Kai Hansen nie raz potrafił pomóc młodej kapeli wypłynąć na szerokie wody i tak było z Stormwarrior. Kapela chciała kontynuować styl wypracowany przez Helloween na "Walls of Jericho". Kai pomógł zabłysnąć Stormwarrior i pierwsze dwa albumy to prawdziwa klasyka speed/power metalu i prawdziwa uczta dla fanów starego Helloween. Potem kapela znalazła wsparcie w Pietu Sielcku, który pomógł przy kolejnej płycie zatytułowanej "Heading Northe" i choć ta płyta miała inny feeling i zbliża zespół do twórczości Gamma Ray czy późniejszego Helloween. Band trzymał wysoką formę i znów porażał swoją pomysłowością i ciekawym podejściem do tematu. Wysoka forma wróciła wraz z "Thunder and Steele". Niezwykle energiczny, szybki i zadziorny album, aczkolwiek brakowało mi trochę ducha pierwszych dwóch płyt. To był rok 2014.
W roku 2019 band zasiliło dwóch synów marnotrawnych czyli basista Yenz Leonhardt i perkusista Falko Reshoft. To już dawało nadzieje, że dzieje się coś dobrego w Stormowarrior. Pojawiła się nadzieja, że wróci Stormwarrior z pierwszych 3 płyt. Kiedy band ujawnił okładkę nadchodzącego albumu " Norsemen" to wiedziałem, że szykuje się mocny krążek. Andre Marschall podziałał na zmysły fanów Stormwarrior i stworzył rysunek, który jest wariacją okładek pierwszych 3 albumów i to jest piękne. Te kolory, to logo, no jest magia.
Tym razem brzmienie jest bardziej naturalne, bardziej podrasowane i zaczerpnięte z pierwszych płyt. Jest pazur i troszkę brudu. No i to jest dobry znak. Plus za kawał dobrej roboty sekcji rytmicznej i tutaj Yenz i Falko robią niezłe show.
Lars Ramcke to dalej lider grupy i jego forma wokalna jest bardzo dobra i tutaj nie ma niespodzianki Znakomicie radzi sobie z śpiewaniem w stylu Kaia Hansena. No mam słabość do tego wokalu.
5 lat przyszło czekać fanom na następce "Thunder and steele" i "Norsemen" to znakomita kontynuacja tamtej płyty. Tym razem jest to jednak coś więcej. To próba zmierzenia się ze swoją przeszłością i stworzenia albumu bliższego tym 3 klasycznym krążka. Ta sztuka udała się. Jasne nie jest to może jakaś kopia, ale ten duch z tamtych płyt jest wyczuwalna.
Band też robi sporo by ta płyta przypominała nam te klasyczne i to pod każdym względem. Okładka i brzmienie to dobry start. Łezka się kreci w oku kiedy płytę otwiera intro. "
To the shores where i belong" i tutaj Stormwarrior buduje klimat i napięcie jak za dawnych lat. To jest Stormwarrior jaki kochamy i na jaki czekaliśmy. Tytułowy kawałek powstał w okresie między "Nothern Rage" a "Heading Northe". Wtedy to co stworzył Lard i Falko nie do końca ich przekonało. Teraz udało im się wrócić do tego pomysłu i go dokończyć. Tak narodził się "
Norsemen (We Are)". Słychać, że kawałek ma ducha wcześniejszych płyt. Jest ostry riff, szybkie tempo i znakomita zabawa solówkami i melodiami. Brzmi jak stary dobry Stormwarrior, który kontynuuje to co zaczął Helloween na "Walls of Jericho". Prawdziwa petarda. Mamy też rozpędzony i bardziej urozmaicony "
Storm of the north", w którym nie brakuje zwolnień i ciekawych rozwiązań. Sam utwór pod względem zadziorności i przebojowości przypomina nieco "Iron Prayers" czy "Iron Gods". Płytę promował melodyjny "
Freeborn", który nasuwa na myśl twórczość Iron Savior czy Gamma Ray. Sam utwór śmiało mógłby się znaleźć na "Heading Northe" i trzeba zaznaczyć, że Lars nie skomponował go. Drugi utwór, który poznaliśmy wcześniej był "
Odins Fire". Jest to 6 minutowa kompozycja, która pokazuje jak band znakomicie potrafi urozmaicać utwór. Pojawiają się wolniejsze momenty i takie bardziej epicki. Sam utwór powstał też między "Nothern Rage" a "Heading Northe" i to oczywiście słychać. Pamiętacie "Warrior" Helloween? Podobny klimat jest w "
Sword Dane", który również nie został skomponowany przez Larsa. Kawałek początkowo brzmi jak "The axewielder" i to jest pochwała dla tej kompozycji. Dalej mamy rozpędzony i przebojowy "
Blade on Blade" i tutaj słychać ile do zespołu wnosi Yenz. Zrobił tutaj kawał dobrej roboty. Gitary na tym albumie też przypominają pierwsze płyty. Nie ma tu miejsca na ballady i dalej atakuje nas szybki i energiczny "
Shield Wall", który również powstał w okresie "Heading Northe". No jest klimat, jest sporo popisowych riffów, solówek. Cały czas się coś dzieje i to jest to co lubię w tej kapeli. Punktem kulminacyjnym tej płyty jest kolos w postaci "
Sword of Valhalla". Klimat i wykonanie to taki nieco hołd dla starego Running Wild. To najdłuższy utwór w historii zespołu i równie genialny co "Lindisfyrne" czy "Chains of Slavery". Co za moc, co za emocje i wykonanie. Szok.
Stormwarrior długo milczał, ale warto było czekać. Płyta ma klimat starych płyt i kawałki trzymają wysoki poziom. Pojawił się na koniec pomysłowy i pełen energii kolos, a nie brakuje też prawdziwych, agresywnych petard, które przypominają killery na miarę "Signe of Warlord" czy "Iron Prayers". Stormwarrior powrócił do swoich korzeni i zaskakują wykonaniem i pomysłowością. "Norseman" to prawdziwa perełka i można postawić obok najlepszych płyt tej kapeli. Ta płyta może namieszać w Waszych tegorocznych zestawieniach. Dajcie się porwać przez Stormwarrior!
Ocena:
9.5/10
