RAVENOUS - Eat the fallen (2019)

Nie sądziłem, że coś w tym roku jeszcze mnie tak pozytywnie zaskoczy jak kanadyjski band o nazwie Ravenous, który właśnie wydał swój debiutancki album "Eat the Fallen". Już sama frontowa okładka jest kontrowersyjna i taka nieco doom metalowa. Jednak nie tyla okładka mnie zszokowała co zawartość i styl tej kapeli. Band łamie bariery muzyczne, zwłaszcza te znane mi w power metalowym światku. Dochodzi tutaj do krzyżowania patentów wypracowanych przez Falconer, Blind Guardian, Van Canto, Orden Ogan, Running Wild czy Powerwolf. Wydaja się to niemożliwe, ale band właśnie to robi. Wokalista brzmi jak Atilla i ma bardzo specyficzną manierą. Buduje klimat i nadaje całości taki nieco teatralny charakter. Folkowe zacięcie w jego głosie jest wyczuwalne. Znakomicie sprawdza się w podniosłych refrenach, które są główną atrakcją w muzyce tej młodej kapeli. Stać ich na wiele i drzemie ogromny potencjał. Skoro już na pierwszym krążku tworzą takie perełki, to co będzie za kilka lat? To jest pytanie!

Wycie wilków i wkracza "The hunger never dies". Co za szybkość, co za energia, co za świeżość. Valax jako gitarzysta daje czadu i już go uwielbiam. Riff brzmi jak mieszanka Blind Guardian, Running Wild i Powerwolf. Czad!  "Space and Time" jest przyozdobiony symfonicznymi patentami i jest to kolejny killer. Znów echa Running Wild i Orden Ogan są tutaj wyczuwalne. Miłym zaskoczeniem jest marszowy i bardziej epicki "Doom holds the Key", w którym słychać bardzo fajne nawiązanie do "Warriors of the World" Manowar. Wystarczy wsłuchać się w tekst i styl w jakim śpiewa wokalista.  Folkowe klimaty i nawiązanie do Falconer w "Adrift" to kolejne świetne urozmaicenie stylu kapeli.Band imponuje swoją energią i zapałem i takie petardy jak "Mercenary" są tutaj imponujące. Młoda kapela, a tak dojrzała i tak pomysłowa. Fanom starego Blind Guardian może się spodobać "Beyond the Ice". Ile w tym szczerości i miłości do power metalu. Nie brzmi to jak amerykański power metal, lecz właśnie jak typowy niemiecki power metal. "Strength of Warrior" to już bardziej rycerski heavy/power metal, ale znów słychać echa Powerwolf. Początek "A tale of good omens" taki w stylu Van Canto, choć sam kawałek taki bardziej marszowy i znów echa Running Wild czy Manowar są wyczuwalne. Wyszło to znakomicie. I na finał mamy cover Blind Guardian. "The bards Songs" w pełnym przyspieszaniu to coś nowego. Wyszło ciekawie i przede wszystkim słychać autentyczność Ravenous.

Uwaga na rynek power metalowy wypłynął nowy band głodny sukcesu i mają predyspozycje by zostać nową gwiazdą gatunku. Jesteś fanem Blind Guardian, Powerwolf, Running Wild czy Falconer? To jest to bez wątpienia album dla ciebie! "Eat The Fallen" to płyta którą ciężką rozpatrywać w kategorii debiutu. Jest tutaj wszystko i nie ma słabych punktów. Prawdziwa perełka o której będzie się pisać latami! Czekam na więcej ! Póki co pozostaje włączyć "repeat"!

Ocena: 10/10

PARAGON - Controlled Demolition (2019)

Niemiecki band o nazwie Paragon przeżywa drugą młodość niczym thrash metalowy Overkill. Te dwa różne zespoły ostatnio zaczyna łączyć jakby więcej. Overkill przełamał się od czasu "Ironbound" nagrywa kolejny płyty utrzymane w tym stylu. Paragon w roku 2012 wydał "Force of destruction", który jest ich najlepszym albumem i kolejne dzieła bazują w oparciu o schemat tamtego dzieła. "Hell Beyond hell" to kolejna perełka i potwierdzenie znakomitej formy kapeli, tak więc oczekiwania względem nowego wydawnictwa były ogromne. Czy mamy "Force of Destruction part 3:?

Stylistycznie band kontynuuje to co wypracował na "Force of destruction". Jest mieszanka topornego, niemieckiego heavy metalu spod znaku Accept, Udo czy Grave Digger z niemieckim power metalem w stylu Gamma Ray czy Iron Savior. To jest coś co znamy w przypadku Paragon. Jednak tym razem band jakby nieco zaskakuje nas bowiem są momenty w których jest mrocznie, nawet doom metalowo. Jest klimat s-f, jest też sporo agresji i thrash metalowego łojenia w stylu właśnie Overkill. To jest największe zaskoczenie w przypadku "Controlled Demolition". Świetnym dopełnieniem całości jest mocne, zadziorne i ostre jak brzytwa brzmienie. Tutaj się popisał Piet Sielck z Iron Savior, który stworzył coś imponującego.  Skojarzenia z Iron Savior są jak najbardziej na miejscu.

Kiedy inny eksperymentują ze swoim stylem, kiedy inni idą w komercje, albo co gorsze podrabiania innych, to Paragon robi swoje i wydaje kolejną petardę. Podobała wam się dwa poprzednie krążki tej kapeli? To "Controlled Destruction" przypadnie wam do gustu.

Przyjrzyjmy się zawartości. Pisałem, że jest klimat s-f i owszem, a najlepszym tego dowodem jest pełen grozy tytułowy "Controlled Demolition", który jest tajemniczy i pełen nawiązań do ścieżek dźwiękowych Johna Carpantera. Pierwsze skojarzenie to kultowy "Coś". Znakomite wejście, a najlepsze jest to że czuć od razu ciężar i moc.  Osłupienia i szoku można doznać przy "Reborn". Niby typowy utwór tej kapeli, jednak tak ostro i brutalnie to jeszcze nie było. Słychać inspiracji Overkill. Co mamy dalej? Fani Iron Savior i Accept  pokochają nieco zadziorny "Abattoir", który utrzymany jest w średnim tempie. Gitarzyści Kruse i Bertram dają tutaj czadu i grają z pazurem. Każdy riff, każda solówka jest tutaj na wagę złota. Więcej klasycznego niemieckiego heavy metalu spod znaku Accept czy Grave Digger mamy w chwytliwym "Mean Machine". Kolejny killer i znów przykład ile przebojowości jest na nowym krążku. Na "Force of destruction" był "Blood and Iron" tutaj jest za to "Deathlines". Mroczny kawałek o rozbudowanej formie, z dużą liczbą ciekawych motywów. Jest epicko, mrocznie i ciężko. Killer, który pokazuje siłę Paragon. "Musangwe (bKF) to cholernie szybki kawałek, w którym dominuje speed/power metal. Ostry riff, szybkie tempo i killer murowany. Tutaj band znakomicie nawiązuje do twórczości Gamma ray czy Iron Savior. W podobnych klimatach utrzymany jest przebojowy "Timeless Souls". Niezwykle pomysłowy główny motyw i duża dawka Iron Savior w brutalnej oprawie. Jak ktoś lubi ostatni album Overkill ten polubi thrash metalowy "Blackbell". Znów zachwyca lekkość i przebojowość w okolicach refrenu. Bushi to lider grupy i to on decyduje o charakterze tej kapeli. Na krążku jest w znakomitej formie i potwierdza to bez wątpienia brutalny "The enemy within". Zapędy iście w stylu "Painkiller" Judas Priest i to jest atut tej płyty bez wątpienia. Płytę promował z świetnym skutkiem mocny i melodyjny "Black Widow". Typowy Paragon jaki znamy, czyli dużo niemieckiego heavy/power metalu. Całość zamyka kolejny killer w postaci "of blood and gore". Znów mamy mieszankę moich ulubionych kapel. Brutalność i pazur na miarę Overkill czy Judas Priest. Jest też szybkość i moc w stylu Gamma ray czy Iron Savior. Znakomite zwieńczenie tego świetnego albumu.

To było do przewidzenia. Paragon od kilku lat jest w świetnej formie i mimo że "Controlled Demoliton" to 12 album to jest to bez wątpienia jeden z ich najlepszych albumów. Mamy świetne nawiązanie do "Force of Destrucion", ale jest brutalniej i band ociera się momentami o thrash metal. Nie ma słabych kawałków, nie ma stosowania półśrodków i Paragon nie bierze tutaj jeńców. Ta płyta jest perfekcyjna i może namieszać w tym roku. Widzę ich w moim top 10. Brać w ciemno!

Ocena: 10/10

HELL FIRE - Mania (2019)

"Mania" to trzeci album amerykańskiej formacji Hell Fire. Band kontynuuje styl, który wypracował na dwóch poprzednich wydawnictwach. Nie ma tutaj miejsca na eksperymenty, bowiem band stawia na klasyczny heavy/speed metal. Ta prosta i sprawdzona muzyka zdaje egzamin, bo panowie grają to co im w duszy gra. Jet to muzyka prosto z serca i grana z pasją. Fani Diamond head, iron maiden czy angel witch będą w siódmym niebie. "Mania" to album osadzony w latach 80, pełen energii i ciekawych rozwiązań. Śmiało można mówić o klasycznym heavy/speed metalowym albumem i zyska sporo grono fanów. Mocne, przybrudzone brzmienie i tajemnicza okładka, to tylko część atutów nowego dzieła amerykanów. 

Hell Fire to przede wszystkim utalentowany gitarzysta Tony Campos, który stawia na ostre, zadziorne riffy i prawdziwą jazdę bez trzymanki. Fani klasycznych heavy metalowych albumów docenią jego pracę na "Mania". Ciężko sobie wyobrazić jakby brzmiał Hell Fire bez wokalisty Jake Nunn. To jego wokal jest tutaj sporą atrakcją. Nadaje całości bez wątpienia agresji i klasycznego wydźwięku.

Materiał tutaj jest po prostu od początku do końca zagrany z polotem i bez jakiegoś udziwnienia. Otwierający album "Warpath" to prawdziwa speed metalowa petarda. Mamy tutaj mieszankę Angel Witch, Motorhead czy Agent Steel. Dalej mamy bardziej rozbudowany "Mania" gdzie band przemyca patenty wyjęte z twórczości Black Sabbath, czy Judas Priest. Band bardzo fajnie wplata elementy NWOBHM, co potwierdza przebojowy "On the loose". Znakomite nawiązanie do twórczości Iron Maiden. Jednym z ostrzejszych kawałków na płycie jest "Born to Burn", w którym band ociera się o speed/thrash metal. Mamy jeszcze rozbudowany, klimatyczny "Transcending Evil". Wiele energii znajdziemy w "Lashing Out", który jeszcze raz ociera się o Iron Maiden. Nie brakuje też miłych nawiązań do Black Sabbath co potwierdza nieco mroczniejszy "The Dreamer" czy "Knights of the holly" to przykłady idealnego odwzorowania  stylistyki NWOBHM.

Niby nic nowego, niby słyszało się podobne albumy, to jednak muzyka zawarta na tym albumie dostarcza sporo frajdy. Heavy/Speed metal w klimatach lat 80 i wszystko jasne. Można brać w ciemno.

Ocena:9/10

BATTLE BEAST - No more hollywood endings (2019)

W tym roku doszło do starcia Beast in black oraz Battle beast.Anton Kabanen to dawny gitarzysta Battle Beast i kiedy odszedł z zespołu w 2015 r to założył Beast in Black. Ta kapela to znakomita alternatywna wersja Battle Beast i grają melodyjny, nieco dyskotekowy power metal. W sumie to od czego zaczyna Battle Beast. Co do właśnie Battle beast to band ostatnio pokazywał, że jest w formie i nagrywał bardzo udane albumy. "No more Hollywood endings" to coś nowego w dyskografii zespołu, to próba zaskoczenia słuchacza. Czy dobra? O to jest pytanie.

Battle beast postawił na słodkość, na bardziej komercyjne patenty i w efekcie dostajemy album bardziej rockowy, bardziej popowy. Miło słyszeć, że kapela próbuje urozmaicić swój styl, szkoda tylko że pominęli tutaj główny składnik czyli power metal. Mało metalu, mało agresji, troszkę mało ciekawych melodii. Jest za to przebojowo i kiczowato. Juuso i Joona nie mają za dużo do roboty i mało tutaj godnych uwagi partii gitarowych. Wszystko zdominowało komercyjne patenty i partie klawiszowe. Pod tym względem Battle Beast wypada naprawdę blado i nie mają startu do nowego krążka Beast in black.

Niby dobrze rokuje otwieracz "Unbroken", który przecież brzmi jeszcze jak typowy Battle Beast, który znamy. Prosty, chwytliwy kawałek z wyrazistym motywem klawiszowym. W kategorii przebojowości tytułowy "No more hollywood endings" wypada bardzo dobrze. Trochę w tym Nightwish, ale brakuje kopa i power metalu. To, że jest coś nie tak z zespołem na tej płycie sygnalizuje bez wątpienia rockowy "Unfairy tales". Cierpliwość i wszelka wyrozumiałość zostaje wyczerpana przy popowym "Endless Summer". Nie wiem co tutaj się zadziało, ale to nie jest Battle Beast jaki znam i jaki lubię. Band za bardzo przekombinował swój styl. Echa starego Battle beast mamy w mocniejszym "The Hero" i tutaj znów troszkę skojarzeń z Nightwish i trochę z Sabaton. Spokojniejszy i balladowy "I wish" to kolejny przejaw popowego wydźwięku płyty. Płyta powinna być w klimatach rozpędzonego "The Golden Horde" i to jest Battle Beast na jaki fani czekają. Trochę dziwne, że cała płyta ślimaczy się i dopiero w 10 kawałku mamy prawdziwy power metal. To jest przerażające. W podobnym klimacie jest "World on Fire" czy zamykający "My last dream".

To tegoroczne starcie Battle Beast przegrał z Beast in Black. Battle beast rozczarował na całej linii. Pogubili się w swoim stylu. Porzucili gdzieś melodyjny power metal na rzecz rockowy, czy nawet popowych rozwiązań. Szkoda, że band tak marnuje swój potencjał. Jedno z największych rozczarowań tego roku.

