LUCA TURILLI RHAPSODY - Prometheus - Symphonia ignis Divinus(2015)

Rhapsody to była nie gdyś potęga. Wystarczy cofnąć się do lat 90 czy świetnego „Power of Dragonflame”. Niestety z czasem zespół gdzieś zatracił swój blask. Na domiar złego doszło do rozłamu. Fabio Lione został w Rhapsody of Fire. Luca Turilli założył swój Rhapsody i tutaj udało mu ściągnąć utalentowanego  Alessandro Contiego.  Kto słyszał o Trick Or Treat ten powinien go znać bliżej. Pierwszy album Rhapsody prowadzonego przez Luca był czymś godnym uwagi i miał gdzieś ducha starego Rhapsody. Kiedy Fabio i spółka zawodzi cała nadzieja została pokładana w nowy album w Rhapsody Luca Turilliego. Niestety, ale „Prometheus – Symphonia Ignis Divinius „ nie do końca budzi taki zachwyt jaki mogło się spodziewać.

Problem tkwi nie tyle w tym co zespół gra, czy stylu, bo tutaj nie wiele uległo zmianom. Najgorsze to, że zespół chce iść w stronę bardziej filmowego klimatu. Przez to całość brzmi jak soundtrack do epickiego i podniosłego filmu a nie jak album metalowy. Brakuje mocnego uderzenia, a przede wszystkim większej dawki Power metalu, a znacznie mniej filmowych patentów. Można odnieść od samego początku, że jest przerost formy nad treścią. To jest właśnie bolączka tego albumu. Przesadzono ze wszystkim. Pomówmy o dobrych rzeczach. Jedną z nich jest petarda w postaci „Il Cigno Nero”, który w pełni oddaje to co najlepsze w Rhapsody i twórczości Luca. Jest szybkość, podniosłość, mocny riff i ciekawe rozegrane solówki. Płytę promował „Rosenkreuz”, który jest już bardziej progresywny, bardziej epicki.  Tutaj zespół przesadził nieco z ozdobnikami, przez co Power metal zszedł na dalszy plan.  Dla fanów symfonicznego metalu i bogatej aranżacji z pewnością „Anahata” będzie czymś niezwykłym.  Najbardziej zapadającym utworem w pamięci jest rozbudowany, ale zarazem pomysłowy „One ring to rule them All”.  Sporo się też dzieje w tytułowym „Prometheus”, który pokazuje że zespół ewoluował i jeszcze bardziej poszedł w stronę filmowego charakteru.  Kiedy się już myśli że Luca pokazał już na co go stać i wyczerpał limit kolosów to na koniec serwuje nam 18 minutowego tasiemca w postaci „Of Michael the Archangel and Lucifer's Fall Part II: Codex Nemesis”. To już lekka przesada i choć sa tutaj ciekawe momenty, to jednak dominuje nuda i przerost formy nad treścią.

Soczyste brzmienie, przesycona i przesadzona pod każdym względem produkcja i aspekt aranżacyjna, a w efekcie mało Power metalowy album. Za dużo filmowego klimatu i podniosłości, za dużo urozmaiceń i smaczków, a za mało konkretów i ognia. Może jest to podniosłe i budzące niepewność wewnątrz duszy, ale muzycznie brakuje tutaj czegoś, co by powaliło.  Luca może nie zawiódł jak Fabio i Rhapsody of Fire, ale to nie jest tak udane jak debiut. Za dużo nie dociągnięć i utworów godnych uwagi. Szkoda, że skupiono się na symfonice i pozostałych aspektach bogatej aranżacji, zapominając o gruncie w postaci Power metalu. No nic może następnym razem będzie lepiej.

Ocena: 5/10