FAIRYLAND - Osyrhianta (2020)

Power metal swój złoty okres miał w latach 90. Wtedy był "boom" na tą muzykę i ile świetnych kapel się zrodziło. Sam wychowałem się na płytach wydanych przez Rhapsody, Dark Moor,czy Magic Kingdom. Kiedyś kapele podchodziły jakoś inaczej do tematyki power metalu. Miało być melodyjnie, podniośle, a razem miał być w tym wszystkim pazur i powiew świeżości. Każda płyta miała swój charakter, swoją duszą. Teraz można odnieść wrażenie, że wszystko jest robione taśmowo i ciężko o płytę z duszą. Jednak jak się okazuje nie wszystko jest stracone, bo do gry wraca jeden z czołowych zespołów reprezentujących europejską odmianę symfonicznego power metalu. Tak mowa o francuskim Fairyland, który poszedł w stan spoczynku na 11 lat ! Teraz band powraca silny jak nigdy wcześniej. Szykujcie się, bo "Osyrhianta" to nie płyta na jeden sezon, to nie jakaś tam melodyjna papka, to płyta z głębią i duszą. To coś wiecej niż kolejny oklepany album z symfonicznym power metalem. Fairyland zabiera nas do świata baśni i pokazuje że ten magiczny świat wykreowany przez nich na pierwszych płytach wciąż jest atrakcyjny i wciąż może zachwycać.

Wiedziałem, że nie będzie to kolejna banalna płyta, ale prawdziwa przygoda i raj dla mojej duszy. Ta muzyka potrafi oczarować swoją muzyką i baśniowym klimatem. Ile tu pięknych ozdobników, ile wciągających motywów. Nie dość że band zachwyca nas wysoką formą, to jeszcze dostarcza nam urozmaicony materiał, który potrafi uderzyć w różne rejony naszej duszy. Jest magia i moc. Jest epickość i podniosłość. Słyszę stare dobre czasy Dark Moor czy Rhapsody, a to spore atuty.  Wokalista Francesco to dobrze nam znany wokalista z Wind Rose. Powiem krótko. Specjalista w swoim fachu i robi tutaj kawał dobrej roboty.  Mamy też klawiszowca Philippe  Giordana znanego z Magic Kingdom, a także gitarzystę Sylvaina Cohena. Panowie się uzupełniają i tworzą prawdziwą harmonię. Gitara jest delikatna, ale kiedy trzeba to mamy mocniejszy riff. Wszystko idzie w kierunku finezji i klimatu. Dużo atrakcyjnych partii gitarowych tutaj uświadczymy i nie mam tutaj miejsca na oklepane i proste patenty. Brawo za pomysłowość i wykonanie.

Okładka i zapowiedzi zwiastowały prawdziwe cudo i powiem że faktycznie tak jest. Kocham intra i lubię tak z klimatem rodem z płyt Blind Guardian czy Running wild. Takie coś dostajemy w "The age of birth". Jest budowanie napięcia, jest podniosłość. Po piękny intrze dostajemy "Across the snow" i jeszcze bardziej piętnowany jest baśniowy klimat. Tutaj band definiuje swój styl i to co nazywamy symfonicznym power metalem. Piękna kompozycja. Agresja i dynamika pojawia się w przebojowym "The hidden kingdom of eloran". Czemu dzisiaj ciężko o tego typu muzykę? Wycieczka do lat 90 i moich początków z power metalem. Cudo!  Podniosły i melodyjny "Eleandra", który przypomina mi wczesne dzieła Dark moor. Przepiękny jest spokojniejszy i nieco folkowy "Alone we stand", który ma coś z dawnego Blind Guardian. Dalej mamy podniosły "Hubris Et Orbis", który również oddaje to co najlepsze w Fairyland. Podniosłość, chwytliwy riff i bogate aranżacje to wszystko tutaj znajdziemy. "Mount mirenor" to dopiero ciekawy kawałek, bowiem przez 7 minut band dostarcza nam filmowego klimatu. Bardziej to ucieczka w rejony fantasy, baśni. Niby nie ma tu metalu, a serce skacze z radości. Piękna kompozycja! Na deser przebojowy "The Age of light", choć też utwór mało metalowy, to łapie za serce swoim klimatem i lekkością. W końcu nie tylko metalem człowiek żyje.

Fairyland powrócił po 11 latach i nikt się nie spodziewał, że to będzie taki wielki powrót. Band dalej gra swoje, ma swój charakter i wie jak porwać słuchacza. Dawno nie słyszałem takiej pięknej muzyki, pełnej emocji, głębi i duszy. To coś więcej niż power metal. To prawdziwa przygoda do świata magii i baśni. Nie ma na co czekać moi drodzy, tylko trzeba udać z Fairyland do tego świata. Satysfakcja gwarantowana.

Ocena: 10/10