Ocena: 4.5/10

ELVENPATH - The path of the dark king (2019)

Po 4 latach przerwy niemiecki Elvenpath powraca z nowym krążkiem. "The path of the dark king" to  5 wydawnictwo tej formacji. Jest to dzieło, które stylistycznie nawiązuje do "Pieces of fate" i nie ma tutaj żadnego elementu zaskoczenie. Mamy sprawdzony styl i band po prostu kontynuuje granie mieszanki heavy/power metalu. W ich muzyce mamy sporo elementów wyjętych z twórczości Majesty, Udo czy Judas Priest. Nowe dzieło wypełniony jest zarówno rozpędzonymi killerami utrzymanymi w klimatach Primal Fear, ale nie brakuje też złożonych i bardziej epickich kawałków. Tak więc nie ma powodów do nudy, bo band dostarcza słuchaczowi sporo frajdy. Warto mieć jednak na uwadze fakt, że band odgrzewa znane patenty i gra w oklepanej stylistyce.  Specyficzny głos wokalista Dragutina też jednym może się podobać, a innych może drażnić. Na pewno band potrafi grać i wie jak to robić, szkoda tylko że nie mogą przebić pewnego określonego poziomu. Brakuje "kropki nad i" i takiego lepszego dopracowania całości. Na pochwałę zasługują bez wątpienia gitarzyści, bowiem Oliver i Till dają czadu. Sporo tutaj ostrych riffów i ciekawych pojedynków na solówki. Dzieje się sporo w tej kwestii. Płytę otwiera nieco chaotyczny "Combat zone Europe", który jest mocno wzorowany na twórczości Cage. Nawet wokal Dragutina brzmi tutaj niczym wokal Sean Pecka. Dalej mamy epicki i bardziej złożony "One strong Voice", ale to dopiero "targaryen Fire" imponuje stylistyką i agresywnością. Wpływy Primal Fear i Cage są tutaj słyszalne. Fanom Manowar może przypaść do gustu rozbudowany i epicki kolos w postaci "The sword of gideon". W takiej samej tonacji utrzymany jest podniosły i rycerski "Devils game and Gods Masquerade". Kolejną power metalową petardą na płycie jest energiczny "Black Wings". Prawdziwą perełką jest tutaj 15 minutowy "The Mountain Course", w którym dochodzi do krzyżowania stylistyki Manowar, Blind Guardian czy Iron Maiden. Niezwykle dojrzały i wciągający utwór. Elvenpath zrobił to co do nich należało, czyli nagrali znów dobry album, który zawiera zarówno killery jak i bardziej rozbudowane kompozycje. Wszystko ładnie i pięknie, szkoda tylko że jest to dobry album, który niczym nie zaskakuje i nie wybija się ponad przeciętność.

Ocena: 6/10

A NEW REVENGE - Enemies & Lovers (2019)

Do trzech razy sztuka. Tim Ripper Owens to utalentowany wokalista, który śpiewać potrafić i ma w sobie to coś. Jednak w tym roku coś nie umie porwać słuchaczy swoimi płytami. The three Tremors był chaotyczny i ciężko strawny, a Spirits of Fire mimo świetnego składu nie prezentował nic ciekawego. Teraz czas na trzeci tegoroczny album z Timem na pokładzie. Mowa o kapeli A new Revenge, która 29 marca wyda swój debiutancki krążek zatytułowany "Enemies & Lovers".

Tim Ripper, który znany jest z Iced Earth czy Judas Priest to nie jedyna gwiazda w tej kapeli. Jest też gitarzysta Keri Kelli, który znany jest z występów obok Slasha i Alice Coopera. Mamy też perkusistę Jamesa Kottaka znanego z Scorpions czy Warrant. Na pokładzie A New Revenge jest jeszcze basista Rudy Sarzo, który dał się poznać w zespołach Ronniego James Dio czy Ozziego Osbourne'a. Takie nazwiska gwarantują wielkie wydarzenie muzyczne i płytę wartą uwagi. Czy rzeczywiście tak jest?

Tym razem Tim Ripper zaskakuje bowiem to co kapela prezentuje to mieszanka klasycznego heavy metalu i hard rocka. Nie ma jakiś nie potrzebnych eksperymentów, czy silenia się na agresywne granie. Mamy takie proste chwytliwe granie, które jest nastawione na chwytliwe melodie, wpadające w ucho refreny. Ta muzyka ma po prostu być łatwa w odbiorze i łatwa do zapamiętania. Tak też jest, a miłym atutem jest to że band dobrze się czuje w takich klimatach. Znakomicie zostało dopasowane tutaj soczyste i drapieżne brzmienie. Przypomina to trochę sound ostatnich płyt Scorpions.

Mocne otwarcie w postaci "The Distance Between" dobrze wróży. Prosty riff, old scholowy klimat i chwytliwy refren czynią ten otwieracz prawdziwym killerem. Płytę z bardzo dobrym skutkiem promował "The Way". Kawałek jest niezwykle melodyjny i przesiąknięty hard rockiem. W podobnym klimacie utrzymany jest rytmiczny "Never let You go". Przebój goni przebój, a "Glorious" to jeden z takich najbardziej wyrazistych. Mamy echa Scorpions, czy Judas Priest i to jest dobra mieszanka. Nieco nowocześniejszy "The fallen" też dobrze wypada i imponuje pomysłowym motywem.  Na płycie pojawia się też ballada w postaci "Only The pretty ones" i w takim wydaniu Tim i spółka też błyszczą. Moim faworytem jest energiczny "Heres to Us" i to jest prawdziwy killer. Nie wiele gorszy jest melodyjny "scars".

Tak jak dwa inne projekty z Timem na wokalu zawiodły, tak A new Revenge jest wart uwagi. Mamy dużo klasycznych patentów, mamy nawiązanie do twórczości Scorpions, Judas Priest czy Dokken. Słucha się tego jednym tchem i każdy utwór jest tutaj na wagę złota. Mam nadzieję, że panowie będą dalej kontynuować swoją działalność, bo prawdziwego old scholego hard'n heavy nigdy dość.

Ocena: 8/10

HAUNT - If icarus could fly (2019)

Fani Cauldron, Pounder czy Night Demon mogą zacierać rączki na nowy krążek amerykańskiej formacji Haunt. Ten młody zespół jest głodny sukcesu i wie co chce grać i w jaki sposób. Działają od 2017r i w swojej muzyce zawierają patenty, które pojawiały się w latach 80. Znajdziemy tutaj odesłań do twórczości Angel Witch, Judas Priest czy Iron Maiden.  Po roku od wydania debiutu Haunt powrócił z bardzo mocną kontynuacją w postaci "If icarus could fly".

Nie ma tutaj elementu zaskoczenia, nie ma niczego nowego. Band za to sukcesywnie kontynuuje to co zaprezentował na "Burst into flame". Jest klimatycznie, oldschoolowo, a przede wszystkim dużo odesłań do lat 80. Wystarczy spojrzeć na prostą i taką przesiąkniętą latami 80 okładkę czy na przybrudzone brzmienie. Wszystko bardzo ładnie się zazębia,  Cały band funkcjonuje dzięki liderowi Treverowi Williama Churcha. Jego barwa głosu i zagrywki gitarowe są mocno wzorowane na kultowych kapel  lat 80.  Skoro wszystko tak ładnie brzmi, to gdzie jest haczyk?

