Każdy z nas może śmiało jednym tchem wymienić swoje ukochane zespoły. Te które ukształtowały nasz gust muzyczny i nasz upodobania co do danego rodzaju muzyki heavy metalowej. U mnie wybór byłby bardzo prosty. Numer jeden to Running wild, a moja pasja do power metalu zrodziła się za sprawą tak naprawdę Helloween. Mini Lp "Helloween" i "Walls of Jericho" to był szok i miłość od pierwszego wejrzenia. Głos Kaia Hansena na zrobił na mnie mega wrażenia i tak potem znalazłem jego własny band Gamma ray, który jest tym trzecim najważniejszym zespołem. Jednak wszystko zaczęło się od Helloween. Miłość, staja się fascynacją, a fascynacja obsesją. Pierwszy okres z Kaiem Hansenem na wokalu to kwintesencja stylu Kaia hansena i jego geniuszu. Potem nastała era strażnika siedmiu kluczy i fenomen głosu Kiske. Tak to był złoty okres Helloween i dał podwaliny pod power metal. Za ich sprawą powstało wiele naśladowników i wiele czerpało garściami z ich muzyki. Szkoda, że ten złoty okres trwał bardzo krótki i nie było dane nam usłyszeć duetu Hansena i Kiske, którzy byli w tamtym czasie podstawą zespołu Helloween. Potem nastała era Derisa, którzy jedni kochają a inni nie nawidzą. To zupełnie inny wokalista, który łączy coś z głosu Hansena i coś z Kiske. Nadał on nowego życia Helloween, który odbijał się od dna po "Chameleon". Czy to nam się podoba czy nie to on uratował ten band. Za jego kadencji też powstały świetne albumy, które można śmiało postawić obok pierwszych płyt. "The time of the Oath", czy "Better than raw" to klasyki. Kapela troszkę pod upadła przy okazji "My god given right", który był troszkę nijaki i całościowy zawiódł moje oczekiwania. Przez ten cały czas mojej fascynacji muzyką Helloween miałem jedną marzenie. Chciałem usłyszeć jeszcze Helloween z Kiske i Hansenem na pokładzie. To było marzenie mało realne.
Kiske odsunął się w cień, grając pop rock, Kai realizował się z Gamma ray, a Helloween nagrywał równie udane albumy. Panom jakoś nigdy nie było po drodze. Kiske wystąpił gościnnie na "Land of the Free" Gamma ray, ale to jeszcze nie było to. Kolejnym krokiem Kiske w stronę metalu okazał się udział w metalowej operze Avantasia. Jednak nie wiele się zmieniło i Kiske dalej grał swój pop-rock. Były potem różne projekty muzyczne Micheala i Place Vendome, czy Kiske/Sommerville nie sprawiły, że Kiske wrócił na dobre do power metalu. Ważną rolę w powrocie Micheala do metalu odegrał Tobias Sammet z Avantasia, który z każdym udziałem Kiske na swoim albumie zbliżał do występu Kiske na koncercie Avantasia. No i nadszedł wielki dzień kiedy w ramach Avantasia spotkał się ponownie Kiske i Hansen. Znowu odżyły wspomnienia i panowie znów postanowili razem grać. Kai dołączył do zespołu Kiske, czyli Unisonic. Wielu fanów widziało w tym zespole Helloween mark II. Padały pytania odnośnie reaktywacji starego składu Helloween i w sumie Kiske zarzekał się że do tego nigdy nie dojdzie. Fani wciąż wierzyli. Rokiem przewrotnym był rok 2016, kiedy to ogłoszono planowaną trasę koncertową "Pumkins united" z udziałem Kaia Hansena i Micheala Kiske. Został w składzie Gerstner i Deris, więc to było coś wyjątkowego. Trasa była wielkim wydarzeniem i nic dziwnego, że panowie postanowili nagrać wspólnie album. Owocem tego jest "Helloween". Marzenia się spełniają i ta płyta to na pewna tego dowód. Na wstępie powiem, że nie odpowiada tytuł płyty, no ale co zrobić? 18 czerwiec to data premiery płyty. Jakże ważny dzień dla fanów Helloween. Ta nie pewność i szybsze bicie serca. Co nas czeka na płycie? Powrót do korzeni? Nowa odsłona Keeperów? A może wypisz wymaluj era derisa? O to jest pytanie!
