THERION - Les Fleurs Du Mal (2012)

Przygoda szwedzkiej grupy THERION, która została założona w 1987 roku, kapeli która przechodziła różne formy, nie poprzestawała na jednym stylu i dała się poznać jako kapela death metalowa, awangardowa, no i przede wszystkim jako kapela grająca symfoniczny metal dając podwaliny pod ten gatunek, łącząc efektywnie heavy metal z muzyką poważą dobiega końca. Lider kapeli Christopher Johanson ogłosił że obecna trasa która ma się odbyć będzie ostatnią trasą koncertową, a nowy album „Les Fleurs Du Mal” też ma być ostatnim regularnym wydawnictwem kapeli. Skąd taka decyzja? Członkowie THERION mają w planach realizację innych własnych projektów, ponadto kapela chce rozpocząć pracę nad rock operą co tez pochłonie kilka lat. THERION to specyficzna i wyjątkowa kapela, która mimo faktu grania symfonicznego metalu nie trzyma się kurczowo jednego stylu i to jest czynnik, która sprawia że nigdy nie wiadomo co THERION zgotuje, bo co album to jest coś innego. „Sitra Ahra” był albumem bardzo symfonicznym i do dzisiaj uważam że jest to obok takiego „Sirus B” czy „Lemuria” najbardziej metalowy album w ich historii, pełen ciekawych zagrywek, z pewnymi rockowymi wtrąceniami. Nowy album jest inny jak to już było w przypadku poprzednich wydawnictw i tutaj nie ma wyjątku. „Les Fleurs Du Mal” w dużej mierze przypomina koncept album i mamy 16 kompozycji połączonych ze sobą, stanowiących zgraną całość.Są to kompozycje stanowiące przeróbki różnych muzyków związanych z muzyką klasyczną, operową. Nie ma dynamiki ani takiego piękna jak na poprzedniku, nie ma też takiej przebojowości. Ale bogactwo wykonania, klimat, urozmaicenie i aranżacje są tak samo intrygujące, jednak jako płyta do słuchania nie do końca zachwyca, bo album należy do tych nieco ciężko strawnych i właściwie nie wszystkie kompozycje zapadają w pamięci.

Do najlepszych utworów na płycie zaliczyć należy: dwie wersje „Poupée de cire, poupée de son” przypominające poprzedni album, gdzie jest mocny riff, wymieszane symfonicznego metalu z rockiem progresywnym oraz heavy metalem. Ponadto klimatyczny „Mon amour, mon ami” spełniający kryteria spokojnej romantycznej ballady, pięknie wypada też podniosły „La Maritza” , a moim ulubionym utworem z tej całej zawartości jest najostrzejszy i zarazem najbardziej metalowy kawałek na płycie czyli „Je n'ai besoin que de tendresse” i na tym można by zakończyć chwalenie albumu. Reszta bardziej stonowana, bardziej emocjonalna, spokojna i romantyczna, zależy już od nastroju słuchacza. Mnie nie do końca to przekonało. Choć mamy tutaj same covery to jednak w dużej mierze wykonanie nie do końca do mnie przemawia, za brakło energii, melodyjności, jakiś zapadających motywów i zgodzę się z tym co powiedział lider w jednym z wywiadów, a mianowicie to że „Sitra Ahra” to najlepsze dzieło THERION i tak też zostanie. Album bardziej skierowany do fanatyków zespołu i tych słuchaczy którzy cenią sobie piękną i klimatyczną muzykę. Ja niestety mówię temu albumowi stanowcze „nie”!

Ocena: 4.5/10