Nie ma tutaj niczego nowego, dominuje wtórność i oklepane motywy. Jednak całość jest tak starannie zagrana i z polotem, że bardzo miło się tego słucha. Każdy utwór jest melodyjny, zadziorny i zapada w pamięci. Mamy 8 kawałków utrzymanych w podobnym stylu. Zaczyna się od szybkiego, bardzo przebojowego "Run and Hide". Mocny, energiczny riff jest tutaj motorem napędowym i tak o to mamy pierwszy killer.  Nutka hard rocka, echa Accept czy Dokken pojawiają się w zadziornym "its in my hands". Bardzo dobrze wypada klimatyczny i melodyjny "Cosmic Kiss", czy old schoolowego "Clarion". Wizytówką tej płyty jest bez wątpienia tytułowy "If icarus could fly", który pokazuje jak band znakomicie wykorzystuje patenty wypracowane przez Angel Witch, czy Iron Maiden. Całość zamyka również bardziej żwawy "Defender".

"If icarus could fly" to kawał solidnego klasycznego heavy metalu osadzonego w latach 80. To bardzo poukładany materiał, który jest swoistą kontynuacją stylu z debiutu. Nie ma zaskoczenia, nie ma też czegoś co zwołuje świat, ale jest to płyta którą miło się słucha. Pozycja skierowana do mniej wymagającego słuchacza.

Ocena: 6.5/10

RUTHLESS - Evil Within (2019)

"Evil Within" to tytuł nowego krążka amerykańskiej formacji Ruthless, którego premiera przewidziana jest na maj roku 2019. To pozycja skierowana do maniaków amerykańskiego power metalu, zwłaszcza tych słuchaczy, którzy gustują w takich kapelach jak Cities, Warlord, Attacker czy Tyrant. Co warto wiedzieć to, że jest to trzeci album w dyskografii kapeli i jest to pierwszy album z nowym składem. Jest to wydawnictwo, które przede wszystkim zawiera klasyczny heavy/power metal w amerykańskiej odsłonie  i najlepsze jest to że jest to muzyka zagrana na bardzo dobrym poziomie.

Duży plusem jest tutaj klimatyczna okładka, która jest taka utrzymana w amerykańskim stylu. Dopasowane i przybrudzone brzmienie mocne osadzone w latach 80 czy 90 jest tutaj miłym dodatkiem.  Dla zespołu na pewno łatwiej było osiągnąć taki rezultat, zwłaszcza że grają od 1982 r. Na nowym krążku mamy zupełnie inny skład w porównaniu do "They Rise". W zespole zostali oczywiście gitarzysta Ken Mcgee i wokalista Sammy Dejohn. To oni napędzają band i stanowią o jego stylu i charakterze. Kawał dobrej roboty tutaj robią, ale i nowy muzycy dają z siebie 100 %.

Płytę otwiera klimatyczny, ale przede wszystkim rozbudowany "Storm of Souls". Zaczyna się mrocznie, może nieco topornie. Plusem tutaj są liczne przejścia gitarzystów i duża dawka różnych ciekawych motywów. Więcej agresji i dynamiki znajdziemy w zadziornym "Atrocities", z kolei echa Mercyful Fate czy Omen dają o sobie znać w melodyjnym "In blood". Jednym z najlepszych utworów na płycie jest bez wątpienia "Evil Within". Jest ciekawy riff, pomysłowe motywy i znakomita współpraca gitarzystów. Utwór ma w sobie to coś!. Band imponuje agresją i thrash metalowym feelingiem w "Skulls". Podobnie jest z mrocznym i dynamicznym "Death March", który ociera się o thrash metal z lat 90. Całość zamyka rozpędzony "Cryptic Ruins" i to kolejna petarda na płycie.

4lata czekania i Ruthless powrócił do nas z naprawdę przemyślanym i poukładanym albumem. Jest klasycznie, mocno i bardzo amerykańsko. "Evil Within" to jeden z ich mocniejszych wydawnictw w dyskografii zespołu. Warto znać ten krążek!

Ocena: 8/10

DAMON JOHNSON - Memoirs of an uprising (2019)

Na okładce widnieje logo Damon Johnson i już wiadomo o kogo chodzi. Tak to jest wokalista, kompozytor i gitarzysta, który dał się poznać jako członek Thin Lizzy, grał u boku Alice Coopera i najbardziej zapadł jako członek grupy Black Star Riders. To muzyk, którego w duszy gra hard rock i to taki klasyczny osadzony w latach 70 czy 80. Obecnie daje opust swojemu talentowi w solowej karierze, a jego ostatni album "Memoirs of an uprising" to kawał porządnego hard rocka. Słychać inspirację jego macierzystych zespołów, ale też klasyki spod znaku Ac/Dc, Aerosmith czy Deep Purple. Riffy są zagrane na luzie i bez większej spiny, co dobitnie to pokazuje lekki "Call it a trade". Nie brakuje prostych rozwiązań, które imponują energią i pomysłowością. To właśnie taka muzyka zostaje zaprezentowana w otwierającym "Shivering Shivering". Nieco młodzieżowy riff sprawdza się tutaj idealnie. Bluesowy klimat jaki pojawia się w "Down on me" to bez wątpienia ukłon w stronę Deep purple. Jeszcze więcej pozytywnej energii mamy w dynamicznym "Rage with me" i to kolejny jeden z ciekawszych kawałków na płycie. Spokojniejszy "So brutal" stara się być ballada, choć to nie do końca to wychodzi. Na sam koniec mamy melodyjny i taki pozytywny "Glorious", który idealnie wieńczy całość. Jaki jest efekt? Nowe dzieło Damona to wycieczka w rejony tradycyjnego hard rocka. Nie ma tutaj niespodzianki, nie ma też niczego co by nas wyrwało z papci. Jest jednak solidny materiał, który miło się słucha. Jeśli nic więcej wam nie potrzeba to śmiało możecie sięgnąć po to wydawnictwo. Kawał solidnego hard rocka, który mocno czerpie z klasyki. Idealna muzyka do auta.

Ocena: 6.5/10

WITCHLORDS - Demons in the dark (2019)

Chcecie poczuć dreszczyk emocji? Chcecie poczuć moc prawdziwego old schoolowego power metalu w stylu Helloween czy Blind Guardian? Belgijski Witchlords właśnie stara się dostarczyć takich emocji i bez większego wstydu zbliża się poziomem do wielkich zespołów z kategorii power metalu. Tą młodą formację tworzy 3 odważnych muzyków, którzy wiedza czego chcą i jak to osiągnąć. Debiut w postaci"Demons in the dark" to pozycja, która może wiele zdziałać i śmiało można mówić o jednej z najciekawszych albumów w tym roku.

Już mroczna, klimatyczna i taka oldscholowa okładka kryje sporo i zachęca by odpalić płytę. Brzmienie mocno osadzone jest w niemieckiej scenie metalowej i najlepsze jest to, że band wykorzystuje sporo znanych i oklepanych patentów. Jednak tak je odświeża, tak je podaje że brzmi to świeżo, mocarnie i z pazurem. Brakowało ostatnio takiego prostego, mocnego uderzenia w starym stylu.

Czy można było lepiej zacząć album niż od takiej petardy jak "Demons in the dark"? Tytułowy kawałek to mieszanka Helloween, Chinchilla, Scanner czy Primal fear. Mocny riff i chwytliwy refren sieją tutaj spustoszenie. Prawdziwy killer w starym stylu."The heroes's Fate" pokazuje jak świetnym liderem jest Kristof Dedene, który imponuje techniką i zadziornym wokalem. Ma w sobie to coś.  Dalej mamy klimatyczny i pełen mroku "The horde". Ciarki przechodzą od samego początku i same wykonanie robi ogromne wrażenie. Jest epicko, jest klasycznie i tego się trzymajmy. Bardzo zacny riff pojawia się w przebojowym "Tomb kings". Kolejny killer na płycie i robi się coraz ciekawiej.  Ostry "Master of fear" to taka mieszanka Primal Fear, czy Cage i brzmi to bardzo dobrze.  Band stawia na szybkie, proste i treściwe granie i przykładem tego jest "Green Menace" czy speed metalowy "Chaos".

