindisfyrne" czy "Chains of Slavery". Co za moc, co za emocje i wykonanie. Szok.

Stormwarrior długo milczał, ale warto było czekać.  Płyta ma klimat starych płyt i kawałki trzymają wysoki poziom. Pojawił się na koniec pomysłowy i pełen energii kolos, a nie brakuje też prawdziwych, agresywnych petard, które przypominają killery na miarę "Signe of Warlord" czy "Iron Prayers". Stormwarrior powrócił do swoich korzeni i zaskakują wykonaniem i pomysłowością. "Norseman" to prawdziwa perełka i można postawić obok najlepszych płyt tej kapeli. Ta płyta może namieszać w Waszych tegorocznych zestawieniach. Dajcie się porwać przez Stormwarrior!

Ocena: 9.5/10

THE DARK ELEMENT - Songs the night sings (2019)

Było do przewidzenia, że The Dark Element powróci z nowym albumem. W końcu debiutancki krążek zatytułowany "The Dark Element" pokazał, że można wymieszać patenty Nightwish i Sonata Arctica, a przy tym stworzyć coś własnego. To była płyta niezwykła melodyjna, przebojowa i oddawała to co najlepsze w tych wyżej wymienionych kapelach. W tym roku przyszedł czas na drugi album tej kapeli i "Songs the night signs" to pozycja obowiązkowa dla fanów Nightwish, czy też Sonata Arctica, ale nie tylko. To płyta, która dedykowana jest dla słuchaczy, którzy cenią sobie dobre melodie i łatwo przyswajalny heavy metal. Nie ma zaskoczenia, ale czy ktoś tego oczekiwał? Raczej nie.

The Dark Element skupia się wokół dwóch osobistości. To przede wszystkim rozpoznawalna Anette Olzon, która sprawdza się w takim nieco bardziej komercyjnym, melodyjnym metalu. Jej słodki i nieco popowy wokal pasuje do tego stonowanego i zróżnicowanego materiału. W końcu znajdziemy tutaj troszkę melodyjnego metalu, trochę symfonicznego power metalu, czy pop rock. Każdy znajdzie coś dla siebie, a i całość jest łatwa i przyjazna w odbiorze. Jak ktoś polubił The Dark element na poprzednim krążku, to i z tym dziełem nie będzie miał problemu.


Brzmienie jest czyste i soczyste, przypomina brzmienie wykreowane przez Nightwish na ostatnich płytach. Znakomicie to współgra z zawartością. Mamy kilka perełek i jedną z nich jest otwierający "Not Your Monster", który czerpie garściami z Nightwish. Kawałek napędza chwytliwa melodia i niezwykła przebojowość. Prawdziwy hit. W podobnej stylistyce utrzymany jest singlowy "Songs the night sings" i tutaj znów imponuje lekki i szybko w padający w ucho refren. Uroczy jest też stonowany i nieco mroczniejszy "When it all comes down".  Tutaj daje popis swoich umiejętności gitarzysta Jani Liimatainen. Melodyjny i zadziorny jest też "Pills on my pillow" i to kolejny dobry utwór na płycie. Tak jak wspomniałem jest też trochę popu i rocka, a właśnie w tej kategorii znajduje się "To whatever End". Bywają też średnie, nieco bardziej heavy metalowe kawałki  jak choćby "You Will Learn".

Nie jest to album, które bije najlepszy płyty Sonata Arctica czy Nightwish, ale jest to solidna pozycja. Mamy tu kilka naprawdę udanych kawałków, jest kilka słabszych momentów, ale i bez tego płyta się broni.  Dobra kontynuacja debiutu i zasługuje na uwagę.

Ocena: 6.5/10

RUNNING WILD - Crossing the blades Ep (2019)

Mam bzika na punkcie Running wild i czy mogę być obiektywny wobec nadchodzącego mini album zatytułowanego "Crossing The Blades"? Wydawało mi się, że będzie zachwalanie i chwalenie pod niebiosy. W końcu nawet ostatnie albumu Rock'n Rolfa z miłą chęcią słucham i często do nich wracam. "Rapid Foray" mimo pewnych niedociągnięć brzmieniowych czy właśnie kiepsko brzmiącej perkusji, albo wręcz oklepanego automatu perkusyjnego podobał mi się i miał ducha starych płyt. Sądziłem, że po 3 latach oczekiwania dostanę coś na miarę właśnie "Rapid Foray". Cóż stylistycznie to band oczywiście nawiązuje do swoich ostatnich płyt. "Crossing The Blades" to obranie kierunku z okresu "Rogues en vogue" aż po "Rapid Foray". To daje jasny znak, że więcej heavy metalu z hard rockowym feelingiem i porzucenie granie szybkie heavy metalu z klasycznych płyt. Kiedy utwory są dobre, chwytliwe, pomysłowe to nie ma problemu. Rolf może grać sobie hard rockową odmianę running wild tak jak to słychać na "Resilent", tylko żeby to było na godnym poziomie. Z "Crossing the Blades" coś mi nie pasuje.

Pierwszy zgrzyt to brzmienie. Jakoś brzmi to plastikowo, jakby to ktoś stworzył komputerowo, a przecież widnieje info że mamy tu 4 osobowy zespół. Gdzie jest basista Ole, bo jakoś go tutaj nie słyszę. No i znów kontrowersje wzbudza perkusja. Nie powiem może jest nieco bardziej urozmaicona, ale jakoś brzmi monotonie i jakoś jakby ktoś grał na papciach. No jest obciach, a ja się pytam gdzie jest pan Micheal Wolpers? Ten aspekt chyba należy przemilczeć i przyzwyczaić się, że to solowy projekt Rolfa.

I gdyby utwory były tak chwytliwe i pomysłowe jak te z ostatnich płyt to wybaczyłbym to. Mam wrażenie, że to jakaś kpina i Rolfa tak jakby sobie z nas żartował. Oklepane riffy, zagrane bardzo ospale i klimat piracki też gdzieś uleciał. Mam bzika na ich punkcie i pewnie nie raz wrócę do tego wydawnictwa i nie raz pewnie ucieszy mnie jakaś melodia czy riff z tego wydawnictwa, ale to już cień wielkiej formacji i daleko jej do tego co prezentował Blazon Stone. No nic plusem jest to, że Running wild żyje i nagrywa dalej.

Na płycie znajdziemy 4 kawałki, które 2 są już nam dobrze znane. Pierwszy idzie melodyjny i nieco hard rockowy "Crossing the Blades", który ma się też znaleźć na nowym albumie. Stonowane tempo i chwytliwy riff robią swoje. Jednak jakoś mało w tym wszystkim Running Wild. Refren też nie powala i w sumie ten kawałek zaskakuje ciekawymi solówkami, które mają echa starych płyt. Słychać przez cały utwór feeling "Love gun" Kiss. Czyżby plagiat? Znamy też zadziorny "Stargazed", który próbuje być drugim "The Soulles", choć sam charakter przywołuje czasy Rogues en Vogue. Może i riff jest dobry, ale też brakuje ognia. Piracki klimat pojawia się w coverze Kiss w postaci "Strutter". Perkusja tutaj brzmi tak fatalnie, że nawet Angelo Sasso brzmiał bardziej żywo niż to co słychać tutaj. Plastikowe granie w najlepsze, a duszy w tym praktycznie zero. Myślicie, że "Ride on the Wild Side" to stary, dobry Running Wild w pirackiej odsłonie? Błąd to kompozycja toporna i chyba najbliżej jej do "Resilent" czy nawet "Shadowmaker".  Riff jest prosty, bez wariacji i może taki nieco zadziorny, jednak zero polotu i finezji.

Ciężko pisać takie słowa o zespole, który zaliczam do tych najlepszych ever i może nie zawsze oceniam twórczość Rolfa obiektywnie. Jednak tym razem coś pękło we mnie. No ileż razy można nabierać słuchaczy na to samo? Uleciał piracki klimat, uleciała w sumie i przebojowość i porywające riffy. Brzmi to jak twór średniej klasy zespołu. To nie jest Running Wild jaki znamy, kochamy i na jaki czekamy. Szkoda, że Rolf nie myśli że zrobić reaktywację z prawdziwego zdarzenia i wrócić do swoich korzeni. Próbuje i gdzieś tam poniekąd mu to wychodzi, ale to już nie ta liga, nie ten poziom. Chcecie stary dobry running wild? No to odsyłam do płyt Blazon Stone, a najnowsze EP Running wild można odsłuchać z braku laku, albo gdy się ma obsesję na ich punkcie.

Ocena: 4.5/10

BLIND GUARDIAN TWILIGHT ORCHESTRA - Legacy of the dark lands (2019)

Od lat się mówiło, że muzycy z Blind Guardian pracują nad albumem, której w głównej mierze ma być albumem symfonicznym, w którym królować ma orkiestra. Taki pomysł strzelił do głowy liderom tej kultowej grupy power metalowej i to jeszcze wczasach nagrywania "Nightfall in middle - earth", które było już wielkim przedsięwzięciem. Nie dość, że był to pierwszy koncept album tej grupy, to już wykazywał bogate aranżacje i świeże podejście do power metalu, gdzie nie brakowało nawiązań do muzyki klasycznej. W sumie nic dziwnego, że band chciał pójść w tą stronę i bardziej zagłębić się w te rejony. Ostatnie albumy Blind Guarddian pokazują, że fascynacja symfonicznym metalem i klasyczną muzyką nie zmalała, a wręcz przeciwnie. Co jakiś czas pojawiały się pogłoski, że band nieustannie pracuje nad symfonicznym albumem z orkiestrą w roli głównej. Wiele czekało na ten krążek i po 20 latach w końcu ma swoją premierę "Legacy of the Dark Lands". Band w ramach okazji tak wielkiego przedsięwzięcia pod szylem Blind Guardian Twilight Orchestra.

Co łączy ten projekt z Blind Guardian? Oczywiście obecność Hansiego Kurscha, który jest w świetnej formie wokalnej. No i jest jeszcze Andre Olbrich, choć nie występuje tutaj jako gitarzysta. No jest jeszcze logo i klimatyczna okładka, która przywołuje na myśl stare płyty tej grupy. Oczywiście są jeszcze nawiązania do ostatnich dwóch płyt Blind Guardian, zwłaszcza jeśli chodzi o obecność orkiestry. Tutaj za warstwę instrumentalną odpowiada praska filharmonia. Nie powiem aranżacje są bogate, zagrane z rozmachem i niezwykłym feelingiem. Brzmi to wszystko jak ścieżka dźwiękowa do filmu fantasy, albo innego przygodowego blockbustera. Klimat też udało się wykreować pierwsza klasa. Narratorzy znani z "Nightfall in middle earth" budują napięcie i odgrywają kluczową rolę. To właśnie oni tutaj najbardziej błyszczą.

Przy tworzeniu warstwy lirycznej pomógł pisarz Markus Heitz i album Blind Guardian można potraktować jak sequel do powieści Markusa, czyli "The dark lands". Sama historia opowiada o apokaliptycznym sekrecie w mrocznych czasach, kiedy panuje trzydziestoletnia wojna.

Blind Guardian od razu zaczął dmuchać balonik jaki to album nie nagrali i jak wyjątkowe jest to dzieło w metalowym światku. Dmuchali i dmuchali, aż w końcu balonik  pękł.

Przesyt formy nad treścią, a może po prostu tęsknota za starym Blind Guardian? Co jest powodem, że ta płyta utknęła w mojej głowie jako eksperyment, jako chęć próbowania muzyka w czymś nowym? Blind Guardian to kultowy zespół grający power metal i w tym są najlepsi. Rozumiem chęć pójścia w innym kierunku i rozwijania się, ale jakoś tego nie kupuję. To już nie jest ten sam band.

