Plus za świetną okładkę i surowe brzmienie, które są niezwykle mocną stroną tej płyty. Co na pewno przeraża to forma wokalna Billa Beadla. Śpiewa słabo i bez przekonania. Ciężko się słucha jego popisów i to jest największa bolączka "The court of the insane". Niestety same aranżacje jak i motywy gitarowe są monotonne i jakieś takie ospałe. Nie ma się czym zachwycać.
"Celestial City" powinien nas zaskakiwać rozbudowaną formą i mrocznym klimatem. Nie do końca tak jest i już w tym kawałku słychać że szykuje się co najwyżej dobry album. Więcej energii i pazura heavy metalowego mamy w dynamicznym "Lies" i to miły ukłon w stronę Judas Priest. Ciekawie zaczyna się "Depression", ale i tutaj brakuje jakiegoś ciekawego zrywu i pomysłu na melodie. Najlepiej prezentują się utwory utrzymane w klimatach Judas Priest i w tej kategorii dobrze wypada "Ride free" czy "I can hear the silence".
Ta płyta tylko potwierdza, jak wiele jeszcze pracy przed Sacrilege. Grać potrafią i to całkiem przyzwoitym poziomie. Wokalista do wymiany, a gitarzyści powinni jeszcze trochę poćwiczyć. Płyta do posłuchania i zapomnienia.
Ocena: 5/10
W temacie okładki warto byłoby wspomnieć o ewidentnym nawiązaniu / plagiacie "Stańczyka" Matejki.
OdpowiedzUsuńA siedem albumów w ciągu ośmiu lat, to nie jest żaden imponujący wyczyn. W latach 60. wykonawcy wydawali średnio po dwa albumy rocznie, więc po ośmiu latach mieli ich już kilkanaście. Natomiast w latach 70. i 80. nie było niczym nietypowym wydawanie nowego materiału co roku. Współcześnie przerwy są dłuższe, ale taki np. King Gizzard and the Lizard Wizard w ciągu ośmiu ostatnich lat wydał 15 albumów. Zresztą mający dziś premierę "Infest the Rats' Nest" to granie w temacie tego bloga, więc możesz sprawdzić.