Całość jest bardzo umiejętnie podana i słucha się tego jednym tchem. Może brzmi nieco wtórnie, może momentami nieco surowo. Jest jednak duży pokład energii i agresji. Taki power metal w oldscholowym wydaniu. Fani lat 90 będą zachwyceni.

Ocena: 8.5/10

Týr - Hel (2019)

Na dworze jakoś tak ponuro, chłodno i mroczno, to najlepszy czas by zagłębić się w świat wikingów. Pochodzący z Wysp Owczych Týr to najlepsza pozycja, by dać się porwać w ten wyjątkowy świat. Okazja ku temu jest bardzo dobra, bo Tyr właśnie wydali nowy krążek zatytułowany"Hel". Bez owijania w bawełnę można śmiało uznać nowe dzieło tej kapeli jednym z najlepszych, a z pewnością najlepszy od czasów bardzo udanego "By the light of the nothern star".

Týr działa sukcesywnie od 1998 r i już dawno wypracował swój własny styl, w którym dochodzi do zacierania granic między taki stylami jak heavy/power metal oraz folk/death metalem. W ich muzyce słychać inspirację Amon Amarth, Falconer, Ensiferum, Turisas czy Wintersun.   W zespole pojawiło się dwóch nowych muzyków. Mamy nowego perkusistę Tadeus Rieckmann i gitarzysta Attila Voros. Wnieśli powiew świeżości, spory ładunek mocy i agresywność. Najlepsze jest to, że styl się nie zmienił i mamy tutaj Týr taki jaki znamy. Skandynawski klimat, ten chłód i świat zakręcony wokół wikingów jest tutaj gęsty i wciąga słuchacza od samego początku. Nie uświadczymy tutaj słabych utworów bo każdy tutaj jest wartościowy.

Trzeba mocno uderzyć na starcie, pokazać swoją moc i zaskoczyć fanów po 6 latach przerwy. "Gates of Hell" w którym jest dużo heavy/power metal sprawdza się idealnie. Niezwykle przebojowa kompozycja , która imponuje pozytywną energią. W podobnej konwencji utrzymany jest niezwykle melodyjny "All heroes fall". Więcej epickości i świata wikingów mamy w zadziornym "Gymr". Folkowe patenty pojawiają się w "Downhill drunk", z kolei "Empire of the north" przemyca troszkę elementów death metalu. Kolejny killer na płycie to rozpędzony "King of Time" i jest to jeden z moich faworytów. W "Againts the gods" pojawia się troszkę black metalowych inspiracji, ale wciąż dominuje heavy/power metal.  Duży plus za dużo ciekawych melodii w "songs of War". Cały czas się coś dzieje i tempo nie opada.

Jest ogień, jest mrok, jest  dużo klimaty skandynawskiego, nie brakuje otoczki wokół Wikingów . Poziom wysoki i tutaj zespół się spiął i nagrał perełkę. Znakomicie band wymieszał różne gatunki i efektem jest "Hel", czyli jeden  z ich najlepszych wydawnictw.

Ocena: 9/10

FORGED IN BLACK -Descent of the serpent (2019)

Po 6 latach przerwy powraca brytyjska formacja Forged in Black. "Descent of the serpent" to mieszanka patentów takich kapel jak Heathen, Mercyful Fate, czy Candlemass. Forged in black działa od 2013 r i ma na swoim koncie dwa krążki, z czego pierwszy jest bardziej thrash metalowy, a a najnowszy "Descent of the serpent" pokazuje power metalowe oblicze kapeli. Ta wokalista brytyjska formacja gra solidny power/heavy/thrash gdzie nie brakuje mrocznego klimatu, zadziornych riffów, czy chwytliwych melodii. Motorem napędowym kapeli jest bez wątpienia Chris, który imponuje charakterystyczną manierą i zadziornością.Andy Songhust i Chris Bone tworzą zgrany duet gitarowy, gdzie stawiają na mroczny klimat, na ostrość. Wszystko jest zagrane porządnie, bez większego szaleństwa. Brakuje właśnie jakiegoś ognia, elementu zaskoczenia. Rzemieślnicze granie, które po prostu nie powala na kolana . Na pewno warto ich pochwalić za miłą dla oka okładkę i mocne, thrash metalowe brzmienie. Jeśli spojrzeć na zawartość to trzeba zwrócić uwagę na rozpędzony, power metalowy "Seek no evil". Solidny heavy/thrash metal mamy w melodyjny "One in the chamber". Jest to bez wątpienia jeden z ciekawszych utworów na płycie. Jeszcze więcej agresji, power metalu jak i thrash metalu mamy w przebojowym "Descent of the serpent". Bardzo dobrze wypada stonowany i nieco toporny "One last sign". Na wyróżnienie zasługuje klimatyczny, mroczny "Palm of Silver" gdzie band przemyca sporo patentów Kinga Diamonda. Na koniec mamy dwa nieco dłuższe kawałki w postaci "Vendetta" i "When hell is done". Kawał porządnego heavy/power metalu z domieszką thrash metalu. Można tutaj znaleźć sporo ciekawych kawałków, a wszystko na solidnym poziomie. Płyta warta uwagi!

Ocena: 7.5/10

KAT & ROMAN KOSTRZEWSKI - Popiór (2019)

Każdy kraj ma swoje wielkie zespoły, które zrobiły dla rodzimego heavy metalu. Jedną z naszych polskich gwiazd heavy metalu jest bez wątpienia Kat. Ta marka to już kult, a że dzisiaj mamy dwa oblicza tej marki to temat rzeka i pisano o tym wiele razy. Piotr Luczyk jako gitarzysta z oryginalnego składu funkcjonuje pod nazwą Kat i obecnie czekamy na nowy album który ma się ukazać pod skrzydłami Pure Steel Records. Z kolei głos Kata - Roman Kostrzewski od 2004 roku działa ze swoim bandem pod nazwą Kat & Roman Kostrzewski. Debiut "Biało - Czarna" był solidny, ale brakowało tego czegoś co mieliśmy na kultowych płytach Kata. Brakowało mocy, agresji i elementów thrash metalu. Teksty też nie miały w sobie ikry i nie poruszały tak jak kiedyś.  To był rok 2011, a w międzyczasie Roman przypominał o sobie za sprawą takich wydawnictw jak "Buk Akustycznie" czy "666" które nie należą do nowych wydawnictw. Po 8 latach mamy wreszcie w pełni nowy materiał i "Popiór" to powrót do korzeni, powrót do lat 90, do klasyki Kata.