Urokliwe są krótkie przerywniki, gdzie słychać dialogi narratorów. Tutaj jest dreszczyk i bazowanie na nostalgii związanej z "Nightfall in middle earth". No wystarczy odpłynąć w takim pełnym grozy "The gatherring". No przerywniki są magiczne. Nie powiem taki "War feeds War" ma klimat i wciągające partie orkiestrowe. Jednak nie ma tutaj mocy i nie ma nawet przebojowości. Świetny klimat i podniosłość to za mało. Z kolei "Dark Cloud Rising" jest spokojny i nastrojowy niczym jakaś baśń. Nie da się nawet ukryć, że gdzieś tam słychać nawet Queen. "The Great Ordel" to taki nieco bliźniak do "Grand Parade" . Płytę promował melodyjny "The point of no return" i to chyba najciekawszy utwór z tej płyty. Z kolei "Harvest of Souls" to kopiuj-wklej "Sacred Mind" z ostatniej płyty.

Jest rozmach, jest może i pomysłowość czy stworzenie czegoś innego niż inne zespoły. Jednak to, że płyta na swój sposób jest oryginalna i wyjątkowa oznacza że jest ponadczasowa i wytaczająca nowe ścieżki w metalowym świecie? Otóż nie i ta płyta nic nie wnosi. Taki patenty band prezentował już dwóch poprzednich płytach. Tutaj jest za dużo wszystko, a za mało konkretów. Nie jest to płyta metalowa, jako symfoniczny album jest lepiej. Właściwie to płyta, która sprawdza się jako soundtrack filmowy, czy wariacja na temat muzyki klasycznej i tyle. Mam nadzieję, że ten album zamknie rozdział blind guardian z orkiestrą i wrócą do metalu, do power metalu jaki grali kiedyś. Z tęskniłem się za takim graniem w ich wykonaniu.

Ocena:

Jako płyta metalowa : 2/10

Jako album Blind Guardian 1/10

Jako album symfoniczny 7/10

Jako soundtrack 8/10

Płyta inna niż standardowa i w zasadzie standardowa oceny tu nie sprawdzą się i niech każdy sobie posłucha i wyrobi swoją opinię. Ciekawość swoją zaspokoiłem i raczej już nie będę do tego tworu wracał. Czekam kolejne 4 lata na nowe dzieło Blind Guardian.

HYSTERIA - Night Closing In (2019)

Nigdy wcześniej jakoś nie było okazji, żeby poznać twórczość amerykańskiego bandu o nazwie Hysteria. W tym roku nadarzyła się okazja ku temu, żeby posłuchać co ma do zaoferowania ten band. "Night Closing In'" przykuł moją uwagę świetną, prostą i pełną grozy okładką. Jak się okazało nie tylko okładka jest urokliwa. To płyta doświadczonego i zdolnego zespołu, który zaczynał w roku 2005r i to jako band grający thrash metalu. Z czasem kapela odeszła w kierunku bardziej tradycyjnego heavy metalu wzorowanego na latach 80. Nie brakuje w ich stylistyce nutki speed metalowej motoryki. Band tworzą muzycy, którzy są znani z innych również dobrze znanych zespołów grających podobną muzykę.  W skład Hysteria wchodzą muzycy Haunt i Hell Fire. Nawiązania do tamtych kapel są słyszalne, ale nie jest to żadna ujma. "Night Closing In" to płyta która oddaje to co najlepsze w klasycznym metalu.

