BLOODBOUND - In The Name Of Metal (2012)

W roku 2011 bardzo miłym zaskoczeniem był bez wątpienia nowy album szwedzkiego BLOODBOUND, który w nieco zmienionym składzie nagrał jakże udany album „Unholly Cross” który w znakomity sposób połączył heavy i power metal i stylistycznie był to taki powrót do korzeni, po tym jak nie wypalił nowocześnie zagrany metal na „Tabula Rasa”. Czyżby sukces tamtej płyty sprawił, że kapela postanowiła szybko iść za ciosem? Czyżby dostali wiatr w żagle, że po roku przerwy wydają nowy album „In The Name Of Metal”? Najważniejsze pytanie jakie należy postawić sobie, to czy udało się kapeli nagrać coś równie dobrego, bo przecież „Unholly Cross” był bardzo melodyjny i przebojowy i za pewne dla wielu jest to najlepszy album tej formacji.

Na pewno pozytywne opinie i zachwyty fanów dodały skrzydeł zespołowi, jednak czasami pośpiech nie jest dobrym doradcą. Już patrząc na okładkę i tytuł nowego albumu można zauważyć pewne drobne zmiany, o to jakby zespół porzucił tematykę mroczną, o wampirach i takich tam na rzecz bardziej metalowej tematyki, poświęconej heavy metalowi, no cóż na pewno można to zauważyć, jednak mrocznych utworów z mrocznym tekstem też nie brakuje, ponadto okładka już też o wiele gorsza i taka nieco nie w stylu zespołu BLOODBOUND. Czy zmiany zaszły jakieś w zakresie stylu? Duet gitarowy Tom/Henrik Olsson w przeciwieństwie do poprzedniego albumu grają nieco monotonnie, jest większy ciężar, nieco bardziej stonowane tempo i gdzieś brakuje mi w tym wszystkim takiej energii, lekkości, takiej swobody i melodyjności jak na poprzednim albumie. Pod tym względem album nie zachwyca jak poprzedni, ale ci którzy byli zadowoleni chwytliwością refrenów i wokalem Patrika Johanssona na pewno zauważą kilka nawiązań do poprzedniego albumu, jednak też nie jest już tak przebojowo, nie jest tak melodyjnie i energicznie. Za dużo stonowanego tempa i ostrych i nieco monotonnych motywów. Tak jest to wtórne granie, ale na pewno jest też miłą rozrywką, a przecież to liczy się w muzyce. Dobrze wypada mocna sekcja rytmiczna i przestrzenne klawisze, jednak cały zespół zalicza spadek formy. Co na pewno każdemu się też rzuci w oczy to fakt, że jest to pierwszy raz wydany drugi album z takim składem pod rząd, bo zawsze od roku powstania tj. 2004 r było tak, że co album to inny skład, teraz przynajmniej można zauważyć stabilność, nawet poziom muzyki nie jest aż taki zły, jednak daleko do poprzedniego albumu, a także debiutanckiego „Nosferatu” czy „Book Of Dead”.

A co z materiałem? W dalszym ciągu słychać inspiracje starymi kapelami jak JUDAS PRIEST, czy IRON MAIDEN, jednak klasa nie ta co na poprzednim albumie i muszę rzec, że materiał nie jest już taki równy i z łatwością można wytypować te najlepsze kawałki, ponadto ma się dziwne wrażenie, że cały materiał leci na jednym motywie i zmienia się tylko tempo utworów. Na co warto zwrócić uwagę przy słuchaniu? Na pewno na metalowy hymn „In The Name Of Metal” chwalący heavy metal, przebojowy, rytmiczny „When Demons Collide”, który zawiera najlepszy refren na całej płycie i przypomina w najlepszy sposób poprzedni album, a może to jest nawet jakiś zagubiony track z „Unholly Cross”? Bardzo dobrze wypada również szybki, dynamiczny „Bonebreaker”, hymnowy „Metalheads Unite” utrzymany nieco w stylu MANOWAR, chwytliwy, melodyjny „King of Fallen Grace” przypominający nieco EDGUY, no i do tego grona gdzieś tam można zaliczyć przebojowy, lecz bardziej rockowy „Bounded By Blood”. Reszta utworów mało wyrazista i jakoś nie zapada w pamięci. „Sons Of babylon” taki nieco spokojny i mało energiczny, „Mr. Darkness” przekombinowany, również mało wyrazisty jest „Im Evil”.

Tym razem BLOODBOUND się pospieszył z wydaniem nowy albumem, tym razem kapela niezbyt się popisała, choć jest kilka nawiązań do poprzedniego albumu, to jednak jest on niemal pod każdym względem gorszy. Przede wszystkim pod względem kompozycji i ich aranżacji. Do tego dochodzi taka wada jak nierówny materiał i właściwie najlepszym utworem jest „When Demons Collide”, który brzmi jak zagubiony track z „Unholly Cross”. „In the Name of Metal” to album słabszy i na pewno rozczarował nie tylko mnie, który spodziewałem się czegoś na miarę „Unholly Cross”, niestety nie doczekałem się.

Ocena: 6.5/10