Pierwszy utwór który powstał w tym składzie to "Pumpkins United" i pokazał, że panowie chcą tak naprawdę połączyć coś z ery Derisa i coś Kiske czy nawet czasów "Walls of jericho". Ten kawałek jest mega przebojowy i oddaje styl Helloween. Właśnie myślałem, że taki będzie album. Niby recepta jest podobna. Kiske wysunięty w refrenach, Kai bardziej wspomaga w refrenach, a Derisa jest pełno w zwrotkach czy czasami w refrenie. Brawo dla Helloween, że udało się wybrnąć z gry na 3 wokale i panowie znakomicie się uzupełniają, co pokazali na trasie "Pumpkins united". Nie często spotyka się sytuację, że mamy w zespole 7 osób, przy czym jest 3 wokalistów i 3 gitarzystów. Helloween poradził sobie z tym stanem rzeczy. Został zrobiony szum wokół nadchodzącej płyty, Eliran Kantor stworzył magiczną okładkę i to jeszcze narysowaną ręcznie. Charlie Bauerfriend i Dennis ward zadbali o mocne i wyraziste brzmienie. A Dani Loble za sprawą pałeczek Ingo Schwichtenberga przywrócił ducha jego gry. To jest mocny punkt tej płyty.
Powroty po latach, zwłaszcza wielkich kapel to presja ze strony fanów i recenzentów, którzy mają wielkie ciśnienie na nowy album z klasycznym składem wielkiego zespołu. Helloween miał czas na stworzenie ponadczasowego albumu. Była pandemia, był czas i nikt nikogo nie gonił. Jednak mam wrażenie, że coś poszło nie tak. Mamy 12 utworów, ale za mało tutaj kompozycji Hansena, za mało takiego rasowego grania w stylu Helloween. Ciężko rozpatrywać nowy album Helloween w kategorii power metalowego krążka i w kategorii samych płyt Helloween. "Straight out of hell" to był album energiczny, power metalowy i mega przebojowy. "7 sinenrs" mroczny i ciężki, "Gambling with the devil" miał sporo killerów i rasowego helloweenowego grania. Nawet "Keeper 3" miał sporo klasycznego helloween w sobie. Nie wspomnę o klasykach z lat 90. Ciężko zestawić z każdym z tych albumów owy "Helloween" z roku 2021. Band chciał brzmieć klasycznie i zarazem współcześnie, chciał uchwycić magię keeperów, chciał brzmieć agresywnie jak z ostatnich płyt Helloween z Derisem. Wyszła dziwna mieszanka. Jest heavy metal rodem z judas priest, czy ostatnich płyt Hellowen czy Gamma ray. Jest nutka hard rocka z płyt Unisonic czy nawet Place Vendome. Słychać projektów muzycznych Kiske, w tym avantasia czy Kiske/sommervillem. Głos Kiske zawsze jest magiczny i zaczaruje nawet w słabszych i nijakich kompozycjach, ale tutaj nawet on nie odczaruje tego co tutaj mamy. A co mamy?