Sukces Hysteria leży w muzykach. Jest tu charyzmatyczny i uzdolniony Jake Nunn, który zaskakuje techniką oraz drapieżnością. Właściwy człowiek na właściwym miejscu i odgrywa w Hysteria kluczową rolą. John Tucker z Haunt znakomicie dogaduje się w sferze gitarowej z Jakem Nunnem. Panowie stawiają na klasyczne rozwiązania, ale nie zapominają o własnych pomysłach i zaskakiwaniu słuchacza. To wycieczka do lat 80, ale nie ma mowy o klonowaniu kogoś na siłę. Wszystko zmierza w kierunku lat 80 i nawet brzmienie panowie dopasowali idealnie. Bije z niego niezła moc i zwłaszcza sekcja rytmiczna brzmi imponująco. Kawał dobrej roboty.

Znakomity otwieracz w postaci "Graveyard" to taki miks Mercyful Fate, wczesnego Iron Maiden, Judas Priest czy metal Church. Jest pazur, jest znakomita melodia i przebojowy refren. No wyszedł z tego niezły killer. Szybkość i prostota to atuty dynamicznego "Prophets of the Void", a pomysłowość to zaleta chwytliwego "One Year". Ten drugi zasługuje marszowym tempem i znakomitym popisem talentu basisty Trevora. Riff i motoryka tytułowego "Night Closing In" ma coś z Running wild i to kolejny killer na płycie. Mroczny klimat i stonowane tempo to zalety "death Consumes", który zawiera pewne cechy doom metalu. Troszkę odstaje zakręcony "Look Alive", ale szybko to nadrabia "Eyes Open", który pokazuje jak gitarzyści dają czadu. Hysteria potrafi budować napięcie i niepowtarzalny klimat, a taki panuje w zamykającym "Soldiers of Tribulation". Przypominają mi się stare, dobre horrory Johna Carpentera.

Niby nic nowego, niby pełno takich płyt jak "Night Closing In", a jednak Hysteria pokazał, że można brzmieć świeżo i drapieżnie. Mamy tu i mocne riffy, jak i dużo chwytliwych melodii. Jedyną wadą jest krótki czas trwania, ale przynajmniej nie ma wypełniaczy. Gorąco polecam!

Ocena: 8.5/10

REXORIA - Ice breaker (2019)

Mamy co raz więcej kapel metalowych, w których królują wokalistki i to jest fakt. Rexoria to przykład młodej formacji, która na rynku istnieje 3 lata i próbuje znaleźć swoje miejsce w melodyjnym heavy/power metalu. Grają mało wymagającą muzykę, w której rządzą proste melodie i duża dawka melodyjności. Stawiają na proste rozwiązania i bardziej komercyjny wydźwięk, ale to może im przysporzyć więcej słuchaczy. W tym roku band powraca z drugim wydawnictwem o tytule "Ice Breaker" i jest to pozycja dla fanów Crystal Viper, Battle Beast czy Bloodbound. Potencjał jest, ale czy został w pełni wykorzystany? Oto jest pytanie?

Okładka jest idealna do takiej muzyki i ta cukierkowatość wylewa się z niej. Brzmienie jest dobrze wyważone, bo słychać wyraźnie soczyste gitary, a wokal Fridy nie jest w żaden sposób zagłuszony. Tak więc od strony technicznej jest bardzo dobrze. A jak jest z zawartością?

Rexoria kontynuuje to co grał na debiucie, ale brakuje jeszcze precyzji i pomysłów wartych grzechu. Wszystko jest solidne i miłe w odsłuchu, ale nie wymaga przemyśleń czy nie porusza słuchacza. Dobra muzyka i niestety nic ponadto.

Płyta dobrze się zaczyna, bo od melodyjnego i zadziornego "Velvet Heroes".. Słychać, że gitarzyści Cristofer i Jonas dają popis swoich umiejętności. Jest lekko i niezwykle melodyjnie. Zadziorny "Fight the demons" przemyca więcej patentów Bloodbound i chwytliwy refren robi tu niezłą robotę. Kolejny hit na płycie to marszowy i nieco folkowy "In the Wild". Tytułowy "Ice breaker" to utwór, który ma coś z Crystal Viper, co słychać w początkowej fazie kompozycji.Power metal pojawia się w rozpędzonym i dynamicznym "Brothers of Asgard", czy w "Roaring".

Zawartość ma kilka przebłysków i natrafiamy tutaj na ciekawe utwory, który potrafią zaskoczyć ciekawą melodią czy solidnym riffem. Brakuje mi jedynie większej dawki mocy i jakiegoś elementu zaskoczenia. Wszystko została zagrane bezpiecznie, bez nutki szaleństwa. Szkoda, może jeszcze kiedyś dostanę właśnie taki album od Rexoria?

Ocena: 6/10

KINGCROWN - A perfect world (2019)

W roku 2018 r miałem okazję pisać o kapeli Oblivion, którą stworzyli dawni muzycy francuskiego Nightmare. Minął w sumie rok, a kapela ta przekształciła się w Kingcrown. Stylistyka nie zmieniła się i band dalej skupia się na graniu heavy/power metalu, który wypracował za czasów Nightmare, czy Oblivion. Kingcrown składa się z doświadczonych muzyków i to oni przesądzają o jakości debiutanckiego krążka Kingcrown zatytułowanego "A perfect World". Pozycja obowiązkowa pozycja nie tylko dla fanów Nightmare, ale każdego fana power metalu.

Podobieństw do dawnej kapeli Joe Amore i jego kolegów jest pełno. Z drugiej strony ciężko tutaj mówić też o kopiowaniu Nightmare. Band stara się brzmieć jak przystało na obecne czasy. Nie brakuje tutaj nowoczesnego charakteru i nutki klasyki. Słychać inspiracje choćby Lords of Black czy The Ferryman. Nawet Joe brzmi jak Ronnie w niektórych fragmentach.

Każdy szczegół tej płyty jest na wysokim poziomie i tu panowie pokazują klasę. Okładka utrzymana w klimatach s-f zapada w pamięci i o to chodzi. To co zrobili z brzmieniem jest godne pochwały. Wyraźne słychać sekcję rytmiczną, a wokal Joe jak i gitary nabrały mocy. Jest ostro, a zarazem melodyjnie i o to chodzi.

Ileż gracji i finezji w rozpędzonym "The Flame of my soul". Melodia tutaj chwytliwa i pełna świeżości, a sam riff nie jest toporny jak w przypadku Nightmare. Nie brakuje też pójścia w kierunku mrocznego, nowoczesnego heavy/power metalu. To właśnie słychać w zadziornym "In the sky of anthens", który przypomina ostatni album Lions Share. Stephane i Florian imponują swoimi partiami i niezwykłą grą. Panowie szaleją i nie biorą jeńców.  Ich praca bardzo dobrze odzwierciedla stonowany "The human tide". Można też odpłynąć w rytmach przepięknej nastrojowej ballady "Over the moon". Nutka progresywności pojawia się w "The end is near", ale to wciąż granie na wysokim poziomie. "Golden Knights" to też klasyczne heavy metalowe granie, w którym słychać wpływy takich kapel jak Astral Doors. Kingcrown potrafi poruszyć swoją muzykę podziałać na emocje słuchacza i tak też jest w przypadku posępnego i smutnego "Sad song for a dead child". Na koniec mamy rozpędzony "A perfect world", który idealnie podsumowuje całość.

Nasz świat na pewno nie jest perfekcyjny jak wskazuje tytuł płyty. Świat, w którym żyjemy jest pełen wad i rzeczy do poprawek, a z nowym albumem Kingcrown jest inaczej. To płyta dopracowana i znakomita w swoim gatunku. Muzyka stworzona przez pasjonatów dla pasjonatów melodyjnego heavy/power metalu. Perełka!

