Odnoszę wrażenie, że płyta powstała szybko i bez pomysłu. Goniły terminy i nie dopracowano materiału. Nie pomagają nawet wielkie nazwiska. Warto na pewno wspomnieć, że Micheal musiał znaleźć nowego perkusistę, bo w tym roku odszedł Ted Mckenna. Jego miejsce zajął Bodo Schopf, który grywał już z Michaelem. Soczyste brzmienie i kontrowersyjna okładka to trochę za mało, żeby mnie przekonać. Za mało się dzieje w chwytliwym "Rock Steady". Miał być ogień, a jest bardzo nudno. Więcej pazura i hard rockowego szaleństwa mamy w "Under Blood red sky". Czy nie mogło być więcej takich petard? Bluesowy feeling w "Silent again" jest uroczy i przypomina stare dobre czasy Deep Purple. Pojawiają się też nijakie kompozycje jak "The beast in the shadows", gdzie praca gitar jest ciekawa, ale czegoś brakuje. Mamy też radosny i nieco komercyjny "Behind Smile". Energia i patenty Ac/Dc pojawiają się w rockowym "Crazy Daze", ale dalej jakoś to mało dopracowane. Gdzie jakiś ciekawy riff i dawka dużej przebojowości? Znikło to co napędzało poprzedni album, a szkoda. Szybki i energiczny "We are the voice" też jakoś przepada w gąszczu całości. Przebojowy "Headed for the sun" przemyca patenty Rainbow i to jeden z jaśniejszych punktów nowej płyty Schenkera. Do grona ciekawych kompozycji na pewno zaliczę też instrumentalny "Ascension", który kipi energią, nie to co pozostała część materiału.
Nic mi tu w pełni nie pasuje. Partie gitarowe Schenkera są niczym parabola, nie ma tutaj jednostajnego wysokiego poziomu. Raz lepiej raz gorzej, a tak nie powinno być. Brakuje mi rasowych hitów, o których można by dyskutować. Doggie czy Graham jakoś są nie widoczni, a ich talenty nie zostały wykorzystane. Był potencjał na dobrą płytę, ale spartaczono to i mamy średniej klasy rockowy album.
Ocena: 5.5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz