Jedna z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier, jeśli chodzi o scenę heavy/power metalową. W końcu The Unity nie nagrał słabej płyty i szybko stał się jedną z najlepszych kapel grających miks heavy/power metalu i melodyjnego hard rocka. Mając w składzie muzyków Love Might Kill i Gamma Ray to można działać cuda. W tym roku, 25 sierpnia nakładem wytwórni Steamhammer ukaże się 4 album tej super grupy zatytułowany "the hellish joyride" To też pierwszy album z Tobiasem Exxelem z Edguy na basie. Szykuje się hit?
Oj tak. Nie kierujcie się kiczowatą okładką. Ni jak ma się do zawartości i jej jakości. Tobias wniósł troszkę świeżości do kapeli. Najważniejsze jest jednak to, że kapela poszła w bardziej power metalowym kierunku. Dominują szybsze i bardziej energiczne kawałki. Dla mnie to zmiana jak najbardziej na plus. Reszta jest bez zmian. W dalszym ciągu band zachwyca świeżością, energią i pomysłowością. No mają w sobie coś takiego, że na długo zostają w pamięci i nie można przejść obojętnie obok ich muzycy. Mając w składzie takie wielkie gwiazdy to można działać cuda.
Brzmieniem jak przystało na The Unity jest mocne, wyraziste i dodaje całości odpowiedniej mocy. Niesamowity głos Manentiego, który pasuje do każdego rodzaju muzyki, do tego znakomite popisy gitarowe autorstwa Henjo i Stefana sprawiają, że album od pierwszych sekund dostarcza spora frajdy. Choć trzeba przyznać, że intro w postaci "One World" jeszcze nie wiele zdradza. Mocny riff i power metalowa stylistyka napędzają otwieracz "Masterpiece". No jest moc i wszystko to co liczy się w power metalu. Coś z Gamma Ray, czy też Primal Fear można wyłapać, ale The unity idzie swoją ścieżką. Tytułowy utwór "The hellish Joyride" bardziej stonowany, bardziej epicki i w dalszym ciągu bardzo przebojowy. Nieco hard rockowy jest "only the good die young" i tutaj band nieco zwalnia tempo. Natomiast jest w tym sporo radości i takiej pozytywnej energii. Znalazło się miejsce na power metalową petardę "Saints and Sinners", która jest jednym z najszybszych utworów w historii zespołu. Cieszy szybkie tempo i riff godzien choćby Gamma Ray. Na wyróżnienie zasługuje również singlowy "Always two ways to play", który jest kolejny przykładem radosnego power metalu. Utwór pozytywnie nastroił do odsłuchu całości. Chwytliwy refren i prosta konstrukcja całości okazała się przepisem do sukcesu. Power metal również słychać w dynamicznym "Never Surrender" i to kolejna perełka na płycie.
Wady? Kilka słabszych momentów i wciskanie nam popowych zagrywek, jak te w zamykającym kawałku. Na szczęście nie ma to większego wpływu na odbiór całości. W dalszym ciągu jest to granie na wysokim poziomie, czasami niedostępnym dla innych zespołów. Tobias wpasował się do zespołu, a band nagrał najbardziej power metalowy album w swojej historii. Pozycja obowiązkowa i to nie tylko dla fanów The Unity.
Ocena: 9/10
