Wysunięty wokal Tima Aymara skupia naszą uwagę i to on napędza ten band i nadaje mu charakteru. Jest jeszcze dwóch doświadczonych gitarzystów, którzy odpowiadają za aspekt prostych i zadziornych riffów. Niczym nas nie zaskakują Chris Black i Matt Johnsen, którzy stawiają na sprawdzone patenty i takie nieco ograne melodie. Jest wtórność, jest przewidywalność i tym samym płyta jest monotonna i nieco nudna. Jasne punkty tej płyty to zadziorny i nieco toporny "The power that be" i problem tkwi że słyszało się o wiele ciekawsze rzeczy w us power metalu na przestrzeni ostatnich lat. Dobrze prezentuje się agresywniejszy "Lost in the Waves", choć brakuje nieco świeżości i kopa. Nieco bardziej rozbudowany "Dying Sun" pokazuje, że band potrafi też zagrać coś bardziej progresywnego. Mam wrażenie, że jest to płyta jednego hitu, a mianowicie "Freedom". Co za świetna melodia i klimat Running Wild.
Za mało tutaj konkretów, za mało ognia i heavy metalowego pazura. Wkrada się nuda, wtórność i brak elementu zaskoczenia. Płyta po prostu średnia i nijaka. Jest wiele ciekawszych płyt w kategorii power metalu, ale Pharaoh nagrał krążek w swoim stylu. Może czas coś zmienić? Może mała rewolucja w stylu?
Ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz