AVANTASIA - Ghostlights (2016)

Dla wielu osób Tobias Sammet lider grupy Edguy i geniusz, który stworzył „Metalową Operę” sprzedał się komercji i raczej robi za modela, który pozuje do zdjęć. Jasne to co miał stworzyć dla power metalu to już stworzył. Dał światu „Mandrake”, „Vain Glory Opera”, czy właśnie dwu częściową metalową operę sygnowaną marką Avantasia. Co może więcej dać światu jeśli chodzi o power metalu? Mam wrażenie, że to źródło Tobiasz wyczerpał i teraz szuka już innych rejonów muzycznych, próbuje nas zaskoczyć innymi tworami. Co ciekawe to co kiedyś miało być jedno razowym wybrykiem (mowa o Avantasia) stało się czymś bliskim dla Sammeta. Nie poprzestał na „Metalowej operze” i już w 2008 powrócił z „The scarecrow” i od tamtego czasu wydaje kolejne albumy pod nazwą Avantasia. Jasne był to inny album, ale pokazał że Tobias chce się rozwijać i pokazać z nieco innej strony. Sam album mimo upływu czasu broni się i pokazuje że Tobiasz to geniusz jeśli chodzi o komponowanie. W roku 2010 zadziwił świat wydając dwa albumy w postaci „Wicked Symphony” i „Angel of Babylon”. To była spora dawka hitów i Sammeta w najlepszym wydaniu. Jeszcze czymś innym był „Mystery of Time”, który zabrał nas do świata rocka i progresywności. Bajkowy klimat był tutaj jakby ukłonem w stronę pierwszych płyt. Sam album budził kontrowersje i znalazł swoich zwolenników jak i przeciwników. A jaki jest najnowszy „Ghostlights”?

Wielu obstawiało za pewne nic innego jak kontynuację „The Mystery of Time”. Koncepcja, historia to oczywiście jak najbardziej kontynuacja poprzednika co zaznaczał Sammet w wywiadach. Na szczęście Tobiasowi udało się uciec przed komercją i zbytnią przewagą rocka i progresywności na nowym albumie. W dużej mierzy mamy do czynienia z płytą, która ma cechy wszystkich poprzednich, a najwięcej to tych które przesądziły o sukcesie „The Scarecrow”. Jest podobny klimat, charakter płyt i sama stylizacja. Podobnie jak na tamtym albumie tak i tutaj nie brakuje sporej ilości power metalu. To ucieszy też fanów pierwszych dwóch płyt Avantasia. Sammet chciał pogodzić fanów ostatnich płyt oraz tych dla których Avantasia poza „Metal Opera” nie istnieje. Ten zabieg Tobiaszowi wyszedł i to całkiem dobrze. Skład poza Sammetem uzupełniają Sasche Peath, który odpowiada za gitary, a także klawiszowiec Micheal Rodenberg. Lista gości i tym razem równie ciekawa, choć wielu z nich już znamy i słyszeliśmy w Avantasia. Nie pierwszy raz Avantasia przyciąga uwagę klimatyczną i intrygującą okładką i nie pierwszy raz płyta wyróżnia się soczystą i mocarną oprawą. Brzmienie jest z górnej półki, podobnie jak goście i kompozycje. Echa poprzedniczki wybrzmiewają w otwierającym „Mystery of a Blood Red Rose” , który jest hołdem dla Meat Loaf. Typowy hard rockowy kawałek, który pokazuje że Tobias jest już bardziej dojrzałym kompozytorem i nie tylko power metal mu tylko w głowie. Kawałek jest energiczny i łatwo wpada w ucho. Ten kawałek promował ten album i w sumie nieco nas zwiódł. Drugi na albumie kawałek to 12 minutowy „Let The Storm Descend Upon You”. Można tutaj wyłapać więcej power metalu, więcej podniosłości i ukłon w stronę „The scarecrow”. W utworze dzieje się sporo, a pojedynek wokalny Ronnie Atkins, Jorn Lande i Robert Mason z Warrant jest imponujący. Najważniejsze, że utwór jest dynamiczny, energiczny, a zarazem podniosły, melodyjny i pełen ciekawych motywów. To już pokazuje, że album nie będzie rockową operą jak poprzednik. Tobias lubi zapraszać do swojego projektu głosy bardzo charakterystyczne, które potrafią stworzyć mroczny i teatralny klimat. Był Alice Cooper czy Jon Oliva Pain, to teraz czas przyszedł na Dee Snidera z Twisted Sister. „Tha Haunting” z jego udziałem to taki brat bliźniak „The Toy master”. Mroczny i dość ciężki utwór, który na pewno powinien być zagrany na koncercie. Dalej mamy 7 minutowy „Seduction of Decay” z Geoffem Tatem na wokalu. Jest to bardziej rozbudowany i progresywny kawałek, który również pokazuje że Avantasia może grać ciężko i mrocznie. Utwór jest niezwykle wciągający i przebojowy. Jest powiew świeżości element zaskoczenia co cieszy. Kiske i Lande to duet, który sprawdził się w „Promised Land” i nic dziwnego że taki duet mamy w tytułowym „Ghostlights”. Jest ukłon w stronę starego Helloween i pierwszych dwóch płyt Avantasia. Typowa power metalowa petarda z chwytliwym refrenem i szybkim riffem. To jest to co ucieszy fanów gatunku. Nieco mnie zaskoczył utwór z wokalistą Seventh Avenue czy Sinbreed. „Draconian Love” jest bardziej rockowy, bardziej romantyczny i nie ma w nim właściwie power metalu czy agresji, której gdzieś tam wyczekiwałem. No troszkę nie udany występ Herbiego mamy. Sam utwór może nie jest aż taki zły, ale nieco zaniża poziom całości. Spora dawka power metalu czeka nas w „Master of Pendulum”, w którym główną rolę gra Marco Hietala z Nightwish. Utwór jest energiczny, agresywny, a sam refren jest niezwykłe melodyjny. Słychać echa oczywiście Nightwish w strukturze refrenu. Kolejny hit na płycie. Pozostałości komercji i poprzedniego albumu mamy w balladzie „Isle of Evermore”. Utwór właściwie ratuje Sharon Z Within temptation. Na Metalowej Operze odegrała bardziej kluczową rolę. Tutaj trochę wciśnięta jakby na siłę. Jest jednak taką gwiazdą, że z tak przeciętnej kompozycji czyni miłą dla ucha balladą, w której więcej popu jak metalu czy rocka. Bruce Kulick i Oliver Hartmann dają niezły popis gitarowych umiejętności w 7 minutowym „Babylons of Vampyres” . Jest to kolejna power metalowa petarda, która ma tą lekkość i przebojowość z „Metal Opera”. Bardzo energiczny kawałek, a Robert Mason czyni go jeszcze bardziej ostrym utworem. Kolejnym wolnym utworem na płycie jest „Lucifer” i Jorn Lande uczynił go niezwykle wzruszającym i łapiącym za serce. Moim faworytem został energiczny i power metalowy „Unchain The Light” z gościnnym udziałem Micheala Kiske i Ronniego Atkinsa z Pretty Maids. Ten utwór ma wszystko to czego oczekuje od Tobiasa i jego zespołów. Dynamikę, szybkie tempo, wpadającą w ucho melodię i przebojowość. Do tego jeden z najlepszych refrenów jaki pojawił się w świecie Avantasia. Kiske to jeden z najlepszych wokalistów i dobrze że wrócił do tego w czym jest najlepszy. Niesamowity głos, który idealnie sprawdza się w takich kompozycjach. Bob Catley tradycyjnie zostaje wykorzystany do klimatycznego, rockowego kawałka i w sumie „A restless heart and obsidian Skies” to solidny kawałek. Jest trochę Magnum, trochę komercji, ale utwór broni się sam. Jest jeszcze udany bonus w postaci „Wake up the moon”, w którym jest Lande i Kiske. Nie jest to power metalowa petarda, ale jest to solidny utwór, który pokazuje że Avantasia jest w formie.

Będą przeciwnicy i zwolennicy „Ghostlights”. A to, że nie jest to już „Metalowa Opera”, a że Tobias sprzedał się. Jednak uważam, że może dobrze że rozwija się i pokazuje nieco inne oblicze swoje. Cały czas słychać, że to kompozycje Tobiasa, ale każdy z nich to inna historia, inna przygoda i inne rejon muzyczny. Na nowym albumie znów więcej jest power/heavy metalu co mnie cieszy jako fana, bo poprzedni album nie był w pełni udany. Jest dobrze, Tobias jest w formie, a to rokuje dobrymi, kolejnymi płytami. Miłe zaskoczenie, bo nie sądziłem że dostanę solidny i dobrze wyważony album i to z takimi gośćmi. Polecam.

Ocena: 8.5/10

ANTHRAX - For All Kings (2016)

Wielka czwórka thrash metalu ostatnio jakby obudziła się z wielkiego snu i znów próbuje nawiązać do swoich najlepszych lat. Metalika wciąż pracuje nad nowym albumem, ale już można być pewnym, że będzie to kontynuacja „Death Magnetic” czyli więcej thrash metalu, a mniej komercji. Tą drogą poszły pozostałe 3 wielkie zespoły i znów widać, że zatęskniły za thrash metalem i za latami 80 czy 90. Slayer wydał ostatnio album, który jest jednym z najlepszych albumów od lat, Megadeth w roku 2016 wyda „Dystopię” i już wiadomo, że będzie to bardziej thrash metalowy album. Podobne obietnice składał Anthrax podczas pracy nad nowym materiałem. Miało być ciężej, agresywnie i ostrzej niż na „Workship Music”. Faktycznie słowa dotrzymali i „For all Kings” spełnia te kryteria. Doczekaliśmy się bardziej thrash metalowego albumu i mógłby być następnym wydawnictwem po „Presistence of Time” z 1990 r. Jednak nie jest to też najlepsze co stworzyli amerykanie w przeciągu swojej całej kariery.