Już sama okładka jest bardzo w stylu Kata i przypominają mi się ich najlepsze albumy. Brzmienie jest mocne, ostre jak brzytwa i nie brakuje w tym szczypty thrash metalu.  Sam materiał nasuwa na myśl takie albumy jak "Szydercze Zwierciadło" czy "Róże miłości najchętniej przyjmują się na grobach". Roman znów brzmi mrocznie, mocarnie, jego teksty znów poruszają i przyprawiają o dreszcze. O nowy skład który zasilił choćby perkusista Jacek Nowak i gitarzysta Jacek Hiro sprawdzają się i wnieśli świeżość do kapeli. To wszystko zazębia się i dało w efekcie płytę niezwykle dojrzałą, agresywną, klimatyczną i taką klasyczną jeśli patrzy się na twórczość Romana Kostrzewskiego i Kata. Otwierający "Łossod" to spokojny, nastrojowy kawałek, który przyprawia o dreszcze. Jest popis Romana i znakomite budowanie nastroju. Znakomita ballada, a przecież Kat jest z tego znany. Od samego znany był "Ośle", który zabiera nas do najlepszych lat Kat, do jego thrash metalowej stylizacji. Taki Kat najbardziej mi odpowiada, a sam riffy i aranżacje są tutaj dopieszczone.  Hiro i Pistelok pokazuje jak znakomicie układa im się współpraca. Prawdziwy killer. Jeszcze mocniej i agresywniej jest bez wątpienia w dynamicznym "Tarło". Można odnieść wrażenie, że band tutaj ociera się nawet o death metal. Mocna rzecz. Jeśli cenimy sobie ponury klimat, bardziej złożone motywy to z pewnością warto zwrócić uwagę na "Modłości". Płyta trzyma wysoki poziom i nie uświadczymy tutaj wypełniacza. Od razu atakuje nas kolejny killer w postaci "Baba Zakonna", który jest mieszanką thrash i power metalu. Wybuchowy riff jest tutaj główną ozdobą. Dużo dzieje się tutaj pod względem gitarowy. Można też odpłynąć z Romanem w wolniejszym, klimatycznym "Popiór", który jest kolejną balladą na płycie.Mamy też bardziej heavy metalowy "Głowy w dół spuszczone Całość zamyka rozbudowany i bardziej złożony "Dali na mszę ", który idealnie podsumowuje ten znakomity krążek.

8 lat czekania, ale warto było. Roman i spółka przygotowali dla nas klasyczny materiał, który przypomina nam stare dobre oblicze KAT. Nie brakuje agresji, mroku i charakterystycznych tekstów Romana. Wrócił klasyczny Kat. Warto było czekać te 8 lat! Mocny album!

Ocena: 8.5/10

PENDULUM OF FORTUNE - Return to eden (2019)

"Return to Eden" to najnowsze dzieło kapeli Pendulum of Fortune, która skupia się na graniu klasycznego rocka w klimatach Deep Purple, Whitesnake czy Pink Cream 69.  Band powstał z inicjatywy perkusisty Boba Shoopfa, który dał się poznać jako perkusista Eloy czy Micheal Schenker Fest. To nie jedyna gwiazda w tym zespole, bo na wyróżnienie zasługuje na pewno wokalista David Reedman, który znany jest z występów w Pink Cream 69 czy Voodoo Circle. Nowy album to klasyczny hard rockowy album, w którym nie brakuje finezji, lekkości czy klasycznych rozwiązań. To płyta, która zabiera nas w znane rejony i jest skierowana do maniaków starych kapel z lat 80. "Return to Eden" zawiera 14 kawałków i każdy z nich to kawał porządnego hard rocka. Mamy rozpędzony "Diamond in the rough", który zabiera nas w rejony Deep Purple. Niezwykle klimatyczny kawałek, który imponuje klasycznym wydźwiękiem.  Echa Ac/Dc mamy w stonowanym "We stand for rock'n roll", który ukazuje w jak dobrej formie jest David.Dobrze wypada "Skin and bones"w którym band zabiera nas w rejony Voodoo Circle.  Kolejnym mocnym kawałkiem na płycie jest zadziorny "Wishing well" czy "Wings of dove", w którym band nawiązuje do twórczości Whitesnake.Płytę zamyka mroczniejszy "Bitter end" i to idealnie podsumowanie płyty. Jest rockowo, jest kilka mocnych kawałków, ale całościowo czuje niedosyt. Brakuje troszkę energii i utworów, który by zapadły w pamięci. Mimo wszystko warto posłuchać w wolnej chwili tego rockowego krążka.

Ocena: 6/10

WARRIOR PATH - Warrior Path (2019)

Yannis Papadopoulus i Bob Katsionis to wielkie nazwiska jeśli chodzi o power metal, to także bohaterowie greckiej sceny metalowej. Firewind, Beast in Black, Wardrum to pierwsze z brzegu kapele, który kojarzą się z tymi nazwiskami. Yannis w tym roku pozamiatał z Beast in Black i mało kto by sądził, że jest jeszcze wstanie powtórzyć ten sukces z Warrior Path.





To płyta, która skierowana jest do fanów klasycznego epickiego heavy/power metalu. Znajdziemy tutaj wpływy Iron Maiden, Riot, Crimson Glory, Running Wild, Manila Road, Bathory, Battleroar, a taki zestaw może oznaczać tylko dobrą zabawę i płytę która może namieszać w tym roku. Yannis wciąż brzmi znakomicie i jego wokale to jeden z motorów napędowych tej płyty. Ile kroć słychać jego głos to ciarki przechodzą.Warrior Path to też Bob Katsionis, który odpowiada za niesamowite i pełne energii motywy gitarowe. Daje czadu i nie rozdrabnia się na jakieś nijakie melodie i oklepane motywy. Jest finezja, jest pomysłowo i z kopytem. Na taki heavy/power metal warto czekać. Okładka idealnie wpasowuje się w styl grupy, a mocne, dopracowane brzmienie jest tego dopełnieniem. Zawartość potrafi oczarować i rzucić na kolana. Każdy utwór to prawdziwa perełka. Już sam otwieracz "Riders of The Dragons" imponuje epickości, ciekawymi motywami. To utwór bardzo klimatyczny i taki naszpikowany patentami Iron Maiden. Dzieje się tutaj sporo i to sporo dobrego. Dalej mamy również pełen różnych smaczków "The Hunter", który imponuje ciekawym wejściem i szybko pokazuje pazur. To utwór energiczny, rozpędzony i taki oddający piękno power metalu. Fani Gamma Ray, Helloween czy Dream Evil pokochają ten kawałek. Prawdziwy killer.  Marszowy "Stormbringers" to przykład jak można znakomicie stworzyć epicki, rycerski heavy metal. Dojrzały i urozmaicony kolos w postaci "Black Night" to kolejna perełka, która pobudza zmysły. Elementy balladowe znakomicie wpisują się w konwencję utworu.  W podobnym stylu utrzymany jest romantyczny i balladowy "The path of the warrior". Smutny kawałek, który pokazuje prawdziwą drogę wojownika, która nie zawsze wiąże się z agresją. Dużo emocji w tym kawałku się przewija. Mamy też killer "Fight for Your life" czy piracki "Mighty Pirates", które pokazują jak wysoki poziom artystyczny tutaj panuje.

Prawdziwa perełka i jedna z najlepszych płyt tego roku. Wszystko jest tutaj perfekcyjne. Nie da się tego opisać słowami, to trzeba posłuchać. Yannis i Bob to duet nie do zatrzymania i oby nie skończyło się na jednym albumie. Płyta petarda i mój kandydat do płyty roku.