Odpalamy płytę i mamy ciche wkraczanie gitar. Jest mrocznie i wszystko rozpędza się powoli. Zaczyna się "
Out for the Glory" autorstwa Micheala Weiketha. Ponad 7 minutowy utwór, który na pewno zaliczyć należy do najjaśniejszych momentów tej płyty. Jest sporo Kiske w zwrotkach i refrenie. Czuć gdzieś tam klimat strażnika, ale nie ma efektu wow. Co poszło nie tak? Riff po prostu jest tylko solidny i niczym specjalnym się nie wyróżnia. Tutaj co mnie zaskoczyło to głos Hansena, który wspiera Kiske w refrenie. Kiedy słychać "I am vengeance" to są ciarki i przypomina się maniera Roba Halforda. Naprawdę świetna dyspozycja Hansena. Szkoda, że jest praktycznie nie obecny wokalnie na płycie. Kolejny problem nowej płyty to niezbyt atrakcyjne solówki. Panowie w przeszłości mieli ciekawsze popisy gitarowe, a mając 3 tak utalentowanych gitarzystów można działać cuda. Otwieracz na pewno jest ciekawy, choć za bardzo rozciągnięty na siłę. Płytę promował "
Fear of the Fallen" autorstwa Derisa. Co ciekawe, na początku jakoś też w pełni mi nie pasował ten utwór. Te zwolnienia i w kółko powtarzane "Decide" nieco potrafi drażnić. Utwór zyskuje z czasem i wyróżnia się na tle innych kompozycji z tej płyty. W końcu jakieś złożone pojedynki na solówki i refren, który faktycznie wgniata w fotel i przypomina czasy "Keeeper of the seven keys". Jednak dużo tutaj Helloween z czasów "Gambling with the devil" czy "Straight out of hell". Ten utwór pokazuje, jak świetnie dogadują się wokaliści i jak się uzupełniają. To jest atrakcja tej płyty i to co napędza ten album i zwiększa jego wartość. Kto z nas nie marzył, żeby usłyszeć Derisa w duecie z Kiske? Czysta magia! Panowie starą się trzymać dobrą passę i dalej mamy jeden z moich faworytów na tej płycie. Deris i Gerstner stworzyli przebojowy
"Best time". Ktoś mówił, że kawałek ma coś z "I want out" i faktycznie tak jest, choć sam utwór ma bardziej hard rockowy feeling. Tak skojarzenia z Unisonic są jak najbardziej na miejscu. Sam riff czy główna melodia to ukłon w stronę projektu "Kiske / Sommervile". Utwór wpada w ucho i potrafi oczarować chwytliwą melodią czy podniosłym refrenem, w którym króluje Kiske. Pojawia się również za sitkiem Hansen, choć też jako wsparcie w refrenie. Genialny utwór, tylko ile w tym jest power metalu? No właśnie za mało jak na Helloween. Mocne wejście Grosskopfa w "
Mass pollution" przywołuje czasy "Keeper legacy" i utworu "The invisible man". Tak klimat podobny i jego hard rockowy feeling przywołuje na myśl czasy tamtego albumy, ale też ostatniego "My god given right". Refren i riff to taki nieco bliźniak do "If gods love rock;n roll". Na pewno jest to przebój, ale czy tak wielki jak "Power" czy "Where the rain grows"? No nieco niższa liga, ale to wciąż świetny heavy metal z nutką hard rocka i power metalu. W refrenie czaruje Kiske, który chce podziałać na zmysły fanów i przypomnieć czasy "Keeperów". Spokojnie i nieco balladowo zaczyna się "
Angels" autorstwa Gerstnera. Zaczynają się schody. Pokręcony i chaotyczny utwór. Kiske śpiewa do progresywnego kawałka? Dziwnie to brzmi. Czasami refren potrafi poruszyć, ale już nie wpada w ucho. 4 minutowy utwór a ciągnie się jakby trwał wieki. "
Rise without chains" autorstwa Derisa, też brzmi jakby to był odrzut "My god given right". Tak wiem jest szybkie tempo, jest wyczekiwany power metal, ale kurde stać ich na coś lepszego. Znów akcja Kiske w refrenie i przypomnienie czasów "Keepera". Tylko czemu riff taki jakiś dziecinny, a refren w ogóle nie zapada w pamięci? Może coś ze mną jest nie tak? Jest solidny i plus za szybsze tempo. Narzekałem też na "Idestructuctible" autorstwa Grosskopfa, który brzmi jak miks ostatniej płyty Unisonic i Gamma ray. Riff rodem z Judas Priest może i dobry, ale czy to jest Helloween na jaki czekaliśmy? Z kolei refren przypomina "Exceptional" unisonic. Dobrze się słucha tego kawałka, ale też mało jakoś tutaj power metalu. Nie ma tego efektu wow, pomimo że kawałek dobry i jest to kolejny mocny punkt "Helloween". Czytałem, że "