Można rzec, że powrót Joey'a Belladony w roku 2010 okazał się punktem zwrotnym w historii Anthrax. Lata 90 i późniejszy okres z Bushem na wokalu już nie był tak świetny dla zespołu i wiele fanów odwróciło się od Anthrax, który nieco porzucił ścieżkę thrash metalu. „Workiship Music” z roku 2011 był swego rodzaju powrotem do korzeni, było więcej klasycznego grania, a sama muzyka była łatwo przyswajalna i bardzo przebojowa. Do dzisiaj jest to jeden z moich ulubionych albumów. Niczego innego nie oczekiwałem od następnego albumu. „For all Kings” zaskakuje tym, że jest jeszcze jakby bardziej klasyczny, jeszcze więcej w nim agresywności, pazura i thrash metalu. Dzięki temu przypominają nam się najlepsze albumu zespołu. Nowa jakość zespołu to poniekąd zasługa nowego gitarzysty, a mianowicie Jonahtan Donais. Dał się on nam poznać jako wioślarz Shadows Fall i wygrywa o wiele ciekawsze partie gitarowe niż Rob Caggiano. Dzięki niemu solówki są melodyjne, złożone i zagrane z taką nutką szaleństwa. Tak więc tutaj zespół tylko zyskał. Z poprzedniego albumu przerysowano mocne, soczyste brzmienie. Joey to prawdziwy głos Anthrax, a jego forma wciąż mi imponuje. Jego głos na tym albumie brzmi idealnie. Jak jest z samym materiałem? Jest agresywniej to na pewno, ale można odnieść wrażenie, że utraciła na tym przebojowość. Płytę otwiera „Impaled/ You Gotta Believe” i to jest klasyczny Anthrax jaki znamy z lat 80. Sam motyw troszkę przypomina mi ten z „Be all, End All”. Jest energia, jest thrash metal pełną gębą, jest szybkość i mocna praca gitar. To jest to na co fani czekali przez tyle lat. Miło słyszeć, że panowie nie żartowali z tym ostrzejszym graniem. Drugi utwór na płycie to nieco marszowy „Monster at the End”. Więcej tutaj heavy metalu, więcej tutaj przebojowości i słychać echa „Workship music”, co nie jest żadną ujmą. Wciąż jednak Anthrax trzyma się mocnego, agresywnego stylu co bardzo cieszy. Dalej już mamy chwytliwy „For All kings”, który cechuje się łatwo wpadającym w ucho refrenem i zadziornym riffem. To kolejny hit na płycie i przykład, że Anthrax wraca do korzeni. Tempo i poziom nieco osiada na nieco nijakim „Breathing Lightning” który również reprezentuje to agresywniejsze oblicze zespołu. Sam główny motyw tutaj jest jakby bez ikry i bez jakiegoś przekonania. Dawno amerykanie nie nagrali takiego killera jakim jest „Suzerain” i tutaj już można wyczuć tą agresję i mroczny klimat. Album promował równie udany singiel „evil Twin”. W skrócie typowy kawałek Anthrax mocno zakorzeniony w latach 80. Utwór zasługuje na uwagę, choćby ze względu na przebojowy refren i energiczny riff, który oddaje to co najlepsze w Anthrax. Na „Workship Music” kolosy wypadły bardzo dobrze, a tutaj „Blood Eagle Wings” nie zachwyca. Jest dość spokojnie i bez większego urozmaicenia. Nie przekonał mnie ten kawałek w żaden sposób. Na szczęście nowy krążek to przede wszystkim ostrzejsze granie, w którym ma być jak najwięcej thrash metalu. Taki „Defend/Avenge” to kolejny udany mocny kawałek, w którym zespół stawia na zadziorny riff, a także na dynamikę. Z kolei kto lubi techniczny thrash metal i mroczny klimat ten zachwyci się zapewne takim „all of them thieves” czy rytmicznym „This Battle Chose Us”. Całość zamyka „Zero Tolarance” czyli kolejna szybka petarda przypominająca najlepsze lata zespołu.

Obiecywali, że nowy album będzie bardziej thrash metalowy, że „For all kings” będzie o wiele cięższy i agresywniejszy niż „Workship Music”. Słowa Anthrax dotrzymał i nagrał album, który przypomina nam lata 80 czy 90. Jest to najlepszy album od czasów od „Presistance of Time”, a już z pewnością najbardziej thrash metalowy. Troszkę ucierpiała przebojowość, ale mimo tej małej wady album zachwyca i pokazuje że Anthrax przeżywa drugą młodość. Z całej czwórki to właśnie Anthrax trzyma najwyższy poziom. Zobaczymy co Megadeth pokaże. Fani będą w siódmym niebie, bo Anthrax znów gra thrash metal.

Ocena: 8.5/10

AMBUSH - Desecrator (2015)

Kilka kapel o nazwie Ambush już się przewinęło w historii heavy metalu, ale jeszcze żaden z nich nie cieszył się takim uznaniem co szwedzki Ambush, który zaliczany jest do nowej fali tradycyjnego heavy metalu. Jako jeden z przedstawicieli tego nurtu dość szybko znaleźli sobie miejsce obok takich kapel jak Rocka Rollas, Skull Fist, czy Enforcer. Ambush działa od 2013 r ale już ma na swoim koncie dwa albumy, z czego najnowszy „Desecrator” ma szanse zapisać się na stałe w historii metalu. Lata 80 znów ożyją na nowo i fani Judas Priest czy Iron Maiden poczują się znów o wiele młodsi i przypomną sobie swoje najlepsze lata. O to rodzi się nowa legenda.

Nie ma zmian personalnych, nie ma zmian jeśli chodzi o styl, jakość czy cokolwiek. Ambush konsekwentnie kontynuuje to co zaczął na „Firestorm”. Dalej podąża śladami wytyczonymi niegdyś przez Iron Maiden czy Judas Priest. Jeśli ktoś tęskni za starym Judas Priest z ery „Defenders of The Faith” ten znajdzie się w siódmym niebie słuchając nowego dzieła szwedów. Podobny klimat, przebojowość, zróżnicowanie i moc. Ambush nie wstydzi się swoich inspiracji i raczej czerpie z tego radość. Słychać że płyta jest lekka i przyjemna i powstała w dobrej atmosferze. Niby nic nowego, bo przecież Oskar dalej brzmi tak jak brzmiał, a gitarzyści wciąż wygrywają klasyczne riffy i chwytliwe solówki. To wszystko jednak brzmi znacznie lepiej i słychać progres. Oskar rozwinął swój wokal i jest w nim więcej klasycznego pazura i takiego zapału. Nie oszczędza się w wysokich rejestrach, nawet momentami przypomina Roba Halforda co tylko dobrze o nim świadczy. To co się dzieje w sferze gitarowej to już w ogóle przyprawia o ciarki. Tak powinien brzmieć każdy heavy metalowy album. Nieustanne pojedynki, zaskakujące riffy, a wszystko zagrane z polotem i miłością do tradycyjnego heavy metalu z lat 80. Ja to kupuje to co Ambush nam sprzedaje bo jest to jeden z najmocniejszych albumów tego roku, który bije większość konkurencji w tej kategorii. Otwierający „Possesed By Evil” to taki klasyczny heavy metal, który przemyca spore ilości Iron Maiden z ery „Piece of Mind”. Niezwykła przebojowość, tajemniczy klimat lat 80 no i ta praca gitar. Czysta klasyka w najlepszym wydaniu. Gdzieś Accept z ery „Metal heart” słychać w nieco hard rockowym „Night of The Defilers”. Kolejny przebój i dowód że Ambush jest w szczytowej formie. Zespół przyspiesza w mocniejszym „Desecrator” i to jest już ukłon w stronę klasycznego Judas Priest. Mocny riff, szybsze tempo i jeszcze bardziej złożone solówki, czyli to co tygryski lubią najbardziej w heavy metalu. Bardziej stonowany jest „The Chain Reaction”, który zaskakuje marszowym tempem, a także bardziej mieszanką stylów Def Leppard, Scorpions, Accept i Judas Priest. Niektórzy z pewnością doszukają się w sferze gitarowej nawiązań do „Princess of the Dawn” Accept i chyba nawet słusznie. Dalej mamy „Rose of Dawn” i tutaj zespół znów nam robi nawiązanie do Judas Priest z okresu „Defenders of the Faith” czy nawet „Ram it down”, Sam riff i stylizacja ma coś „ Fast as a shark” Accept. Tak zespół potrafi akcentować klasyki, ale na własną korzyść. Kolejny hit zaliczony, a to jeszcze nie koniec. Nie ma ballady, ale jest lżejszy i bardziej hard rockowy „Master of The Seas”. Na koniec ma znów dwie petardy, czyli szybki, agresywny „Faster” i bardziej rozbudowany „The Seventh Seal”.

Szwedzki Ambush wciąż zaskakuje i tym razem przeszedł sam siebie i nagrał prawdziwą perełkę. Płyta jest wypchana po brzegi klasycznymi motywami, a każdy utwór to rasowy przebój, który zabiera nas do złotych lat 80. Brakuje wam mocnego heavy metalowego uderzenia? Tęsknicie za starym Judas Priest czy Iron Maiden? Nie musicie już tęsknić. Wystarczy odpalić najnowsze dzieło szwedów i bawić się razem z nimi. Jeden z kandydatów do płyty roku 2015 i to nie żart.

Ocena: 9.5/10

AXEL RUDI PELL - Game of Sins (2016)

Król melodyjnego metalu jest tylko jeden. Jest nim od lat axel Rudi Pell, który jako jeden z nie wielu oddaje hołd dla Rainbow, Black Sabbath czy innych podobnych klasycznych bandów. Jest to jeden z tych muzyków, który wypracował swój styl i jakość, który nie potrzebuje poszukiwania nowego swojego ja i nowego stylu. Jest rozpoznawalny przez swoje partie gitarowe, finezyjne solówki i klimatyczne kompozycje, które wciągają w ten magiczny świat. Każdego roku coś ciekawego wydaje, a same albumy ukazują się regularnie co dwa lata. Czy Axel Rudi Pell może nas jeszcze czymś zaskoczyć? Nie, to nie jest tego typu muzyk co jeszcze chce coś poeksperymentować i stworzyć coś nowego. Jemu dobrze jest w swoim świecie i mimo pewnej wtórności taka muzyka wciąż zachwyca i wzbudza emocje. „Game of Sins” to nic innego jak album typowy dla Axela Rudi Pell. Tutaj nie ma niczego nowego, obyło się bez niespodzianek, które może niektórzy wyczekiwali. Jednak mimo wszystko nowe wydawnictwo jest o tyle niespodzianką, bo jest bardziej klasycznym albumem.

Stabilizacja to jest coś co charakteryzuje Axel Rudi Pell. Sprawdzony skład, sprawdzony styl, umiejętność tworzenia hitów i to wszystko sprawia że płyty Axela cieszą się takim zainteresowaniem. Nie ważne który to jest album zawsze mamy zapewniony odpowiedni poziom, jest ta jakość muzyki jaką powinien zagwarantować prawdziwy król melodyjnego metalu. Axel umiejętnie przemyca sprawdzone riffy, solówki i przeistacza w nowe kompozycje. Mamy tutaj wyraźne nawiązania do „The Crest” czy „Shadow zone”. Jest mieszanka szybkich i energicznych kompozycji, kompozycji bardziej hard rockowych, bardziej klimatycznych i tych bardziej epickich. Nie można narzekać na urozmaicenie i charakter płyty, bo tutaj zadbano o każdy szczegół. Soczyste brzmienie, w którym jest pazur i krystaliczna czystość to w sumie stały punkt programu. Tak samo można napisać o niestarzejącym się wokaliście Johhnym, który jest jednym z najbardziej znaczących wokalistów heavy metalowych. Świetnie buduje napięcie i klimat w poszczególnych kawałkach. Bez niego ciężko sobie wyobrazić Axel Rudi Pell. Jest tym, który wzniósł ten zespół na wyżyny. Zespół znakomicie się rozumie i przez lata udało im się wykształcić odpowiedni schemat. Mimo lat, mimo tylu płyt wciąż robi to wrażenie i chce się jak najwięcej takiej muzyki słyszeć. Nowy album to żadna nowość i można się pokusić, że to wszystko już było. Owszem, ale metalu Axel Rudi Pell nigdy za wiele. Co troszkę pozytywnie zaskakuje to z pewnością okładka, która kusi swoją pomysłowością i głównym motywem. Bardzo dobrze wprowadza nas w całość równie klimatyczny co okładka „Lenta fortuna”. Jak dla mnie jest to jeden z najlepszych otwieraczy Axela. Troszkę przypomina „Walls of Jericho” Helloween. Do przewidzenia było, że drugi utwór będzie szybszy. „Fire” to rasowa petarda w stylu Axela. Tutaj nie ma zaskoczenia, nie ma fajerwerków, nie ma może czym się zachwycać, ale nie ma zawodu. Cieszy szybsze tempo, ostry riff i styl na miarę „The Crest”. Jednak Axel miewał lepsze petardy w swojej karierze. Znacznie ciekawszym kawałkiem jest nieco hard rockowy „Sons in The Night” i tutaj Axel zabiera nas do połowy lat 90. Pomysłowy riff, dobrze urozmaicona sfera melodyjna i mamy naprawdę ciekawy kawałek, w którym dzieje się sporo. Tytułowe kompozycje Axela zawsze budziły największe zainteresowanie i w sumie stanowiły opus magnum danej płyty. Z „Game of Sins” nie jest inaczej. Ta kompozycja jest wizytówką tego albumu i w sumie można ją uznać za najlepszą na płycie. Stonowane tempo kreowane na miarę płyt Black Sabbath, riff ostry i potęgujący mroczny klimat i seria ciekawych popisów gitarowych Axela. To jest właśnie czego możecie się spodziewać po tym utworze. Bardzo podoba mi się forma, stylizacja, a także melodie jakie tutaj Axel wygrywa. Klasyczny Axel z czasów „Black Moon Pyramid”. Kolejną petardą na płycie jest energiczny „Falling Star”. Mocna sekcja rytmiczna i dynamiczna gra Axela dodaje kopa temu kawałkowi. Do tego w końcu refren, który buja i zachęca do śpiewania. Takich przebojów brakowało mi na „Into the Storm”. 6 minutowa ballada „Lost in Love” urzekła mnie swoją formą i głównym motywem. Jedna z ciekawszych ballad jakie stworzył Axel i skojarzenia z płytą „The Tales of the Crown” są jak bardziej na miejscu. Płytę promował od samego początku hard rockowy „The king of Fools”, który miał przypomnieć nam klasyka „Fool Fool” i w sumie nawet Axelowi ten zabieg wyszedł. Drugim moim faworytem obok tytułowego kolosa jest mroczny i marszowy wręcz „Till the world says goodbye”. Jest to kolejny kawałek, który ma sporo elementów stylu Black Sabbath. Emocje potrafi też wzbudzić klimatyczny 8 minutowy „Forever Free”, który z jednej strony jest epicki i podniosły, a z drugiej emocjonalny i pełniący rolę ballady. Ciekawa mieszanka. Całość zamyka „All long the Watchtower”, który jest jakby hołdem dla twórczości Ritchie Blackmore'a.

Axel znowu tego dokonał. Znowu nagrał album, który może powalczyć z najlepszymi płytami. Nagrał krążek urozmaicony, przemyślany, dojrzały, a z pewnością niczym nieustępujący innym jego klasykom. Może nie ma już takiej frajdy, takiego zaskoczenia jakie było na wcześniejszych płytach, ale to można wybaczyć przy takiej frekwencji i takie liczbie nagranych albumach. „Game of Sins” to klasyczny Axel Rudi Pell taki jaki znamy z „Black Moon Pyramid”, „Shadow Zone” czy „The Crest”. Można brać w ciemno.

Ocena: 8.5/10

STORMBRINGER - Blood and Rust (2015)

Nazwa Stormbringer jest powszechna w metalowym światku i jest sporo kapel o takiej nazwie. Nas dzisiaj interesuje ten z Wielkiej Brytanii. W końcu jest dobra okazja by przypomnieć sobie o tej kapeli i nieco jej rozsławić w gronie najbliższych, zwłaszcza fanów muzyki heavy metalowej wymieszanej z stoner rockiem. Otóż panowie po dwóch latach wydali swój drugi album. „Blood and Rust” na pewno namiesza niektórym w zestawieniach płyt 2015. Dawno nie było tak zgrabnego i przemyślanego albumu właśnie w takich klimatach, który kipi energią i zaraża pozytywną energią, która tkwi w przebojowych kawałkach. Uwaga Stormbringer z nowym wokalistą tj Jimim Brownem przechodzi do ataku.

Zmiana wokalisty wyszła na dobre zespołowi. Brzmią teraz świeżo, bardziej autentycznie i muzyka jeszcze bardziej nasuwa lata 70. Jimi to przede wszystkim utalentowany gościu o ciekawej charyzmie i dobrej technice. Dzięki niemu nowy album brzmi nowocześnie, a zarazem klasycznie. Po raz kolejny zespół zadbał o ciekawą i mroczną okładką, która zachęca tylko do tego by sięgnąć po album. Stormbringer się rozwinął i ich muzyka jest bardziej dojrzała i przemyślana. Na pewno warto pochwalić samych gitarzystów Doma i Asha, którzy dwoją się i troją. Wszędzie ich pełno, a ich zagrywki są pomysłowe i na wysokim poziomie jeśli chodzi o samą technikę. Stylistycznie zespół stara się zachować podstawy heavy metalu, a także stoner rocka, co w efekcie daje całkiem niezłą mieszankę. Kiedy dorzuci się do tego sporą dawkę przebojowości to wychodzi płyta, która jest warta grzechu. Tak też jest. Mamy na sam start instrumentalny „Blood and Rust”, który znakomicie wprowadza w chwytliwy i energiczny „No redemption”, który nieco przypomina The Vintage Caravan. Nieco szybszy wydaje „Rise”, w którym zespół troszkę ociera się o speed/power metal, co tylko jeszcze bardziej pokazuje elastyczność kapeli. Kto lubi mroczny klimat, większą dawkę stoner rocka, ten będzie zachwycony „Unto Me”. Zespół nie boi się nowoczesnego brzmienia i właśnie taki bardziej współczesny charakter dodaje im pazura co dobrze to potwierdza „Ashemed” czy melodyjny „No Return”. Odrobina szaleństwa i nieco więcej hard rocka można uświadczyć w ostrzejszym „Bad Blood”. Stormbringer dobrze radzi sobie też z bardziej rozbudowanymi kawałka co potwierdza urozmaicony i pełen różnych smaczków „Voice of Demons”. Całość zamyka lekki i łatwo zapadający w głowie „Psychokiller”, który pokazuje jak powinien brzmieć stoner rock w dzisiejszych czasach.

Stormbringer już ma dwa albumy na koncie i póki co jest to jeden z najciekawszych zespołów grających właśnie tą odmianę muzyki metalowej, która powiązana jest stricte z stoner rockiem. Świeże podejście do tematu, nie zapominając o podstawach i klasycznych rozwiązaniach. „Blood and Rust” to dojrzałe dzieło pomysłowych muzyków, którzy są na fali. Ciekawe co będzie dalej? Oby jak najwięcej takich płyt w ich wykonaniu. Tego im życzę.

Ocena: 9/10

IRON CROSS - warhead (1985)

Iron Cross to jedna z wielu kapel, która nagrała jeden album i przepadła bez wieści. To również jedna z wielu kapel amerykańskich, które były ślepo zapatrzone w twórczość Judas Priest, Motley Crue czy Quiet Riot. Zespół powstał w 1982 r w celu oddania hołdu tym kapelom. Muzyka tego bandu nie miała być oryginalna i czymś nowym, miało przyciągnąć fanów tych kapel i pokazać, że amerykanie też potrafią tak grać. Zatrudniono również wokalistę Chara R. G, który miał imitować Halforda. Szkoda tylko że zespół nie potrafił się do końca zdecydować co chce grać, bo wyszła mieszanka mocnego heavy metalu i właśnie ostrzejszego grania i takiego nieco mało interesującego hard rocka. Tak o to w 1985 r ukazał się „Warhead”, który miał porwać fanów Judas Priest, Krokus, czy Motley Crue. Nie do końca się udało, ale mimo jest to kawał solidnego heavy metalu wymieszanego z hard rockiem. Na plus na pewno warto zaliczyć klimatyczną okładkę, czy też dopracowane brzmienie, które często podkreśla umiejętności muzyków. Najsłabszym punktem jest sekcja rytmiczna w tym perkusja, która brzmi jak automat perkusyjny. Brakuje w tej sferze życia. Char jako wokalista z pewnością dobrze wypada i trzeb mu to przyznać. Najlepiej radzi sobie z tymi ostrzejszymi kawałkami jak „waiting for the Axe”, gdzie trzeba się nieco bardziej wysilić. Jego agresywny styl może się podobać. Na pewno warto też pochwalić to co wyprawia gitarzysta Kacin. Jest sporo udanych riffów, które są warte odnotowania. Często gitarzysta zabiera nas w rejony Accept czy Judas Priest co jest dobrym znakiem. Jedną z takich podróży odbywamy przy okazji nieco toporniejszego „Warhead”. O tym, że band gra dla fanów Judas Priest bardzo dobrze świadczy przebojowy „FKZ”, czy rytmiczny „Send for the Cross”. W podobnej stylistyce utrzymany jest „Cold Steel” czy rozpędzony „Chain Gang”. Znacznie gorzej zespół wypada w hard rockowej stylistyce co potwierdza „Come and get it”. Całość zamyka najostrzejszy na płycie kawałek czyli „Crucible” i tutaj Char pokazuje, że znakomicie imituje wokal Roba Halforda. Gdyby cały album był taki, to na pewno i ocena byłaby wyższa. Jednak i tak nie jest źle i z pewnością jest to płyta z którą warta się zaznajomić, zwłaszcza jeśli kochamy Judas Priest czy Motley Crue. Dobra rzecz.

Ocena: 7/10

SATANIC RITES - No Use Crying (1987)

Jedną z takich nietypowych kapel reprezentujących NWOBHM jest brytyjski band o nazwie Satanic Rites. Kapela powstała w 1980 roku i w początkowej fazie nie potrafiła się przebić na rynku muzycznym. Wszystko zmieniło się wraz z zatrudnieniem wokalistki Deborah Webster. Zespół specjalizował się w tworzeniu bardzo udanych rockowych kawałków. To już mamy dwa elementy, który wyróżniały kapelę na tle innych grup należących do NWOBHM. Kolejną rzeczą jaka wyróżniała ten band to wykorzystanie klawiszy i nadanie kompozycji takiego nieco tajemniczego klimatu. Melodyjny rock z elementami heavy metalu jaki grupa zaprezentowała mogła się podobać, a najbardziej do mnie przemawia ich drugi i ostatni album w postaci „No Use Crying”, który był idealną mieszanką stylów wypracowanych przez Survivor, Scorpions, Magnum czy Demon z okresu 83-87. Niby bardziej komercyjna odsłona Satanic Rites, na pewno też o wiele lżejsza niż debiut, ale słychać że główną rolę odgrywają partie klawiszowe Grahama Dysona i zapadający w pamięci wokal Deborah. To wszystko stanowiło znakomitą całość i wyróżniało się na tle innych wydawnictw z taką muzyką z tego okresu. Zaczyna się klimatycznie i tak nieco futurystycznie, ale „Good Times Now” to chwytliwy i melodyjny przebój utrzymany w stylu Demon i to z okresu który bardzo sobie cenię. Tak więc mamy genialne otwarcie albumu. Stuart Page może gra lżej ale jego partie na tym albumie są pomysłowe i bardzo klimatyczne. Wystarczy wsłuchać się w hard rockowy „Never So easy” by to pojąć. Kiedy słucha się takiego lekkiego „Borderline” to na myśl Survivor i ich największy hit w postaci „Eye of The Tiger”. Wystarczy porównać sferę refrenu czy zwrotek by to odczuć. Na płycie nie brakuje też energii i szybkości, a dowodem tego jest przebój w postaci „Song For Stuart”. Nie zapomniano o balladzie i „Pain of Confussion” czy „here comes the war” to taki hołd dla ballad wykreowanych przez Scorpions. Jeśli ktoś szuka ciekawych popisów gitarowych i większej dawki NWOBHM to znajdzie to w szybszym „Changelling”, który ma coś z Demon. W podobnej tonacji utrzymany jest utrzymany zadziorny „Woman of Mystery” czy też tytułowy „No Use Crying”, które pokazują jaki drzemał potencjał w tej grupie. Lekkie i niezwykle melodyjne granie zaprezentował Satanic Crites. Troszkę na miarę Demon, czy Magnum co bardzo cieszy. Jedna z najciekawszych kapel NWOBHM, która pokazała nieco inne oblicze tego gatunku muzycznego. Okładka wskazuje na mroczne i agresywne granie, co nie do końca jest prawda. Jednak z pewnością udanie zachęca do sięgnięcia po ten świetny album, który był ostatnim w historii grupy.

Ocena: 9/10

ZION - Thunder form the Mountain (1989)

Jak ktoś lubi Stryper i chrześcijański heavy metal pod każdą postacią ten może zainteresować się amerykańską formacją Zion. Jest to mało znany band, który tak jak szybko się pojawił na scenie metalowej tak szybko zniknął, pozostawiając po sobie jedynie debiutancki album „Thunder from the Mountain”. Ten kwartet zrodził się w 1981 r w Portland. Główną rolę odegrał w tamtym czasie gitarzysta David Moore. Do pierwszego składu dołączył wokalista Bruce Fischer, perkusista Rex Scott i basista Greg Sauer. Z czasem skład uległ zmianie, bowiem Bruce odszedł, gdyż wolał oddać się prawdziwej pracy, a Rex Scott poduczył się grania na gitarze. Tak w oto przemeblowanym składzie gdzie Rex objął funkcję wokalisty i gitarzysty zespół nagrał debiutancki album, który ukazał się w 1989r. To co mogliśmy znaleźć na tej płycie to nieco niszowy hard'n heavy z mieszany z melodyjny heavy metalem. Nie do końca mogła przekonywać sfera liryczna albumu, bowiem wszystko wiązało się z chrześcijaństwem. Album cechowało niskiej jakości brzmienie i nieco niedopracowany materiał, który jawił się jako dzieło niedoświadczonych muzyków, którzy potrafią grać. Muzyka zawarta na tym krążku jest lekka, klimatyczna, komercyjna, ale są momenty które pozwalają dobrze oceniać ten album. Rex Scott sprawdził się jako wokalista do takiego grania i cały czas śpiewa emocjonalne i dość rockowo. Jeśli chodzi o materiał to na pewno warto wyróżnić otwieracz „Who Pulls the Strings”, który brzmi jak mieszanka Def Leppard, Dokken i Stryper. David Moore to solidny i pracowity gitarzysty, który stawia na prostotę i chwytliwość. To właśnie słychać w hard rockowym „Kick in the Gates” mający przebojowy charakter. Komercja to jest coś co przewija się przez cały album, a nasila się w popowym „Its a Crime” czy stonowanym „Help Me”. Do grona ciekawych utworów warto zaliczyć bardziej heavy metalowy „Thrillseeker”, lekki i hard rockowy „Sold You a Lie”, czy rytmiczny „Roll the Rock”. Zespół nie krył tez wpływów Krokus czy Ac/Dc co słychać w zamykającym „He Loves You”. Mimo chrześcijańskich tekstów, nieco niszowego poziomu i mało oryginalnego stylu można było tutaj znaleźć kilka ciekawych i wartych uwagi kompozycji. Pozycja skierowana do maniaków Stryper i starego hard';n heavy.

Ocena: 5.5/10

KING WRAITH - Of secrets and lore (2015)

Nic nie jest w stanie równać się z klasycznym heavy metalem, takim osadzonym w latach 80. Większym zainteresowaniem cieszą się płyty, w których nie brakuje odesłań do najlepszych płyt z lat 80 czy 90, aniżeli takie w których jest pełno eksperymentowania i poszukiwania nowoczesnego brzmienia. Każdego miesiąca pojawiają się właściwie płyty z tego typu muzyką, gdzie słychać echa wielkich kapel, ale żeby mówić o sukcesie trzeba czegoś więcej niż tylko przerysowanych motywów. Trzeba mieć w sobie pasję, trzeba mieć pomysł na styl, a także na materiał. Kiedy słucham sobie debiutancki album włoskiej formacji King Wraith w postaci Of secrets and Lore” to stwierdzam, że Ci panowie są właśnie taki bandem z misją. Ich powołaniem jest przypomnienie nam okresu w którym sukcesy osiągały takie tuzy jak Running Wild. Blind Guardian czy Grave Digger. Ich przygoda z muzyką dopiero się zaczęła, a zapowiada się naprawdę obiecująco.

King wraith to włoska kapela, która powstała w 2014 r z inicjatywy gitarzysty i wokalisty Daniela Genugu. To on odpowiada za wszelkie inne kwestie jak choćby komponowanie. Wokal jego jeszcze jest nie okiełznany i właściwie brakuje mu pewności siebie. Znacznie lepiej radzi sobie z grą na gitarze. Jest agresja, jest nacisk na mocne riffy, na szybkość i klasyczne motywy. To w efekcie sprawia, że płyta brzmi klasycznie. Na plus warto zaliczyć umiejętność odtworzenia stylów Grave Digger czy Running Wild. Otwieracz idealnie odzwierciedla to. Słychać piracki klimat i hołd dla running Wild w szybkim „Poseidon”. Sam riff i melodia przypomina mi „Genghis Khan”. Tam właśnie powinien brzmieć klasyczny heavy metal, tak powinien brzmieć Running Wild Dalszy ciąg podobnych klimatów mamy w pogodnym „Flag of Black Ship”. Mocny riff, chwytliwe partie gitarowe i pełne szaleństwa solówki. Zespół umiejętnie nawiązuje do Running Wild i wychodzi im to nadzwyczaj dobrze. King Wratih choć pochodzi z Włoch to nie mają problemu z wykreowaniem typowej niemieckiej toporności. W końcu zostaje ona przemycona w mroczniejszym „Roll'n Ride”. Płyta jest łatwa w odbiorze bo od samego początku zespół dostarcza nam pierwszej klasy hity. Dobrym tego przykładem jest epicki „King Wraith” i na taki heavy/power zawsze warto czekać. Nie brakuje na krążku urozmaicenia i umiejętności zaskoczenia słuchacza. Sporo zamieszania robi marszowy, bardziej hard rockowy „Iliad”. Fale, sztorm, piracki klimat są wyczuwalne w rozpędzonym „A chest of gold and fear”. Prawdziwa speed metalowa jazda bez trzymanki jest w melodyjnym „Jaws of Death”, który ma nawet coś z Hammerfall. Balladowy „Of secrets and lore” brzmi jak hołd dla starego Blind Guardian. Ja to kupuje.

Na debiutanckim albumie włochów nie brakuje cytatów i odesłań do klasycznych albumów Running Wild, Blind Guardian czy Grave Digger. Talent Daniela udziela się przez całą płytę i naprawdę radzi sobie z stworzeniem utworów będących hołdem dla tych wielkich kapel. Potrafi przy tym stworzyć coś własnego, coś wyróżnia na tle innych podobnych płyt z tego roku. Jak na debiut to płyta jest bardzo dopracowana i stworzona przez fanów heavy metalu, którzy sami żyją tą muzyką i darzą ją wielkim szacunkiem. W efekcie dostaliśmy album, który jest miły dla ucha i na długo zostaje w pamięci. King Wraith zaskoczył w roku 2015 i ciekawe co jeszcze nam pokażą. Muzyki w stylu Running Wild nigdy za wiele.

Ocena: 8.5/10

CHASTAIN - The Voice of the Cult (1988)

Chastain kuł żelazo w latach 80 póki było gorące. Mieli za sobą dwa świetne albumy i kiedy wydawało się że zespół będzie trzymać się już tego wypracowanego stylu i że nie czekają nas niespodzianki, Chastain dokonał niemożliwego. Nie dość że udało się nieco zmienić, podrasować swój własny styl nie zmieniając pewnych podstawowych założeń, to jeszcze udało się nagrać album, który dla wielu jest uważany za kultowy i za najlepszy w dyskografii Chastain. Rok 1988 okazał się dobry rokiem dla bandu, bo wtedy wydano „The Voice of the Cult”. Ten album zamknął pewien okres zespołu i postawił wysoko poprzeczkę na kolejne lata.

Nowy album miał nieco inny charakter. Wydawało się, że zespół chciał nadać całości bardziej komercyjnego charakteru. Płytę zdominował lżejszy klimat, riffy były mniej agresywnie i postawiono na lżejsze aranżacje. Przez to płyta stała się jeszcze bardziej przyswajalna i łatwiejsza w odbiorze. Najciekawsze jest to, że wciąż na płycie roi się od neoklasycznych zagrywek Davida, wciąż było pełno mocnych riffów i petard. Nawet Leather Leone nie odpuszczała w sferze wokalu i każdy fragment zaśpiewała z pasją i zaangażowaniem. Wszystko na tym albumie brzmi świeżo i muzyka Chastain nabrała jakby nowej jakości. Zaczyna się od niezwykle melodyjnego „The Voice of the Cult” i słychać gdzieś tam w początkowej fazie wpływy Queen, gdzie potem to już jazda bez trzymanki w stylu Iron Maiden. „Live hard” ma w sobie coś z hard rocka, ma w sobie dość pomysłowy riff, co tylko potwierdza że zespół nieco podrasował swój styl. Podobne emocje wywołuje rytmiczny „Chains of Love” o komercyjnym charakterze. Te dwa utwory dobrze pokazują, że ten album był lżejszy i bardziej prostszy jeśli chodzi o aranżacje. W końcu ten album pierwotnie miał być wydane pod szyldem CJSS czyli drugiej kapeli Davida. Jednak ostatecznie wydano go dla Chastain, a nie CJSS. „Fortune Teller” to kompozycja już bardziej złożona i z taką nutką progresywności, która ma echa poprzednich płyt. Najostrzejszym kawałkiem na płycie jest „Child of Evermore”, który przemyca pewne cechy wyjęte z thrash metalu, co również bardzo cieszy. Na płycie jest pełno ciekawych i ponadczasowych przebojów i jednym z takowych jest marszowy „Soldiers of the Flame” czy ostrzejszy „Evil for Evil”. Na koniec mamy złowieszczy, nieco bardziej klimatyczny „Take Me Home”, który przez swój nieco progresywny charakter przypomina wczesny Savatage.

Tym albumem Chastain umocnił swoją pozycję i zapisał się już na stałe w historii heavy/power metalu. David pokazał że jest utalentowanym gitarzystą, który odnajduje się w różnych stylach, a Leather Leone to jedna z najlepszych wokalistek heavy metalowych. Płyta z jednej strony lżejsza, bardziej komercyjna, ale z pewnością nie traci to na jakości. Chastain nagrał album niezwykle przebojowy, świeży i jednocześnie utrzymany w stylu poprzednich. Warto znać ten krążek, który szybko uzyskał tytuł kultowego. Niech każdy usłyszy ten głos kultu.

Ocena: 9.5/10

CHASTAIN - The 7th son of never (1987)

Wydanie „Ruler of The wasteland” było przepustką dla nowo rodzącej się gwiazdy heavy/power metalu czyli Chastain. Zespół pokazał swój styl, zaprezentował to co najlepsze i przyciągnął wiele słuchaczy. Teraz stało przed nimi już tylko jedno, a mianowicie utrzymanie tego poziomu i tworzenie nowej, równie świetnej muzyki. To nie zawsze jest takie łatwe, zwłaszcza kiedy wszystko rozpoczyna płyta świetna, wręcz bez błędna. Na szczęście Chastain udało się kontynuować to co pokazali na „Ruler of The Wasteland” i tak w efekcie udało się po roku wydać „The 7^th of Never”.

Płyta właściwie jest podobna do swojej poprzedniczki i to pod wieloma względami. Klimatyczna i nieco tajemnicza okładka, która przyprawia nieco o dreszcze. Przybrudzone i ostre brzmienie, to również jeden z tych atutów, które udało się przerysować na nowy album. Same pomysły, konstrukcja, to co gra David i w jaki sposób, a także wokal Leather w rzeczy samej nie uległy zmianie i właściwie słychać że forma została utrzymana. Słychać na „The 7th of never” , że zespół został natchniony poprzednim albumie i byli w swoim żywiole i nie brakowało im pomysłów. To też w efekcie dość szybko powstał kolejny krążek, który w dużym stopniu jest kontynuacją „Ruler of The wasteland”. Otwarcie płyty jest równie świetne co na poprzedniczce. „We must Carry on” to taki rasowy kawałek Chastain z szybszym tempem i nawiązanie do klasycznego power metalu. David to bardzo uzdolniony gitarzysta i nie kryje tego na tym albumie, co zresztą bardzo cieszy. „Paradise” ma mocne wejście sekcji rytmicznej i sporo popisowych zagrywek Davida, a tego nigdy za wiele w Chastain. Do grona ciekawych kompozycji z pewnością warto zaliczyć energiczny „Its too late for yeasterday” z wyraźnymi wpływami Judas Priest. Nie ma co ukrywać talentu Davida i jego umiejętności jako gitarzysty, lecz trzeba się tym chwalić. Nic więc dziwnego, że zespół umieścił na płycie instrumentalny „827”, który pokazuje na co stać Davida. Dzieje się sporo i szkoda tylko że nie pokoszono się o jakiś bardziej wyrazisty motyw prowadzący. Najciekawszym utworem na płycie jest bez wątpienia agresywny, klimatyczny „The wicked are restless” z wyraźnymi wpływami neoklasycznego heavy/power metalu. Marszowe tempo i ciekawy główny motyw sprawiają że kompozycja tętni swoim własnym życiem. Tutaj mamy wszystko to za co kochamy ten band. Zespół nie zapomina o swoich korzeniach i tradycyjnym amerykańskim heavy metalu co potwierdza w nieco toporniejszym „The 7^th of never”. W tamtych Chastain przede wszystkim zaskakiwał bardziej wyszukanymi, chwytliwymi melodiami i klimatem. Dobrze to uchwycono w pomysłowym „Take Me Back in Time”. Sama konwencja, styl przypomina „The King has the power”. Całość zamyka klimatyczny i bardziej epicki „Forevermore” w którym dzieje się całkiem sporo.

Chastain wydając ten album pokazał, że jeszcze nie wykorzystali wszystkich pomysłów i że są silnym zespołem, w którym drzemie spory potencjał. Trzeci album w ich dyskografii był nieco słabszy od kultowego „Ruler of the Wasteland”, ale to wciąż heavy/power metal na wysokim poziomie. Dla takich kawałków jak „Wicked are restless” czy „Take Me back In Time” warto znać ten album, zwłaszcza że to jeden z tych najlepszych wydanych przez amerykańską formację.

Ocena: 9/10

CHRISTIAN MISTRESS - To Your Death (2015)

Każdy szuka czegoś innego w muzyce. Jeden będzie szukał czystej i nie zobowiązującej rozrywki. Inni w muzyce metalowej szukają nie zapomnianych przeżyć, ale są też tacy, którzy chcą się wyszaleć przy heavy metalu i jednocześnie przenieść się do lat świetności tego gatunku. Dzisiaj to chleb powszedni że młode kapele próbują odtworzyć tamte czasy, nawiązać stylistycznie do Iron Maiden, Mercyful fate czy Black Sabbath. Niektóre kapele starają się przy tym mieszać z nowoczesnym brzmienie, co wszystko tylko traci na jakości i oryginalności. Jednak nie wszystkie kapele kończą z takim efektem. Amerykański band Christian Mistress to jedyny w swoim rodzaju zespół, który łączy psychodeliczny klimat, tematykę okultystyczną, mroczne brzmienie, NWOBHM, twórczość Black Sabbath, Mercyful Fate i Iron Maiden. To kapela która gra szczerze, z polotem i z pasją. Dawno nie było tak autentycznego zespołu, który brzmi jakby faktycznie tworzył w latach 70/80. Ich drugi album „Possesion” z 2012 r namieszał na rynku, czy z nowym albumem „To Your death” jest podobnie?

Christian Mistress to zespół, który udowodnił już nam że ma pomysł na siebie, wie jak stworzyć hit, jak nagrać album klimatyczny. Wiedzą też jak podejść słuchacza i jak go zaskoczyć, jednocześnie sprawić by odżyły wspomnienia i myśli o kultowych kapelach. Nie kryją swoich inspiracji od samego początku i dumnie się z tym afiszują, Różnica polega na tym w stosunku do innych młodych kapel że brzmi oryginalnie i świeżo. Brakowało na rynku takiej formacji, która będzie zaskakiwać i wciągać w swój magiczny świat. Plusem jest też wokalistka Christine Davis, który tylko podkreśla wyjątkowość tej formacji. Ma specyficzną manierę i styl śpiewania. Nie grzeszy techniką, czy też agresja, ale to właśnie dzięki niej występuje ten psychodeliczny klimat, co jest źródłem potęgi tej formacji. W składzie pojawił się nowy gitarzysta tj Tim Diedrich, który właściwie nie wniósł za wiele do muzyki. Dalej mamy to samo, dalej mamy złożone solówki, bardziej wyszukane motywy, a wszystko z nawiązaniem do klasyki. Z pewnością razem z Oscarem dają czadu i dzieje się w tef sferze naprawdę sporo. Wystarczy odpalić płytę i w słuchać się w hard rockowy otwieracz „Neon”. Od razu słychać klasyczne brzmienie, taki tradycyjny riff osadzony w latach 80. Na myśl przychodzi Warlock czy Hellion, co tylko dobrze świadczy o tym kawałku, jak i zespole. „Stronger Than Blood” to utwór osadzony w klimatach NWOBHM i wczesnego Iron maiden czy Diamond Head. Prosty motyw gitarowy i fajna zabawa rytmiką to zalety tego kawałka. W żywiołowym „Eclipse” można doszukać się wyraźnych wpływów Metal Church z okresu Mike'a na wokalu. Christian Mistress nie boi się sięgać po elementy stricte rockowe i taki „Walking Around” w początkowej fazie ma riff wyjęty jakby z wczesnego Ac/Dc. Na nowej płycie nie zabrakło również stylizacji bardziej speed metalowej. Dobrze to odzwierciedla rozpędzony „Open Road”. Szkoda tylko, że to jedna z nie wielu petard na płycie. Amerykańska formacja na poprzednim albumie zawarła sporo klimatycznych kompozycji i nic dziwnego, że na najnowszym krążku też pojawiły się takie bardziej mroczne, psychodeliczne kawałki. Jednym z nich jest ponury „Ultimate Freedom” o nieco komercyjnej stylizacji. Drugim takim utworem na płycie jest urozmaicony „Lonewild”. Całość zamyka bonus w postaci „TYD” i jest to druga petarda na wydawnictwie, która udowadnia że zespół powinien nieco odejść w kierunku szybszego grania.

3 lata czekania i w sumie dostaliśmy kontynuację poprzedniego albumu. Fakt, że już nie działa w takim sam sposób i już nie jest tak magiczna i zaskakująca jak „Possesion”. Mimo nieco słabszego materiału, jest to wciąż wysokiej klasy granie. Co przemawia za tym wydawnictwem to specyficzny wokal Christine, mroczny nieco psychodeliczny klimat i znakomite odtworzenie riffów, motywów lat 70 czy 80. To jest to i tylko tak trzymać.

Ocena: 8.5/10

BLACK TIDE - Chasing shadows (2015)

To już 8 lat istnienia amerykańskiego bandu o nazwie Black Tide. Do dnia dzisiejszego pamiętam ich całkiem udany debiutancki album z roku 2008. „Light from above” to była pozycja skierowana do maniaków tradycyjnego heavy/power metalu, do tych co cenią sobie melodyjność i to ponad świeżość czy oryginalność. Wtedy dali się poznać jako zespół kochający twórczość Iron Maiden czy Judas Priest. Kolejny album przeniósł zespół do świata współczesnego i bardziej nowoczesnego heavy metalu, w którym nie trudno było doszukać się wpływów Bullet For My Vallentine, tracąc wcześniejsze wzorce. W końcu chyba udało się połączyć te dwa światy i znaleźć prawdziwy złoty środek, który pogodzi fanów tych dwóch płyt. Najnowszy krążek zatytułowany „Chasing Shadows” to najlepsze co zespół nagrał do tej pory i to nie żart.

Przede wszystkim zespół wrócił do swojego pierwotnego logo. Powrócono do heavy/power metalu, znów zaczęto stosować coraz więcej elementów wyjętych z twórczości Iron Maiden, czy judas Priest. Najlepsze jest to, że nie boją się wmieszać to utworów nieco metalcorowych, przesiąkniętych Bullet For My vallentine. Wyszła z tego ciekawa mieszanka i choć słychać momentami nieco młodzieżowy feeling to słucha się tego z wypiekami na twarzy. Zespół nagrał niezwykle przemyślany album, który zadowoli nawet bardziej wymagającego fana heavy/power metalu. Płyta kipi energią i każdy utwór ma w sobie coś, co pozwala nam go zapamiętać i na nowo przeżywać. Nieco komercyjne i płaskie brzmienie to jeden z słabych punktów tej płyty, ale na szczęście nie niszczy ostatecznego efektu. Tutaj przemawiają przede wszystkim partie gitarowe, które przebijają wszystko to co zespół stworzył do tej pory. Garcia i Diaz naprawdę wzięli się ostro do pracy i to przedłożyło się na jakość zawartej muzyki. Gitary brzmią soczyście a każdy riff, czy solówka to prawdziwa frajda. Heavy metal ma być zabawą, ma cieszyć słuchacza i zachęcać do wyszalenia się. Ta muzyka nadaję się do tego. „Intro” za wiele nie zdradza, ale przynajmniej spełnia się w roli budowania klimatu. Dalej mamy ostrzejszy „Guidelines” to ciekawa mieszanka power metalu i metalcoru. Dochodzi do skrzyżowania muzyki rodem z Helloween z nowocześniejszym, młodzieżowym metalem spod znaku Bullet For my Vallentine. Dzieje się sporo i nie ma szans nudzić się przy tym. Kolejnym hitem na płycie jest bardziej już melodyjny „Angel in the Dark”. Niby proste i oklepane granie, ale ma w sobie tyle spontaniczności, radości i miłości do metalu, co od razu przerzuca się na słuchacza. Zespół na nowej płycie nie szczędzi naprawdę szybkich, energicznych kawałków co pokazuje melodyjny „Predator”. Tutaj gitarzyści dają niezły popis swoich umiejętności i brakowało tego na poprzednim albumie. Dobrze też wpasował się w całość bardziej hard rockowy „Burn”. Tytułowy „Chasing Shadows” to taka wizytówka tego albumu i tutaj mamy to wszystko co przewija się w tym albumie. Nic nowego co byśmy słyszeli w tym roku, ale zapada to w pamięci, a to już coś. Fanom power metalu na pewno spodoba się chwytliwy „Sex is Angry” czy ostrzejszy „Promised Land”, który zamyka płytę.

4 lata nie zostały zmarnowane i amerykański band w pełni wykorzystał swój potencjał i nagrał najlepszy album w swojej twórczości. Płyta jest zarówno nowoczesna, melodyjna i pełna cech heavy/power metalowych, co bardzo cieszy. Udało się połączyć tradycyjne rozwiązania z nowoczesnym brzmieniem i młodzieżowym pazurem. Kupuje to co Black Tide zaprezentował na „Chasing Shadows”, wam też radzę się zapoznać z tym wydawnictwem.

Ocena: 8/10

AMBERIAN DAWN - Innuendo (2015)

Komercja, duże wpływy popu, rocku czy innych bardziej radiowych gatunków w połączeniu z symfoniką i heavy/power metalem zazwyczaj kończy się katastrofą. Tego typu zespoły nie mają lekkiego życia bo są znienawidzone przez fanów prawdziwego metalu, ale znów cieszą się popularnością wśród młodzieży. Tak w sumie jest też z Fińskim Amberian Dawn, który nie kryje swoich zainteresowań twórczością Nightwish, Epica czy Vision of Atlantis. Grają od 2006 roku i już dorobili się 7 albumów a ich najnowsze dzieło w postaci „Innuendo” umacnia tylko ich pozycję, pokazując jednocześnie że komercja nie oznacza zawsze słaby materiał.

Amberian dawn nigdy nie starał się tworzyć czegoś na siłę i właściwie od samego początku w ich muzyce były elementy popu, rocka, wokalistka zawsze miała słodki i popowy głos, a wszystko wydawało się słodkie. To się nie zmieniło. Jeśli już szukać jakieś różnice, to z pewnością zespół jest dojrzalszy i nie kryje się z tym. Znacznie łatwiej im przychodzi hitów, bez problemu udaje się to wszystko skierować na heavy/power metalowy tor. Mimo popowego głosu Capri, to i tak nowy album jest godzien uwagi dla fanów wszelakiego melodyjnego heavy/power metalu w symfonicznej odmianie. Zaletą jest mocne, soczyste brzmienie, które w połączeniu z partiami gitarowymi Tuomasa i Emila stanowią źródło mocy i podstawowy czynnik atrakcyjności tej płyty. To właśnie te zróżnicowane zagrywki ocierające się o progresywność, a czasami o neoklasyczny power metal sprawiają że płyta zyskuje na mocy i na drapieżności. Nie brakuje szybkich riffów, nie brakuje klimatycznych motywów, czy też bardziej przyjaznych dla miłośników popowych melodii. To wszystko znakomicie tworzy spójną całość. Bardzo dobrze album promował melodyjny, nieco piracki „Fame & Gloria”. Bardzo energiczny i łatwo wpadający w ucho kawałek to udany chwyt by przyciągnąć potencjalnego słuchacza i to zdało swój egzamin. „Ladyhawk” to dobry przykład owego przesiąknięcia pop rockiem i komercją. Zespół często wkracza w świat progresywności co potwierdza taki nieco zakręcony „Innuendo”. Jeśli chodzi o same melodie i formę ich podania to często na myśl przychodzi kultowa Abba. Bardzo dobrze tą cechę oddaje lekki i przyjemny „The Court of Mirror Hall”. Oczywiście Amberian Dawn ma dobre predyspozycje by grać agresywniejszy i bardziej rasowy symfoniczny power metal co potwierdza w rozpędzonym „Rise of The Evil”. Jeżeli już mówi o tych najlepszych kompozycjach to z pewnością godny uwagi jest rozbudowany „Symphony nr 1 part 1 – the witchcraft” czy zamykający „Your Time My time” , które mogą zachwycić nieco baśniowym klimatem.

Zapomnijmy na chwilę o naszych listach najlepszych płyt i zestawieniach roku 2015 bo Amberian Dawn nie ma szans na jaką walkę w tym roku. Jednak nie skreślajmy tej płyty z tego względu że za mało metalu, że za dużo komercji. Nowy album finów na swój sposób jest miły w odsłuchu i potrafi być dobrą odskocznią od rasowych heavy metalowych płyt, które katujemy właściwie na co dzień.

Ocena: 7/10

MORBID SAINT - Destruction System (2015)

Ostatnim czasy co raz więcej napotykamy kapel, które działały w latach 80 czy 90 i powracają po dłuższej przerwie. Zazwyczaj są to zespoły, które cieszyły się wielkim zainteresowaniem i zdobyły swój status. Takie powroty to fajna sprawa, bo można znów posłuchać zespoły z przeszłości, które potrafiły namieszać na rynku muzycznym i które potrafi nagrywać wartościowe albumy. Jest też jednak zawsze to ryzyko, że zespół tylko zniszczy to co osiągnął, a wtedy nie jest odbudować zaufanie fanów. Wielu kapelom jednak udało się nawiązać do klasycznych albumów i odnieść sukces mimo pewnych zmian. Amerykański Morbid Saint powstał w 1982 r i zapisali się w historii thrash metalu dzięki świetnemu debiutowi w postaci „Spectrum Of Death”. Od tamtego dzieła minęło w sumie 25 lat i zmienił się nie tylko styl, ale i czasy. Ciężko dzisiaj o taki thrash metal jaki oni grali przed laty. „Destruction System” to najnowsze dzieło Morbid Saint, które jest ich biletem do świata żywych.

Morbid Saint ten znany nam z końcówki lat 80 i lat 90 był agresywny, mroczny, momentami brutalny i ocierający się o Death metal. Była to muzyka poruszająca kwestie zła, śmierci, piekła i szatana i była w tym wszystkim bardzo naturalna. W dzisiejszych czasach ciężko o coś takiego, bo wszędzie pełno sztucznego i pozbawionego duszy brzmienia. Często to właśnie technika odgrywa ważniejszą rolę niż samo to co grają muzycy. Tak więc obawy o powrót Morbid Saint były postawne. Zwłaszcza, że z dawnego składu został charyzmatyczny wokalista Pat Lind i gitarzysta Jay Visser, którzy przyczynili się do sukcesu „Spectrum of Death”. Zespół zasiliła nowa sekcja rytmiczna, a Marco Martell w 2015 r dołączył już jako drugi gitarzysta. Nowa krew, nowi ludzi, nowe pomysły, a styl i komponowanie utworów nie uległo zmian. Mimo upływu czasu, wciąż Morbid Saint brzmi brutalnie i tak naturalnie. To co wydawało się nie możliwe okazało się możliwe i zespół nagrał album nie wiele gorszy niż debiut, który okazał się w 1990 r. Nowy materiał jest treściwy, pełen energii, a co ważne zachowuje te wszystkie cechy z „Spectrum of Death”. Nie brakuje mrocznego klimatu, agresywnych riffów, szybkiego tempa. To składa się na idealną całość. Może i intro nie jest w pełni trafione, ale tytułowy kawałek „Destruction System” brzmi bardzo klasycznie. Dalej jest jeszcze lepiej. Mamy techniczny i urozmaicony „Darkness Unseen”. To jest przykład, że Morbid Saint jest w formie i potrafi nagrać kawałki na miarę tych z pierwszej płyty. Tak samo dobrze wypada rozpędzony i agresywny „Depth of Sanity”, który przemyca to co najlepsze w thrash metalu. Na płycie jest sporo prawdziwych petard i wystarczy odpalić „Disciples of Discipline” czy „Halls of terror”. Co może się podobać to z pewnością masa ostrych i mocnych riffów. Praca gitarowa stoi na wysokim poziomie i od początku do końca dzieje się naprawdę sporo w tej sferze. Zespół cały czas serwuje thrash metal na wysokim poziomie, jednocześnie nie ma problemu z tym by urozmaicić materiał i nie trzymać się stricte jednego motywu. Dobrze to odzwierciedla zadziorny „Living Misery” czy stonowanym „Sign of Times”. Do tego dochodzi przebojowy „Life's Blood” i mocarny „Final Exit”. Każdy utwór ma w sobie coś i nie ma tutaj mowy o odrzutach i wypełniaczach.

A jednak można powrócić po latach nie obecności i nagrać album, który w rzeczy samej jest nie wiele gorszy od albumu z lat 80 czy 90. Nie zawsze udaje się nagrać materiał, któy wciąż po tylu latach będzie taki naturalny, agresywny, a przede wszystkim klasyczny. Morbid Saint zaskoczył swoim najnowszym dziełem w postaci „Destruction System”. Tak powinien brzmieć thrash metal naszych czasów. Jeden z najciekawszych thrash metalowych bandów powrócił i oby został na dłużej tym razem. Polecam, bowiem panowie nie zawodzą i przypominają nam czasy „Spectrum of death”.

Ocena: 8.5/10

METAL ALLEGIANCE - Metal Allegiance (2015)

Ostatnim czasy co raz łatwiej natrafić na super grupy w muzyce heavy metalowej. Wiele tych kapel, czy też projektów muzycznych nastawia się na granie muzyki z pogranicza heavy/power metalu. Zastanawiałem się kiedy napotkamy pierwszy taki super zespół złożony gwiazd, który będzie grał thrash metal. Długo nie musiałem czekać, bo już w tym roku pojawił się Metal Allegiance i ich debiutancki album o taki samym tytule. Kiedy ma się w jednym składzie muzyków z takich kapel jak Testament, Dream Theater, czy Megadeth to wiadomo, że nie będzie brakować zainteresowania, a sam skład jest najlepszym gwarantem jakości.

Sama kapela powstała w 2014 r i sporą rolę w komponowaniu odegrał Mark Menghi, który również zagrał niektóre partie basowe. W tej kapeli na pewno nie brakuje zasłużonych gwiazd, które potrafią nawet z mniej ciekawego pomysłu uczynić ciekawym i intrygującym. Mamy w końcu basistę Davida Effelsona znanego z Megadeth, Mike'a Portnoya z Dream Theater i gitarzystę Alexa Skolnicka który gra w Testament. Do tego panowie zaprosili znanych gości, co by było jeszcze ciekawej. Płyta jak przystało na wiele z tego gatunku jest treściwa i pozbawiona zbędnych dłużyzn. Mamy w sumie 10 kompozycji co daje godzinę muzyki na wysokim poziomie. Na pierwszy strzał idzie „Gift of pain”, w którym główną atrakcją jest występ Randiego z Lamb of God. Kompozycja jest brutalniejsza, mroczniejsza i z nutką nowoczesnego podejścia. „Let dakness Fall” jest bardziej urozmaicony i bardziej klimatyczny. Nieco przesadzono z długością i co odbija się na jakości. Dobrze wypada tutaj wokalista Mastodon. Gitarzysta Machine head czyli Phil Demmel oraz wokalista Testament – Chuck Billy dają całkiem niezły popis w „Dying Song”. Jest to prosta, stonowana i ostra kompozycja. Brakuje tutaj z pewnością więcej energii i jakiegoś zaskoczenia. Na plus trzeba zaliczyć występ Chucka. Prawdziwa jazda zaczyna się w rozpędzonym „cant kill the devil”, który jest jednym z najlepszych utworów na płycie. To jest właśnie taki szczery tradycyjny thrash metal na jaki się czeka z niecierpliwością. Ten kawałek pokazuje jak świetne mamy brzmienie i jak doświadczeni są muzycy. Nie trzeba błyszczeć pomysłowością a mimo tego rodzą się ciekawe kawałki. Mark Osegueda z Death Angeli Cristina z Lacuna Coil tworzą ciekawy duet w „Scars”, który jest pewnym urozmaiceniem płyty i pokazuje że w nieco wolniejszych kompozycjach band sobie całkiem dobrze radzi. Nieco lżejszy i bardziej melodyjny jest „Destination Nowhere”. W tym kawałku można posłuchać głosu lidera Trivum i to też dobry przykład nowocześniej odmiany thrash metalu. Nie jest to też do końca typowy thrash metalowy kawałek. Sporo tutaj rocka czy heavy metalu. Bardzo dobrze prezentuje się też nieco progresywny „Triangulum” czy agresywniejszy „Pledge of Alliagence”, który jest osadzony w twórczości Death Angel. Na sam koniec mamy świetnie zagrany cover DIO w postaci „We Rock”. Tutaj mamy ciekawy zbiór gwiazd gdzie mamy takie nazwiska jak Ripper Owens, Gluz czy Souza. Jest moc i to jest naprawdę dobrze odświeżony klasyk.

Metal Allegiance to odpowiedź na wiele super grup które ostatnio powstały. Tutaj cel nieco inny, bo panowie chcą stworzyć coś wielkiego w sferze thrash metalu. Z pewnością ich wyczyn jest godny uwagi i warty zapamiętania. Czy będzie to coś długotrwałego? Czy uda się jeszcze nas w przyszłości czymś zaskoczyć? Mam nadzieję że tak. Póki co czuję niedosyt bo dostałem solidny album thrash metalowy zagrany z agresją i pomysłem. Zabrakło jedynie hitów, większej dynamiki i pazura. Jednak panowie są utalentowani i z pewnością jeszcze rozwiną skrzydła.

Ocena: 7.5/10

QUEENSRYCHE - Condition Human (2015)

Kiedy w roku 2012 nowym wokalistą Queensryche został Todd La Torre wielu skreśliło ten zespół na straty. Dla wielu fanów jedynym oryginalnym głosem tego zespołu pozostanie Geoff Tate. W roku 2013 r było nie małe zamieszanie kiedy na rynku pojawiły się dwa albumy wydane przez zespół o takiej samej nazwie. Jeden band to był ten oryginalny z Toddem na pokładzie, a drugi to ten kierowany przez Geoff Tate'a. W roku 2014 wszystko zostało wyjaśnione i zgodnie z prawem oryginalnym bandem o tej nazwie pozostał ten do którego dołączył Todd. Geoff zmienił nazwę na Operation: Mindcrime po kultowym albumie Queensryche. W tym roku znów doszło do konfrontacji tych dwóch kapel. Każdy z nich wydał po albumie i znów można poczuć wyższość oryginalnego Queensryche, który wydał naprawdę udany „Condition Human”, który pokazuje że zespół się odrodził. Dawno ta grupa nie była w takiej formie i nie grała tak mocno. To się nazywa wielki powrót.

Nie ma Geoff Tate'a a Todd La Torre pokazuje że jest jego godnym następcą. Znakomicie odnajduje się w ostrych kawałkach, gdyż nie ma problemów z wysokimi rejestrami. Wyróżnia go niesamowita technika, umiejętność dopasowania się do tonacji i stylizacji danego kawałka. Mocnym atutem jest to, że jest elastyczny i dał zespołowi powiew świeżości. Na nowym albumie jeszcze lepiej wypada niż na „Queensryche” z 2013 r. „Human Condition” łączy w sobie cechy starych płyt, jest sporo ciekawych melodii, jest chwytliwość, jest udana mieszanka heavy/power i progresywnego metalu. Co różni ten album od ostatnich wydawnictw i albumu Geoffa Tate'a o nawie „The Key” to z pewnością to, że album jest niezwykle energiczny, zróżnicowany i zagrany jakby na luzie. Płytę słucha się lekko i przyjemnie, a każda kompozycja to zupełnie inna przygoda i inne doznania. Co zaskakuje to z pewnością takie kawałki jak „Arrow Time”. Dynamiczny, szybki otwieracz utrzymany w starym stylu, gdzie jest spora ilość power metalu. Brakowało takich kompozycji ostatnim czasy i dobrze, że zespół stara się też wrócić do swoich korzeni. Bardzo dobrze wypada również „Guardian”, który promował album od samego początku. Ten kawałek wyróżnia wyjątkowo chwytliwy refren i dobrze wtrącone progresywne motywy. Queensryche nie boi się wykorzystywać toporności co słychać w stonowanym „Hellfire”, który ma coś w sobie z Accept. Jest to kompozycja niezwykle klimatyczna i pełna mroku. Kolejnym ważnym utworem na płycie jest klasyczny „Toxic Remedy”, który ukazuje piękno progresywnej muzyki metalowej. Nowa płyta to przede wszystkim ciekawe popisy gitarowe duetu Lundgren i Wilton. Dzieje się sporo i właściwie każdy riff, czy solówka jest zagrana z polotem, luzem i hołdem dla lat 80. Jest nawiązanie do klasycznych albumów, ale jest przy tym świeżość. Dobrze to wybrzmiewa w „Eye9” czy nieco rockowym „Bulletproof”. Atutem nowej płyty jest jej zróżnicowanie i właściwie każdy utwór to nieco inne doznania. Zespół pazur pokazuje w nieco ostrzejszym „Hourglass” czy w szybszym „All there was”. Całość zamyka najbardziej pokręcona kompozycja na płycie, a mianowicie „Condition Human”.

Queensryche to jeden z pionierów jeśli chodzi o progresywny heavy/power metal. Nie muszą już nic udowadniać bo swoje już dawno zrobili. Jednak należy doceniać, że zespół nie spoczął na laurach i właściwie od momentu przyjęcia do zespołu Todda wszystko się zmieniło na lepsze. Kapela przeżywa swoją drugą młodość a ich drugi album z nowym wokalistą jest jeszcze lepszy i jeszcze bardziej dopieszczony. Brawo chłopaki, oby tak dalej. Gorąco polecam bo jest to jedna z tych mocniejszych płyt w roku 2015.

Ocena: 8.5/10

STRYPER - Fallen (2015)

Jednym z największych przedstawicieli chrześcijańskiego metalu jest bez wątpienia amerykański band Stryper. Nie zawsze tematyka tego typu pasuje do heavy metalowego świata i czasami to się wręcz gryzie. W przypadku jednak Stryper jest zupełnie inaczej. Zespół umiejętnie łączy te dwa światy i misja szerzenia wiary, chrześcijaństwa poprzez muzykę heavy metal wychodzi im bardzo dobrze. Nie przeszkadza taka tematyka dopóki sam zespół tworzy dobrą muzykę i kiedy wszyscy są zadowoleni. Stryper zawsze należał do kapel typu rzemieślniczych, które nagrywają solidne albumy, ale bez większego szału. Wydali nie małą liczbę albumów, ale nie wszystko jest na wysokim poziomie. Wydany w 2013” No more Hell to Pay” był tylko dobry, a jak jest z nowym „Fallen”?

Jest to nic innego jak mieszanka tradycyjnego heavy metalu i rocka, w którym można doszukać się wpływów Def Leppard czy Dokken. Zespół umiejętnie miesza te dwa gatunki, jednocześnie stawia na tradycyjne brzmienie i rozwiązania. Na tym polega urok tego bandu i na nowym albumie jest tego pełno. Jak się okazuje zespół nieco podniósł poprzeczkę względem „No more hell to pay”. Pojawia się więcej hitów, więcej atrakcyjnych motywów, a cała płyta tętni życiem. Mamy utwory szybkie, ostre, pełne luzu i rockowego szaleństwa. Urozmaicenie i przy tym równy poziom. Poprzedni album był naprawdę dobry, ale czegoś jednak brakowało. Nowy album zaskakuje od samego początku. Zaczyna się od rozbudowanego i podniosłego „Yahweh”. Tutaj wokalista Micheal pokazuje jak się rozwinął wciągu ostatnich lat. Śpiewa techniczne i wkłada w to całe swoje serce. Świetnie się tego słucha, zwłaszcza kiedy w tle słychać dobrą pracą gitar. Jest nacisk położony na melodie, na nutkę finezji, na klasyczne brzmienie. Dobrym rozwiązaniem są liczne przejścia i dość proste motywy, które od razu przemawiają do słuchacza. Tytułowy „Fallen” to krótki i treściwy kawałek, który przypomina poniekąd stary Judas Priest. Jeszcze mocniejszy w swojej konwencji wydaje się toporniejszy „Pride”. Hard rock pojawia się w wielu miejscach i dobitnie to słychać w rytmicznym i luźniejszym „Big Screen Lies”. Jeszcze lepiej wypada marszowy „Heaven”, który przypomina ostatni album Praying Mantis czy Magnum. Lżejszy jest rockowy „Love You like i Do”, który napędzany jest finezyjnymi solówkami, które ukazują w pełni talent duetu gitarowego tworzonego przez Micheala i Oza Foxa. Bardzo pięknymi kawałkami są te przepełnione AOR i właśnie tutaj wyróżnia się spokojniejszy „All over Again” czy „After Forever”. Zespół kiedy trzeba potrafi przyspieszyć i otrzeć się o speed/power metal tak jak to jest w „Till i get what i need”. W podobnej konwencji utrzymany jest chwytliwy „Let there be light”. Idealnym podsumowaniem płyty jest agresywny „Kings of The Kings” i właśnie taki jest ten album jak ten utwór. Zaskakujący, świeży, pełen wigoru i polotu.

Wiele fanów muzyki heavy metalowej przekreśliło już dawno Stryper. Nie przekonywała może forma przekazu, nieco rzemieślnicze granie czy też tematyka? Stryper wyszedł naprzeciw oczekiwaniom słuchaczom i w efekcie nagrał album zróżnicowany, pełen energii i przesiąknięty dobrymi hitami, które zapadają w pamięci. Dawno Stryper nie brzmiał tak mocno i nie grał na takim poziomie. To się nazywa odrodzenie. Polecam bo jest to jedno z większych tegorocznych zaskoczeń.

Ocena: 8.5/10

SAXON - Battering Ram (2015)

Przyjęła się dzisiaj taka polityka, że kapele które już wszystko osiągnęły nie spieszą się z nagrywaniem nowych płyt. Wolą odcinać kupony od swoich kultowych płyt i na tym bazować swoje obecne funkcjonowanie. Jeżeli już dochodzi do wydania nowego wydawnictwa, to jest to po dłuższej przerwie. Na szczęście jak w każdym zjawisku tak i tutaj są anomalie. Jednym z takich bandów, który mimo swojego statusu, swojego doświadczenia i liczby wydanych płyt wciąż ciężko pracuje i nie odpuszcza w żaden sposób jest brytyjski Saxon. Kapela znana i kochana, a swój status dawno osiągnęła. Najlepsze jest to, że od czasów wydania „Lionheart” w 2004 r zespół przeżywa swoją drugą młodość. Grają jeszcze ostrzej niż kiedykolwiek i często dochodzi do porównań z Accept czy Judas Priest. Jednak Saxon regularnie wydaje albumy i naprawdę kilka z nich to naprawdę perełki. Mam tu namyśli „Lionheart”, „The Inner Sanctum” czy ostatnio wydany „Sacrifice”, które zaliczam do tych najlepszych w całej dyskografii. Wysoki poziom zespół trzyma od dłuższego czasu i często to właśnie ich się wymienia wśród najlepiej trzymających się weteranów. Tak też jest, ale czy nowy album „Battering Ram” utrzymuje tą tendencje i czy jest równie świetny?

Nie jest to drugi „Sacrifice” czy „Lionheart” i raczej więcej tutaj skojarzeń z „Unleash The Beast”. Oczywiście mocne, soczyste, takie niemieckie brzmienie zostało utrzymane i to jeden z atutów nowego wydawnictwa. Od dekady Paul i Doug zachwycają nas ostrymi riffami, agresywnymi motywami i takim szczerym heavy metalem wysokiej jakości. Nie brakuje tutaj urozmaiceń, mocnego kopa, ale też nutki nostalgii i powiewu rocka. To wszystko świetnie zostało zmieszane i słychać, że zespół chciał zachować też patenty z ich tradycyjnych albumów, udało się zachować ten brytyjski duch z lat 80. Tak pod względem dynamiki i jakości partii gitarowych „Battering Ram” wypada bardzo dobrze, ale sporo traci w sferze przebojowości. Za mało tutaj hitów i właściwie album tak szybko nie zapada w pamięci jak „Sacrifice”. Nie to nie oznacza, że album jest słaby i nie warty uwagi, ale nie jest to już ta perfekcja z „Sacrifice”. Innym ciekawym zjawiskiem w przypadku Saxon jest to, że biff jakby z każdym albumem śpiewał jeszcze agresywniej, z większym zaangażowanie. Ciekawe, bo wypada o wiele lepiej niż wiele jego kolegów po fachu. Początek płyty jest niezwykle obiecujący. Agresywny i mający wiele wspólnego z poprzednikiem „Battering Ram” to prawdziwa perełka i udany start płyty. Jeszcze lepiej brzmi mocniejszy, nieco Judasowy „The Devils footprint”, w którym jest sporo ciekawych przejść gitarowych. Atutem tego kawałka jest dynamika, szybkość, melodyjne solówki i ostry riff. Nic więcej do szczęścia nie trzeba, a skojarzenia z „Lionheart” są jak najbardziej na plus. „Queen of Hearts” ma bardziej klasyczny wydźwięk, choć tutaj może przeszkadzać toporność i nieco nie trafiony refren. Dalej mamy szybki, energiczny „Destroyer”, czy bardziej przebojowy „Eye of the Storm”, który pokazuje że Saxon wciąż potrafi tworzyć mocne i godne zapamiętania kawałki. Nutka speed metalu pojawia się w rozpędzony „Stand Your Ground”, zaś nawiązanie do klasycznych albumów z lat 80 pojawia się w nieco dłuższym „To the End”. Ciekawy pomysł był na „Kingdom of the Cross” ale nie został w pełni wykorzystany. Ciekawy klimat, melodia, motyw, tylko monolog tutaj jest zbędny. Zamknięcie płyty w postaci „Three Sheets To the Wind” tez jest chybione i raczej pokazuje, że album też jakby został nagrany tylko po to żeby podtrzymać swoją żywotność i dobrą passę po „Sacrifice”.

Saxon wciąż trzyma się dobrze i w ich przypadku nie ma mowy o starości czy wypaleniu. Nagrywają solidne albumy i raz zdarzy im się nagrać perełkę w postaci „sacrifice” a czasami tylko solidny heavy metalowy album jak „battering Ram”. Mamy tutaj sporo ciekawych melodii, riffów, kilka mocniejszych zagrywek, ale są też kompozycje nie trafione, które wymagają dopracowania. Ogólnie Saxon zrobił dobre wrażenie, ale jeśli chodzi o Brytyjską scenę i weteranów, to chyba Tank zrobił lepsze wrażenie na mnie.

Ocena: 7.5/10

MAD MAX - Thunder, storm and Passion (2015)

Jeżeli jest ktoś kto nie zna niemiecki Mad Max i ich największych hitów, ten ma znakomitą okazję by to nadrobić. W tym roku zespół postanowił wydać „Thunder, storm & passion”, który jest swego rodzaju komplikacją, który zawiera największe hity z 3 klasycznych albumów wydanych w latach 80. Nazwa komplikacji zdradza nam o jakie albumy chodzi. Zespół wybrał najlepsze utwory z tych płyt, nagrał je na nowo w celu zaspokojenia nowych i starych fanów. Takie wydawnictwa nie wnoszą za wiele do twórczości, ale z pewnością są dobrym sposobem co by pozyskać nowych fanów, żeby podtrzymać zainteresowaniem zespołem. Tamte albumy mają swoje lata i pomysł nieco odświeżenia starych kawałków nie jest do końca kiepskim pomysłem. Skład zespołu aż się tak nie zmienił, w końcu Voss i Brefoth wciąż są w szeregach Mad Max, dlatego taki zabieg mógł wypalić. Lepsze brzmienie, bardziej soczyste i nadające mocy utworom, utrzymując jednocześnie klimat lat 80. Dzięki temu ta komplikacja robi wrażenie od samego początku. Co znajdziemy na płycie? Hard rockowy hit utrzymany w stylizacji Scorpions czyli „Never Say Never”, romantyczny „Lonely is the Hunter”, czy przebojowy „Fly Fly Away”. Nie mogło oczywiście zabraknąć energicznego „Stormchild”, który przypomina dobitnie lata 80 i twórczość Dio. Bardzo dobrze wypada odświeżony „Heroes die Lonely”, który ma w sobie podkłady heavy/power metalu. Na wyróżnienie z pewnością zasługuje rozpędzony „Wait for the night”. Na dobre wyszło klasykom z lat 80 odświeżenie i wykorzystanie do tego mocniejszego brzmienia. Jak ktoś nie zna dobrze Mad Max to powinien się zaopatrzyć w takie właśnie wydawnictwo, które przybliża najlepszy okres zespołu i to że wciąż jest w nich to coś , co sprawia że mimo upływu czasu chce się sięgać po ich kolejny album.Polecam.

Ocena: 8/10

REBELLION - Wyrd bid ful Araed - the history of the Saxons (2015)

Uwe Lulis obecnie znalazł posadę w Accept jako drugi gitarzysta i w końcu znalazł się w zespole godnym jego umiejętnościom i doświadczeniu. Z Grave Digger nagrał kilka mocnych albumów, potem stworzył własny band Rebellion. Grave Digger radzi sobie całkiem dobrze bez naszego bohatera, gorzej radzi sobie Rebellion z odejściem Uwe. W 2010 Rebellion przeszedł zmiany personalne i to odbiło się na ich muzyce. Uleciała prostota, uleciała przebojowość i ta muzyka już nie wzbudza takich emocji jak kiedyś. Wraz z odejściem gitarzysty uleciało jakby wszystko co składało się na sukces Rebellion. Została toporność, brzmienie wzorowane na twórczości Grave Digger, a także zadziorny wokal Micheala. Niby wszystko jest tak jak być powinno, ale jednak drugi album po odejściu Uwe tj „Wyrd Bid Ful Araed – the history of The Saxons” pokazuje że to już nie to co kiedyś. Niby słychać poprawę względem ostatnich wydawnictw, ale i tak przegrywają starcie z Grave Digger.

Rebellion tak jak zawsze stara się połączyć epickość, rycerskie motywy, dużą dawkę toporności utrzymując przy tym pozory melodyjności. Tak udało im się zachować swój styl mimo przetasowań personalnych. Jednak gdzieś uleciała magia i umiejętność tworzenia wartościowego materiału, który wywołał by pozytywne emocje. Niestety ale ostatnie dokonania tego zespołu to nic dobrego i właściwie są to średniej klasy wydawnictwa. Nowy ma się o tyle lepiej, bowiem miewa przebłyski. Tak są tutaj ciekawe momenty, ale to nie ratuje całości. Sporo nie potrzebnych motywów się tutaj pojawia, wiele jest nie dopracowanych i ostatecznie mamy średniej klasy heavy/power metal, który nie zagości długo w naszych sercach. Problem w tym, że materiał jest jakby obdarty z melodii, z energii i tylko echa czasami słychać. Dobrze wypada otwieracz „Irminsul” w którym jest agresja, przejaw pomysłowości i chęci do grania heavy/power metalu i to na jakiś przyzwoitym poziomie. Brzmi to trochę jak Hazy Hamlet czy nowy Dragonheart, ale nie jest to coś złego. Pierwszym zgrzytem na płycie jest nijaki „God of Mercy”, który nie ma niczego ciekawego w swojej strukturze. Na pewno dobrze wypadają takie petardy jak „Take to the sea”, które napędzają cały krążek i ratują przed klęską. Godny uwagi jest też marszowy i mroczniejszy „Hangvist”, który ma coś z twórczości Accept. Najostrzejszy na płycie jest „Runes of Victory”, który oddaje to co najlepsze w niemieckim heavy/power metalu. Mocnym kąskiem jest też stonowanym i przesiąknięty Black Sabbath „Slave Religgion”. Gitary brzmią znacznie ostrzej niż na ostatnich płytach i to jest pewien progres. Takie kawałki jak „Hail Donar” czy energiczny „Blood Court” przywracają dobre imię zespołu i dają wiarę że zespół wraca na właściwe tory. Duet gitarowy w postaci Stephan / Oliver rozwinął w końcu skrzydła i słychać że panowie znaleźli wspólny język. Ich zagrywki są bardziej przemyślane i bardziej atrakcyjne dla potencjalnego słuchacza. Dobitnie to pokazuje dynamiczny „The Killing goes on”.

To jeszcze nie jest Rebellion w szczytowej formie. Brakuje większej dawki energii, ciekawszych melodii i przebojów, które zostają na długo w pamięci. Nie jest to też najgorsze dzieło Niemców, a najważniejsze jest to że zespół wraca na właściwe tory. Jest na pewno lepiej niż na ostatnich płytach i słychać postęp. Dostaliśmy w końcu równy album, w którym pełno jest ostrych riffów i dynamiki. To jest właśni taki typowy toporny niemiecki heavy/power metal. Z czasem powinno być teraz tylko lepiej jeśli chodzi o Rebellion. Przynajmniej tak można wnioskować po nowym dziele. Warto poświęcić uwagę tej płycie zwłaszcza jeśli cenimy sobie epickość w muzyce metalowej.

Ocena: 7/10