Ocena: 9/10

DAGOR SORHDEAM - Fog of War (2019)

Zabiorę Was na chwilę do Brazylii. Tam właśnie narodził się w tym roku kolejny ciekawy band z pogranicza nowoczesnego power metalu. Mowa o młodziutkim Dagor Sorhdeam, w którym drzemie spory potencjał. Ta kapela stara się iść w ślady starego Nightmare, Persuader, Thunderstone, czy Lords of Black. Inspiracje są słyszalne, ale najlepsze jest to że ta młoda kapela stara się stworzyć własny styl. Band dzielnie idzie w kierunku mrocznego, zadziornego, nowoczesnego power metalu i to ma rację bytu i pozwoli zaistnieć na rynku muzycznym troszkę dłużej niż jeden sezon. Dagor Sorhdeam wydaje debiutancki album zatytułowany "Fog of War" i jest to płyta, która musi się podobać.

Band wykreował ciekawe, intrygujące logo i od razu wiadomo czego można się spodziewać. Pochwalić należy band za stworzenie klimatycznej okładki, która budzi emocje. To jednak nie wszystko. Brzmienie jest ostre niczym brzytwa i uwypukla mocne riffy i partie gitarowe. Jest mocne, wyrazisty i pełne energii. Prawdziwa moc!

Dagor Sorhdeam ma ogromną siłę niszczenia, a wszystko za sprawą utalentowanego wokalisty Gusa Castro, który brzmi jak Joe Amore. To jest jego spora zaleta. Co za technika, co za energia i moc. Brawa dla tego pana! Pod względem instrumentalnym też jest wszystko dopracowane i słychać mega zaangażowanie muzyków. Tutaj nie ma miejsca na fuszerkę.

"Sur La Terre" to kompozycja, która wkracza po krótkim intrze. Zaczyna się podniośle, ale kiedy wkracza gitara to od razu słuchacza przechodzą ciarki. Co za gracja, co finezja, co za moc. Prawdziwa perełka. Zadziorny "Downfall" potrafi oczarować melodyjnym riffem i duchem Nightmare. Kolejny hit na płycie odnotowano.  Band imponuje szybkością i przebojowością w rozpędzonym "The five great". Znalazło się też miejsce na spokojniejszy, bardziej emocjonalny "The rise of the  phoenix". Dużo tutaj szybkiego i agresywnego power metalu i to potwierdza "Battle of ice" czy "Point of no return".

Dagor Sorhdeam błyszczy na swoim debiutanckim albumie i pokazuje, że czasami wystarczy trochę pomysłowości i zaangażowania, by nagrać album wysokiej klasy. Mamy killery i wciągające melodie, które na długo zapadają w pamięci. Wszystko jest znakomicie podane i band pokazuje pazur. Oby pomysłów wystarczyło na kolejne płyty.

Ocena: 8/10

LEGENDRY - The Wizard and the tower keep (2019)

Daleko mi jeszcze do stanu wychwalania najnowszego dzieła amerykańskiej formacji Legendry. "The wizard and the tower Keep" nie powiem ma ogromny potencjał, ale w ostatecznym rozrachunku nie powala. Ta płyta ma klimat lat 80, ma to co jest wymagane przy płytach z kręgu epickiego heavy metalu. Znajdą się elementy, który przypominają o twórczości Omen, Manowar, Manilla Road czy Cirith Ungol, ale brakuje tutaj sporo do ideału.  Pamiętajmy, że to nie jest płyta która zasługuje na zniewagę.

Przede wszystkim chylę czoło przed twórcami brzmienie. Jest klimat i duch lat 80, a brzmi to autentycznie i ma to swój urok. Podobnie ma się sprawa klimatycznej i takiej rycerskiej okładki. Band napędza bez wątpienia Vadarr, czyli gitarzysta i wokalista zespołu. Sprawdza się w obu rolach i tego nie da się zaprzeczyć. Jako wokalista imponuje techniką i budowaniem rycerskiego klimatu. Ma w sobie coś takiego magicznego, co na długo zapada w pamięci. W roli gitarzysty zaskakuje ciekawymi riffami i chwytliwymi melodiami. Czasami brakuje kropki nad i, albo jakiegoś mocniejszego akcentu. Potencjał jest i to ogromny, a dla nie których nowe dzieło Legendry może być więcej warte niż dla mnie.

Płyta rozpoczyna się dość nietypowo, bo od balladowego "The bards Tale", który może i przemyca pewne rozwiązania Blind Guardian, choć tutaj słychać amerykańską manierę tworzenia ballad. Rycerski klimat daje o sobie znać w rozpędzonym "Vindicator", choć tutaj czegoś mi brakuje. Może nieco ciekawszego riffu? Tytułowy "The wizard and the tower keep" jest rozbudowany i pokazuje epicki styl tej kapeli. Znakomite odesłanie do kultowych amerykańskich kapel, które dały podwaliny pod ten gatunek.  Drugi kolos na płycie to "The lost road" i tutaj band popisuje się energią i nieco doom metalowym klimatem. Najszybszy na płycie jest "Behind the Summoners Seal" i ten kawałek to prawdziwa perełka. Bez wątpienia jest to mój faworyt.  Trochę magii i rycerskiego klimatu mamy w rozbudowanym "Earthwarriors". Znów band pokazuje, że zna się na rzeczy i potrafi stworzyć coś wyjątkowego.  Progresywne ozdobniki dodają tutaj tylko charakteru.

Jestem rozdarty.Dostaję płytę, która nie jest banalna, ma swój klimat i znakomicie oddaje to co najlepsze w epickim heavy metalu. Brakuje mi jednak wyrazistych hitów i jakiegoś mocniejszego kopa. Bywają też pewne nie dociągnięcia, ale mimo tego i tak płyta zasługuje na uwagę. Nie często się zdarza trafić na tak solidny epicki heavy metal, który sięga korzeni tego gatunku.

Ocena: 7/10

HELL RIDERS - First Race (2019)

Hell Riders to młody band założony w 2017 r przez muzyków pochodzących z Włoch jak i Szwajcarii. W tym roku kapela wydała debiutancki krążek zatytułowany "First Race". To płyta skierowana do słuchaczy mało wymagających, a przede wszystkim tych którzy lubią prosty klasyczny heavy metal, w którym nie brakuje odesłań do Judas Priest, Iron Maiden,czy Black Sabbath.

Na pewno nie jest to płyta idealna i budząca podziw. To owoc solidnej pracy muzyków, którzy wychowali się na klasycznym heavy metalu z lat 80. Nie porywa skromna i nieco kiczowata okładka, jak i nieco niskiej jakości brzmienie. Brakuje też może wyrazistych killerów, ale jako całość to album może w niektórych momentach się podobać. Sekcja rytmiczna gra sobie, choć tutaj właśnie brakuje mocy i jakiejś ikry.  Jeśli chodzi o gitarzystów, to Richard i Luke niczym nie zaskoczyli. Grają ostrożnie i dają od siebie minimum możliwości.  Najsłabszym ogniwem wydaje się być wokalista Dave Jolly, który średnio sprawdza się w stonowanych partiach. Jest gdzieś tam może i charyzma, ale techniki tutaj nie da się uchwycić.

Nie wszystko jest złe, tak jak to słychać. Jest przecież prosty i energiczny "Turbolizer", który czerpie garściami z takich bandów jak Judas Priest czy Kiss.  Można też pochwalić band za melodyjny "Soldier of Steel". Czasami band potrafi oddalić się w rejony mrocznego heavy metalu z domieszką doom metalu, tak jak to jest w "Mechanics Armada" .  Na plus tutaj można zaliczyć wpływy Black Sabbath. W podobnych klimatach jest utrzymany rozpędzony "B.T.K" czy melodyjny "Beyond death".

"First Race" to pierwsza podróż Hell Riders i to niestety słychać. Płyta jest niedopracowana i same pomysły co do kompozycji też nie powalają. Jednak jest kilka ciekawych momentów, przez co klasyfikuje się do miana średniaka. Zobaczymy, co przyniosą kolejne lata i kto wie może kiedyś jeszcze o nich usłyszymy.

Ocena: 5/10