Robot King" to ma być killer. Nie jest to "Eagle Fly free", a raczej coś pokroju "Battle's won". Toporny refren jak i riff, to dalekie od najlepszych hitów Helloween. Co w tym kawałku jest warte uwagi to melodyjne i skrojone nieco w starym stylu solówki. "
Cyanide" to kolejny utwór autorstwa Derisa. Zaczyna się ciekawie, bo mamy solówki i taki klimaty starego Helloween, a potem znów riff rodem z Judas Priest. Znów dużo heavy metalu i hard rocka, a jakoś mało power metalu i helloween. To taki solidny metalowy kawałek, który przypomina ostatnie płyty Helloween. Nie ma euforii i znów spory niedosyt. Nastrojowo zaczyna się
"Down in the dumps", ale znów toporne dźwięki i mało atrakcyjnego grania w solówkach. Motyw główny też niczym nie zachwyca. Kiske ma tutaj ciekawe momenty i same solówki to znowu taki Helloween jaki znamy i kochamy. Tak są ciekawe momenty, ale brakuje tak naprawdę killerów. Nic tak naprawdę nie wiele wnosi instrumentalny "
Orbit" Hansena. Oj miał wiele ciekawych instrumentalnych kawałków w swojej karierze. Ten jakoś nic nie wnosi do płyty. Klimatem najbliżej mu do "
Follow the Sign". Jest jeden utwór, który w pełni przypomina czasy klucznika i który najlepiej połączył czasy Derisa i Kiske, a jest to oczywiście
"Skyfall" autorstwa Hansena. Definicja stylu Hansena i Helloween. Słychać na wstępie melodię niczym z "March of Time" potem wkracza riff rodem z "Walls of Jericho". Epickość z "Keeper of the seven keys" i motyw przed refrenem który nasuwa namyśl Avantasia. Jest tutaj wszystko, bo i nawet sporo z Gamma Ray. Przepiękny finał i najlepszy kawałek z tej płyty. Ta albumowa wersja jest gorsza niż ta znana z singla. "Vocal mix" to najciekawsza wersja, gdzie jest więcej wokali Hansena. Tutaj czuć magię i tak powinien brzmieć cały album. Jest power metal, jest przebojowość i ciekawe solówki. Tego mi brakuje niemal w każdym utworze.
Wielu już mówi o najlepszej płycie roku i najlepszym okresie Helloween. Okres może idealnym pod względem koncertowym, bo jest szansa usłyszeć klasyki Helloween z głosem Kiske czy Hansena. Jednak ten album pokazuje, że panowie nie potrafią nagrać spójny album i przede wszystkim krążek power metalowy. Dziwne, że ojcowie power metalu grają heavy metal z hard rockiem z nutką power metalu. Za mało tego ognia, przebojów i tej lekkości, czy radości, z której Helloween przecież słynął. Dziwne uczucie, kiedy klasyki Derisa są o wiele ciekawsze niż dzieło "Helloween" gdzie jest obecny Kiske i Hansen. Marzenie się spełniło i dostałem długo wyczekiwany album z Kiske i Hansenem, a teraz niech wróci stan jaki był przed "Pumpkins United". Chciałbym usłyszeć nowy album Gamma Ray, czy Unisonic, które miały więcej z muzyki Helloween niż nowy album Helloween. Pojawiły się łzy, ale nie ze szczęścia, tylko smutku, że zmarnowano ogromny potencjał jaki drzemał w tym składzie. Zobaczymy co przyniesie przyszłość? Zobaczymy jak potoczą się losy Helloween, czy właśnie wspomnianego gamma ray. Wielu z Was wciąż czeka i liczy, że to nieprawda, że recenzent pisze głupoty i dostanie jeden z najlepszych albumów dyniowatych. Zostanie on w pamięci jako pierwszy album, gdzie spotkał się Kiske, Deris i Hansen. Dzięki temu już się zapisał w historii zespołu, szkoda że nie za sprawą zawartej muzyki.
Ocena:
6.5/10
