AXEL RUDI PELL - Into The Storm (2014)

O twórczości Axela Rudiego Pella można wiele powiedzieć. Nigdy jednak nie można było mu zarzucić niskiego poziomu prezentowanej muzyki, ani też zbyt długiego procesu tworzenia poszczególnych płyt, bo zawsze wydawał swoje płyty w regularnych, dwu letnich odstępach. Czy ta dobra passa trwa po dzień dzisiejszy? Poprzedni album „Circle Of The Oath” był solidnym, typowym albumem Axela, ale gdzieś już można było uświadczyć lekki spadek jakości. Tak też apetyt na „Into The Storm” był dość spory i to nie tylko z powodu niespełnionych oczekiwań poprzednim krążkiem, ale też za sprawą pięknej okładki która zdobi nowy album.

To że styl wykrystalizowany przed laty przez Axela nie ulegnie zmianie na „Into The Storm” byłem pewny, bo Axel zawsze stronił od nie potrzebnych eksperymentów. W dalszym ciągu jest wiernym swoim patentom, charakterystycznym zagrywkom, nieco wzorowanymi na stylu Ritchiego Blackmore'a. Najlepiej to słychać w energicznym „Burning Chains”, który brzmi jak kawałek w stylu Rainbow. Oczywiście Axel to wciąż gitarzysta, który nie idzie na łatwiznę i lubi zagrać bardziej złożoną solówkę czy też riff oparty na tradycyjnych rozwiązaniach wyciągniętych z twórczości Rainbow czy też Steeler. Można zarzucić to, że faktycznie kolejna płyta brzmi podobnie jak wszystkie, że każdy utwór gdzieś przybliża nam wcześniejsze kompozycje. Choć ja tam dostrzegam pewną różnicę słuchając „Into The Storm”, a mianowicie taką że jest to najspokojniejszy album tego muzyka i jednocześnie taki bardziej hard rockowy. Z szybkich utworów mamy otwieracza poprzedzonego instrumentalnym intrem. „Tower Of Lies” to taki rasowy kawałek, który nasuwa wiele wcześniejszych albumów. Mocniejszy riff, podniosły i chwytliwy refren zdają swój egzamin. Przede wszystkim co przyciąga uwagę to znakomita forma wokalna Johhnego, który jest jednym z najlepszych wokalistów. I pomyśleć że zaczynał karierę w bardziej rockowych zespołach jak choćby Accomplice. Również pod względem szybkiego tempa wyróżnia się „High Above” i trzeba przyznać że nowy perkusista, a mianowicie Bobby Rondinelli (znany choćby z Rainbow) spisuje się tutaj naprawdę znakomicie. Wnosi jakby więcej luzu i rytmiczności niż Mike'a Terrana. Tak płyta jest bardziej hard rockowa i już taki spokojniejszy „Long Way To Go” nas o tym dobitnie uświadamia. Do tego dochodzą jeszcze ballady i tutaj już czuje jakby zaburzenie sił. Brakuje więcej heavy metalowych kawałków, brakuje mocniejszego uderzenia. „When Truth Hurts” sam w sobie jest dobrą balladą, o pięknej melodii i przekazie, lecz jeśli chodzi o Axela to słyszałem lepsze. O podobnej barwie jest „Hey Hey My My”, który też mógł być ciekawszym utworem. Nieodłącznym elementem płyt Axela są dłuższe i bardziej rozbudowane utwory, które zawsze wzbudzają największy entuzjazm. Tak też jest i w przypadku nowego albumu. Złożony „Touching Heaven” i epicki „Into The storm” to najjaśniejsze punkty nowego wydawnictwa. Może właśnie trzeba było pójść w stronę takich klimatów jak w tytułowym kawałku? Może wtedy zawartość byłaby adekwatna do pięknej okładki.

Axel Rudi Pell osiągnął już wiele. Nagrał sporo klasyków, sporo znakomitych albumów i właściwie jego dyskografia jest bogata i co ciekawa bardzo udana. Ciężko wymienić jakiś słabszy krążek, bowiem każdy ma w sobie to coś. „Into the storm” to solidny album, ale czegoś tutaj zabrakło. Nie ma już takich wyrazistych przebojów, gdzieś też uleciała pomysłowość. Jasne wykonanie, dbanie o aranżacje i forma muzyków jest godna podziwu. Od lat nie schodzą poniżej pewnego poziomu i „Into The Storm” też wstydu nie przynosi. Jednak nie tak sobie ten album wyobrażałem. Może chciałem mocniejszy materiał? Bardziej energiczny? Może marzył mi się drugi „Between The Walls”? Nie do końca jestem zadowolony z końcowego efektu „Into The Storm”. Ale może trzeba nagrać spokojniejszy album by w przyszłości nagrać coś cięższego? Mam wrażenie, że kończy się dobra passa dla Axela. Czas pokaże jak będzie wyglądać przyszłość Axela Rudiego Pella.

Ocena: 7/10