Ocena: 10/10

IRON FIRE - Beyond the Void (2019)

W 2016 r duńska formacja Iron Fire postawiła na nowy styl, na nowe logo i postawiła wszystko na jedną kartę. Porzucono, rycerski heavy/power metal na rzecz bardziej ostrego, zadziornego, mrocznego heavy metalu z domieszką power metalu, a nawet thrash metalu. "Among the Dead" pokazał Iron Fire w innym świetle i choć tamten album mnie nie przekonał, to jednak ta zmiana stylu i obranie nowego kierunku może przynieść owoce w następnych latach. Na pewno najnowszy krążek "Beyond The Void", który ukazał się w tym roku pokazuje że band rośnie znów w siłę, a owe zmiany mogą wyjść tylko na plus zespołowi. Mamy dalej kontynuację tego co band zaprezentował nam na poprzednim krążku, ale tym razem bomba odpaliła i mamy do czynienia z mocnym albumem. Jest ostro, jest agresywnie, jest mrocznie, nawet i topornie, ale i przede wszystkim kipi energią i przebojowością. "Beyond the Void" to jeden z najlepszych albumów tej formacji i z pewnością może namieszać w tym roku.

Trio z Martinem Steenem na czele daje czadu i pokazują że doświadczenie ma spory wpływ na jakość muzyki. Nowy album od początku do końca jest przemyślany i poukładany. Mroczny klimat mocno współgra z mocarnym brzmieniem i ostrymi riffami. "Beyond the Void" to mocny kawałek z wyrazistym i zadziornym riffem. Brzmi to trochę jak mieszanka Brainstorm, czy Nightmare. To już nieco inny Iron Fire, ale w takim wydaniu też brzmią znakomicie. Stonowany i nieco toporny "Final Warning" imponuje ciężarem i techniką. Pierwszym przebojem z prawdziwego zdarzenia jest bez wątpienia energiczny "Cold chains of the north". Słychać echa starego Iron Fire, który znamy tak dobrze. Refren tutaj jest po prostu pierwsza klasa.  Patenty thrash metalowe zostają wplecione w "Worg Turn", który znów pokazuje w jak dobrej formie jest Iron Fire. Martin Steene jest w wyjątkowo dobrej formie wokalnej i nieźle bawi się swoim głosem. Dobrze to prezentuje energiczny "Bones and Gassoline", który pretenduje do miana kolejnego hitu na płycie. Przebojowości i mocnego riffu nie można odmówić petardzie w postaci "Old habbits die hard". Band pokazuje jak zmienił swój styl, swoją tematykę i postawił na nowoczesny heavy/power metal. Ta zmiana może i szykuje, ale band znakomicie sobie radzi. Stonowany, może nieco hard rockowy "Judgment Day" też imponuje lekkością i melodyjnością. Czas leci, a płyta cały czas trzyma wysoki poziom. Ileż ognia, energii i agresji mamy w "To hell and back". No jest to zdumiewające. Killer i jeden z najlepszych utworów jakie stworzył Iron Fire.  Bardzo dobrze wypada przebojowy i toporny "One more Bullet", w którym słychać nawet echa Accept. Ja to kupuje.  Na sam koniec kolejny hit w postaci "Out of Nowhere" i to jest piękne zwieńczenie całości.

No z szokował mnie Iron Fire. Zmienili styl, tematykę, patenty i postawili na nowoczesny heavy/power metal. Jest ostro, mrocznie i zadziornie. Pierwszy przejaw tego styl nie powalało, ale "Beyond the Void" pokazuje, że warto było pozmieniać to i owo. Płyta jest przemyślana, poukładana i dojrzała. Słucha się tego jednym tchem i chce się więcej i więcej. Nie ma tu słabizn, a każdy utwór to w zasadzie killer. To już nie jest rycerski Iron Fire, to już nowoczesny Iron Fire, który wie jak grać heavy/power metal na wysokim poziomie. Miłe zaskoczenie!

Ocena: 9/10

CHILDREN OF BODOM - Hexed (2019)

Kiedy był ostatni raz kiedy Children of bodom zaskoczył swoich fanów wydając płytę na wysokim poziomie? Oj dawno ten band nie nagrał płyty, która wyrwała by z kapci. Cały czas próbują odświeżyć swoją formułę, próbują znów zaskoczyć świat. Ostatnie dzieła tej zasłużonej fińskiej formacji były dobre, ale nic ponadto. Brakowało dopracowania, brakowało nie raz agresji, nie raz ciekawych melodii i wszystko było takie przewidywalne. Daniel Freyberg zasilił skład zespołu i w roli drugiego gitarzysty sprawdza się znakomicie. To właśnie  z nim band rozpoczął pracę nad nowym krążkiem i owocem tej współpracy z resztą składu jest "Hexed".

Czym band na pewno zaskoczył to klimatyczną i taką ponurą okładką. Jest klimat, jest ciekawy styl i dużo mroku. Pierwsze skojarzenie to muzyka z pogranicza doom metalu. No robi to wrażenie. Takie same emocje wywołuje soczyste, klimatyczne brzmienie. Imponuje powiew chłodu, który wybrzmiewa z tego brzmienia. To wszystko składa się w znakomitą całość, a wisienką na torcie jest dobrze wyważony materiał. Jest tutaj wszystko to co charakteryzuje styl tej kapeli. Mamy dużo chwytliwych i wciągających melodii, jest sporo ciekawych zagrywek gitarowych, nie brakuje agresji i nieco mroczniejszego klimatu. Panowie postanowili nawiązać do najlepszych albumów i ta sztuka się udała. Na plis są skojarzenia z Kalmah, który ostatnio jest na fali.Mocne otwarcie w postaci "This Road" to znakomita zapowiedź tego co nas czeka podczas słuchania całości. Pomysłowy riff, dużo atrybutów power metalu i niezwykła przebojowość. Killer w czystej postaci. Słodkawy klimat, nieco dyskotekowe melodie sprawiają, że "Under Grass and Glover" ma zaciągi do Beast in Black. Jednak to wciąż melodyjny death metal z dużą dozą power metalu. Utwór na pewno sprawdzi się na koncertach. Alexi Laiho wciąż porywa swoim charakterystycznym wokalem i zapałem do gry. Tym razem postawił na bardziej pomysłowe kawałki, na sprawdzone patenty i się opłaciło. "Glass Houses" to kolejny szybki utwór, który imponuje dynamiką i aranżacją. Na płycie panuje znakomity klimat, w którym miesza się groza i taki fiński, chłodny, mroczny klimat. Ta mieszanka sprawdza się na pewno w stonowanym "Hecates Nightmares". Najlepiej oczywiście band wypada w tych szybszych kawałkach i dobrym tego przykładem jest rozpędzony i złowieszczy "Kick in Spleen". To jest właśnie to czego się oczekuje od tej formacji. Klasa sama w sobie. Znakomita melodia w "Platitudes and barren worlds" po prostu zachwyca i szybko zapada w pamięci. Brzmi to świetnie i chce się więcej takich utworów. Tytułowy "Hexed" to wulkan energii i taka kompozycja niezwykle agresywna i zarazem melodyjna. Nie brakuje tutaj thrash metalowego pazura. Ja to kupuje. Na tle innych utworów wyróżnia się marszowy i ponury "Soon departed", który też szybko zapada w pamięci przez swój pomysłowy główny motyw.Całość zamyka przebojowy "Knucklebuster".

Nie ma rewolucji w muzyce Children of bodom, ale jest w końcu dojrzała płyta, a przede wszystkim przemyślana, napchana killerami, no i przebojami. Bardzo dobrze się tego słucha, a klimat przyprawia o dreszcze. Jak tutaj nie być na tak? Ta płyta ma szanse troszkę namieszać w tym roku. No i dobrze, bo dawno Children of Bodom nie miał ku temu okazji.

Ocena: 9.5/10

TEMPLE BALLS - Untamed (2019)

Brakuje wam dobrego hard rockowego albumu? Tęsknicie za klasycznymi dźwiękami wyznaczonymi na przestrzeni lat przez Aerosmith, Van Halen, Deep Purple czy Def Leppard to z pewnością warto zwrócić uwagę na drugim album fińskiej formacji Temple Balls. Jest to młoda formacja, którą cechuje zapał, dobre wyszkolenie techniczne, dobra znajomość hard rocka, a przede wszystkim mają pomysł na siebie. Nie kopiują nikogo i starają się brzmieć na czasie, tak więc nie ma mowy o odgrzewanych kotletach, czy muzyce która nudzi i usypia. "Untamed" to album przemyślany, a przede wszystkim dojrzały w swojej konwencji. Dzieje się tutaj naprawdę sporo i nie można narzekać na brak doznań.  Sporo serca zostawia tutaj wokalista Arde Teronen, który śpiewa z chrypą i pazurem. No ma w sobie to coś, co nie pozwala zapomnieć o jego wyczynach. Temple balls to też Niko i Jiro w roli gitarzystów, którzy mają frajdę z tego co grają. Znają się na swojej robocie i nie ma tutaj miejsca na fuszerkę. Kawał dobrej roboty i to słychać od pierwszych sekund. Całość zostało opakowana w nowoczesne, mocne brzmienie, która nadaje całości ostrego wydźwięku. Na samo wejście mamy energiczny i zadziorny "Infinity", który niesie ze sobą niezły pokład energii. Jest ciężar, jest chwytliwy refren i trafiony główny motyw, który porywa od samego wstępu. To nie może się źle skończyć.  Płytę promował bardziej stonowany "Kill the voice", w którym band pokazuje bardziej komercyjne oblicze. Przebój radiowy murowany. Echa Deep Purple mamy w klimatycznym "Distorted emotions", z kolei "Ball and chain" przemyca patenty wypracowane przez Def leppard. Band najlepiej wypada w takich hard rockowych killerach jak "Hoist the colours", który jest definicją hard rocka. Jeden z najciekawszych utworów na płycie. Petarda! Całość zamyka równie udany i nieco cięższy "The end". To wszystko jeśli chodzi o muzykę. Werdykt jest jeden. Warto zapoznać się z nowym dziełem młodej fińskiej formacji, która wie jak grać hard rock na dobrym poziomie. Polecam.

Ocena: 7.5/10

STARCHILD - Killerrobots (2019)

Pamięta ktoś niemiecki Starchild? Band, który gra melodyjny power metal spod znaku Helloween, czy Gamma Ray? W 2014 roku zaskoczyli całkiem udanym debiutanckim krążkiem "Starchild". Zachwycał boski skład, w którym pojawił się Jens Becker na basie, czy Micheal Ehre na perkusji. Dodatkowo pojawił się sam Micheal Kiske, który gościnnie zaśpiewał. To wszystko miało wpływ na jakość debiutu. Teraz po 5 latach przyszedł czas na drugi krążek, z tym że "Killerrobots" niesie ze sobą sporo zmian. Ze starego składu został tylko gitarzysta, wokalista i lider grupy tj Sandro Giampietro. Mamy nowy skład, zmiany w stylistyce i aranżacjach. Band stara się grać ciężej, stara się zaskoczyć, ale nie ma w tym nic dobrego. Owe pomysły są nie trafione i często irytują swoją jakością. Jest chaos, jest dużo wypełniaczy i gdzieś uleciała przebojowość z debiutu. Brakuje nie tylko hitów, ale też dobrze rozegranych partii gitarowych. Brzmi to wszystko jak muzyka stworzona przez ludzi, którzy nie wiedzą co chcą grać i jak to przekazać. Cały czas powraca myśl, że słuchałem płyty innego zespołu, a nie starchild. Pomówmy o plusach, bo tych jest mało. Cieszy melodyjny i nieco hansenowski "Once inch away", w którym zachwyca chwytliwy główny motyw. Proste patenty, ale zdają egzamin. Nie to co eksperymentowanie i wsadzanie na siłę nowoczesnych elementów w "Spine", czy otwieraczu. Tytułowy "Killerrobots" miewa ciekawe przebłyski i gdzieś przewija się nieco ostrzejsze granie, ale nie przedkłada się to na jakość utworu. Znów dominuje chaos i brak ciekawych pomysłów. Straszna nuda. Melodyjnie jest w "Fortunewheel", ale sam utwór nieco bez ikry i bez składu ładu. Idziemy w jakimś kierunku, ale nie wiadomo poco. Ciężko strawny materiał to nie jedyna bolączka tej płyty. Muzycy są ospali i nie wnoszą ożywienia do i tak smętnej zawartości. Brzmienie też jakieś takie sztuczne, bez życia. Tutaj wszystko jest złe. Nawet okładka odstrasza. Szkoda. Chyba czas zwijać interes i dać szanse innym.

Ocena: 2.5/10

EVIL CONSPIRACY - Evil Comes (2019)

Szwedzki Evil Conspiracy powraca z nowym krążkiem i to po 5 latach przerwy. "Evil Comes" to kontynuacja tego co mieliśmy na "Prime Evil". Tak więc w dalszym ciągu mamy solidny heavy/power metal,  w którym nie brakuje elementów Mercyful Fate, Judas Priest, czy Iron Maiden. Ta kapela działa od 2002r i póki co radzą sobie bardzo dobrze. Nie tworzą niczego nowego i raczej nie mają szans zwojować świat, ale ich muzyka jest solidna i godna uwagi. Ostre partie gitarowe, dobrze wyważona dawka melodyjności i dużo mrocznego klimatu. Jak ktoś lubi klasyczny heavy/power metal ten może bardzo szybko odnaleźć się w świecie Evil Conspiracy. Okładka niczego dobrego nie zwiastuje, ale na szczęście muzyka jest znacznie ciekawsza. Mamy tutaj ostry, mroczny "Dogs of War", w którym czadu daje wokalista Fredrik Eriksson. Jego barwa i technika świetnie oddaje klimat i charakter tej kapeli. "When Evil Comes To Town" ma w sobie sporo elementów NWOBHM i mercyful fate. Dobrze prezentuje się zadziorny i przebojowy "We rise", a jeszcze lepiej prezentuje się "demons on speed" w którym mamy jeszcze więcej patentów Mercyful fate. Marszowy, mroczny "Endless darkness" , który imponuje niezwykłym klimatem i rozbudowaną formułą. Nie brakuje tutaj też mocnego heavy/power metalowego łojenia i to potwierdza rozpędzony "Pagan Curse". Znakomity utwór, który pokazuje potencjał tej kapeli. Mocna rzecz. W podobnej stylistyce jest utrzymany power metalowy "Resurrection", który imponuje dynamiką i mocnym riffem. Całość zamyka toporny "Down to the lord", który dobrze podsumowuje całość.  Płyta jest miła w odsłuchu, jest sporo mocnych i godnych uwagi riffów. Jest dobrze, ale szału nie ma i premiera przeszła bez większego echa.

Ocena: 6.5/10